«Το τι θα γίνεται, θα καθορίζεται στις Βρυξέλλες. Το πώς θα γίνεται, θα καθορίζεται στην πρωτεύουσα της κάθε χώρας». Έτσι σχολίασαν οι Ευρωπαίοι επίτροποι τη νέα προσέγγιση της ΚΑΠ την προηγούμενη Τετάρτη, εγκαινιάζοντας τη μακροχρόνια διαβούλευση για τη μετά 2020 περίοδο.
Προσέγγιση, που μάλλον φοβίζει. Κατ’ αρχάς, γιατί ενέχει κινδύνους σταδιακής επανεθνικοποίησης της ΚΑΠ. Και κατά δεύτερον, γιατί προϋποθέτει την προετοιμασία «Στρατηγικού Σχεδίου» από κάθε χώρα, που θα καλύπτει όλες τις παρεμβάσεις της για μία πολυετή περίοδο.
Και η Ελλάδα έχει αποτύχει σε τέτοιου είδους δεσμεύσεις, με τυπικά παραδείγματα τον «ευρωπαϊκό της πρωταθλητισμό» στους καταλογισμούς και τις ποινές, ή τις πολυετείς καθυστερήσεις και ελλείψεις των ΠΑΑ, τη μειωμένη απορροφητικότητα.
Η Ελλάδα υστερεί, όμως, και στις διαδικασίες. Πιο πρόσφατο παράδειγμα, η ημερίδα του ΥΠΑΑΤ στις 13 Νοεμβρίου για την «έναρξη της εθνικής, ευρείας διαβούλευσης για την ΚΑΠ μετά το 2020». Συνάντηση στην οποία συμμετείχαν σχεδόν οι πάντες, (πανεπιστημιακοί, στελέχη υπηρεσιών, βουλευτές, εκπρόσωποι της βιομηχανίας και όλων των κλάδων εισροών), εκτός από τους πιο άμεσα ενδιαφερόμενους αγρότες, τις οργανώσεις και τους συνεταιρισμούς τους. Διαδικασία που κάθε άλλο παρά σχετίζεται με τον προγραμματισμό από τη «βάση προς την κορυφή».
Έχουμε, λοιπόν, να κάνουμε πολλά τόσο σε εσωτερικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ΕΕ. Και όλα αυτά, χωρίς να μένουν πίσω οι μεγάλες τρέχουσες εκκρεμότητες ή το ΠΑΑ.
