Βρισκόμαστε, για ακόμη μία φορά ως χώρα, στην πρέσα της κατεπείγουσας ανάγκης θέσπισης μέτρων για το Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής.
Η Βουλή, μέσα σε λίγα 24ωρα, καλείται να αποφασίσει για ένα ιδιαίτερα ετερόκλητο νομοθέτημα 400 άρθρων, που συνοδεύεται από κείμενα 1.541 σελίδων. Ένα νομοθέτημα που αναφέρεται στους πλειστηριασμούς περιουσιακών στοιχείων, τον έλεγχο της αγοράς και την ενέργεια, έως τα λατομεία, τη λειτουργία του Πανελλήνιου Ιατρικού Συλλόγου και των τοπικών συλλόγων του, ή του υπολογισμού του χρόνου προϋπηρεσίας του κομμωτή-κουρέα. Και όλα αυτά, ενώ κρίσιμα ζητήματα για τον αγροτικό τομέα, όπως για παράδειγμα, η θέσπιση αποτελεσματικών φορολογικών κινήτρων διάθεσης της αγροτικής παραγωγής μέσω των οικονομικών οργανώσεων, μένουν εκτός συζητήσεων, κυκλοφορώντας απλώς ως απόψεις, και μετατίθενται για αργότερα.
Την ίδια στιγμή, μεγάλα δεδομένα και σταθερές του παρελθόντος δείχνουν να αλλάζουν. Στη θέση του κόμματος της Άνγκελας Μέρκελ ότι οι δαπάνες της ΚΑΠ πρέπει να μειωθούν και να συμπληρωθούν με εθνικά συγχρηματοδοτούμενα μέτρα, για παράδειγμα, προστέθηκε η «αγωνία του Μακρόν». Με επιστολή προς τις Βρυξέλλες τον Δεκέμβριο, που διέρρευσε μάλλον σκόπιμα, η Γαλλία καλεί την ΕΕ να περιορίσει τις «παλιές και ξεπερασμένες πολιτικές», όπως την ΚΑΠ και τα μέτρα συνοχής, και να ενισχύσει τις «σύγχρονες ανάγκες», όπως την άμυνα και την εκπαίδευση. Όλα αυτά, υπό την προϋπόθεση ότι κάθε χώρα-μέλος θα συντάσσει και θα ακολουθεί πιστά ένα πολυετές «Στρατηγικό Σχέδιο», που θα καθορίζει όλες τις πτυχές των αγροτικών πολιτικών που εφαρμόζει.
Ας τελειώνουμε, λοιπόν, με εκκρεμότητες ετών, ας αλλάξουμε προσανατολισμούς και ας αντιμετωπίσουμε τα μείζονα προβλήματα, πριν αυτά μας καταπλακώσουν.
