Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων ανά τον κόσμο, που οραματίζεται την εξέλιξη διαφορετικά, που ονειρεύεται να επιστρέψει στη φύση. Είναι οι άνθρωποι, που θέλουν να καλλιεργήσουν με στόχο την αυτάρκεια και όχι το εμπόριο, να προσφέρουν και όχι να καρπωθούν, να καταναλώσουν τα λιγότερα και να διαχειριστούν με σύνεση και σεβασμό αυτά που η φύση τους δίνει. Οι άνθρωποι που στην έλλειψη χρημάτων απαντάνε με αλληλέγγυα ανταλλαγή και χαριστικά παζάρια, στην έλλειψη τροφής με αυτοκαλλιέργεια και αυτοδιαχειριζόμενους κήπους και στον εγκλωβισμό απαντάνε με χωριά που χτίζονται με Ελπίδα.
Με υλικά των ονείρων
Πλαισιωμένο από σπουδαίους αρχαιολογικούς και από τουριστικούς προορισμούς, σε μια πανέμορφη βουνοπλαγιά της Αργολίδας ξεπροβάλλει ένα πράσινο χωριό. Πρόκειται για το δημιούργημα της Ερατώς Χατζημιχαλάκη, ιδρύτρια και εμπνεύστρια της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας το «Ελπιδοχωρί». Το όνειρο της ήταν να επιστρέψει στην φύση και να φτιάξει ένα μέρος όπου γονείς και παιδιά συνυπάρχουν αρμονικά, απολαμβάνοντας την επαφή με τη φύση. Η κα Χατζημιχαλάκη μας εξηγεί: «Σαν Οικογενειακή Σύμβουλος, είχα νωρίς καταλήξει πως τα παιδιά στις πόλεις είναι εγκλωβισμένα. Έτσι αγόρασα ένα κτήμα και άρχισα να ονειρεύομαι. Ήξερα ότι από τα υλικά των ονείρων φτιάχνεται η πραγματικότητα».
Και τα κατάφερε! Μέσα σε λίγα χρόνια δημιούργησε ένα βιολογικό αγρόκτημα 31 στρεμμάτων με εξαιρετική θέα, ανάμεσα σε ψηλές βουνοκορφές, με 100 αιωνόβιες ελιές, 50 οπωροφόρα δένδρα και πολλά αυτοφυή βότανα δίπλα σε πανέμορφες παραλίες. Συνορεύει με δάσος και καμαρώνει για την 400 ετών βελανιδιά. Και μας λέει: «Ονειρεύτηκα ένα χώρο, δομημένο με φυσικά υλικά, όπου τα παιδιά θα βιώνουν την αλήθεια κοντά στην φύση. Σιγά σιγά το όραμα άρχισε να μεγαλώνει. Η ιδέα ότι ο χώρος θα παρέχεται και σε ενήλικες, με επιμορφωτικά σεμινάρια οικολογίας, φιλοσοφίας και αυτογνωσίας, ολοκλήρωσε το παζλ. Όμως το 2010 η ιδέα μιας οικοκοινοτικής δομής ήρθε να εμπλουτίσει την αρχική ιδέα. Μιας δομής δηλαδή λίγων ανθρώπων, που ζουν, δημιουργούν και διαβιούν αυτόνομα σε μια αειφόρα και βιώσιμη μορφή».
Ένα βιοδυναμικό κτήμα στην καρδιά της Αργολίδας
Το «Ελπιδοχώρι» με την βοήθεια των εθελοντών εξελίσσεται σταδιακά, σε ένα πρακτικό παράδειγμα αυτάρκειας. Να επισημάνουμε ότι το κτήμα διαθέτει:
- Φυσική δόμηση (ξύλο, πέτρα, άχυρο)
- Ενεργειακή αυτονομία (διαθέτει δικό του φωτοβολταϊκό)
- Βιολογική-βιοδυναμική καλλιέργεια
- Κομποστοποίηση (μείωσή αποβλήτων και δημιουργία φυσικού λιπάσματος)
- Καλλιέργεια βοτάνων
- Συλλογή νερού (καθοδήγηση του νερού στις καλλιέργειες)
- Ανακύκλωση (πλαστικό, γυαλί, χαρτί)
- Αξιοποίηση του «γκρίζου νερού» (ντουζ, νιπτήρες)
- Βιοκλιματικά οικήματα
- Μελίσσια
- Μελλοντικά, στοχεύουν στη δημιουργία μιας λίμνης.
Καταφύγιο
Το φιλόξενο καταφύγιο είναι φτιαγμένο από αχυρόμπαλες και ξύλο. Έχει φτιαχτεί με έμπνευση, αγάπη και εθελοντική εργασία. Δεν είναι ξενώνας και δεν ενοικιάζεται σε μεμονωμένους επισκέπτες. Μπορεί όμως να φιλοξενήσει μια ομάδα 10-20 ατόμων, που θέλουν να βρεθούν στη φύση, να εργαστούν και να ζήσουν συλλογικά. Επιπλέον άτομα μπορούν να κοιμηθούν σε σκηνές στο κτήμα, ή στο yurt (Μογγολικές σκηνές) αν είναι ελεύθερο.
Ο βοτανόκηπος του Ιπποκράτη
Πρόκειται για ένα έργο που μόλις ξεκίνησε. Στόχος, να δημιουργηθεί ένας βοτανόκηπος σε μισό στρέμμα γης με έναν μεγάλο αριθμό βοτάνων από εκείνα που χρησιμοποιούσε ο Ιπποκράτης στις θεραπείες του. Και αναφέρει: «Έχουμε δρόμο ακόμη, σημαντική είναι όμως η βοήθεια των Γάλλων φοιτητών, εθελοντών του Εdhec Business School που με δική τους πρωτοβουλία συμμετέχουν στην προσπάθεια μας. Και αναρωτιέται γιατί να μην συμβαίνει αυτό κι από Έλληνες φοιτητές;», διαμαρτύρεται.
Το μονοπάτι
Ρωτήσαμε για το περιπατητικό μονοπάτι που ενώνει το κτήμα με τις Μυκήνες και μας είπε: «Επειδή η συνολική ιδέα βασίζεται στο τρίπτυχο Παράδοση, Πολιτισμός, Περιβάλλον, σκεφτήκαμε πως η απόστασή μας με τον Αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών δεν είναι απαγορευτική. Έτσι το χειμώνα του 2013 με την βοήθεια του Οδοιπορικού Συλλόγου Βριλισσού ανοίξαμε και σηματοδοτήσαμε ένα ορειβατικό μονοπάτι το οποίο είναι έτοιμο για τους λάτρεις της πεζοπορίας!».
«Το Ελπιδοχώρι θα επιβιώσει»
Ρωτήσαμε επίσης την κα Ερατώ Χατζημιχαλάκη μια κλασσική ερώτηση που δεν μπορούμε να μην κάνουμε: Τι θα λέγατε σε έναν νέο άνθρωπο που θα επέλεγε να ασχοληθεί με κάτι παρόμοιο; Και τι θα πρέπει να περιμένει από το κράτος;
Και μάλιστα μας είπε:
- Είναι ένα αρκετά δύσκολο ένα τέτοιο εγχείρημα καθώς εξαρτάται από πολλά. Χρειάζονται κεφάλαια και στοχευμένες κινήσεις οι οποίες συχνά αποδυναμώνονται από μικρές ή μεγάλες δυσκολίες. Το σημαντικότερο είναι να αφιερώσεις προσωπικό χρόνο και να βρεις τα κατάλληλα χέρια να σε βοηθήσουν.
- Το κράτος είναι παντελώς απών και βάζει τεράστια εμπόδια στο δρόμο ενός τέτοιου εγχειρήματος. Στην χώρα μας όταν κάποιος θέλει να είναι νόμιμος και συνεπής δυο πράγματα συμβαίνουν: δυσκολεύεται ή αποτυγχάνει. Το Ελπιδοχώρι για την ώρα επιβιώνει και δεν στοχεύει να το βάλει εύκολα κάτω!
Μυρσίνη Γρηγόρη
