Στη… βεράντα των Βαλκανίων, στη Χαλκιδική, που σαν τρίαινα τρυπά το Αιγαίο, βρέθηκε η «ΥΧ» στο πλαίσιο του οδοιπορικού της στην Κεντρική Μακεδονία, στη μεγαλύτερη περιφέρεια της Ελλάδας.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στη Χαλκιδική
Παραλία Νικήτης Χαλκιδικής

Στους απέραντους ελαιώνες της Χαλκιδικής

Εκεί είναι και η πατρίδα της περίφημης βρώσιμης ελιάς Χαλκιδικής, που η φήμη της την ακολουθεί σαν μύθος. Οι κάτοικοί της, που επί αιώνες ζουν από αυτές, είναι πολύ υπερήφανοι για τους απέραντους ελαιώνες τους. Δεσπόζουν σχεδόν απ’ άκρη σ’ άκρη του νομού και συνοδεύονται με φυτώρια, που το κύριο δέντρο πώλησης είναι αυτό της ελιάς. Είναι χαρακτηριστικό ότι μιλούν για δέντρα που «έχουν ζωή ακόμη και 2.500 χρόνια», όπως μια ελιά, που βρίσκεται στο προσφυγικό χωριό πριν από τα Μουδανιά και, όπως λένε οι ίδιοι με ιδιαίτερη υπερηφάνεια, «χρειάζονται ακόμη και πέντε άτομα, που πρέπει να είναι με ανοιχτά τα χέρια, για να καταφέρουν να το αγκαλιάσουν».

Στους απέραντους ελαιώνες της Χαλκιδικής

Βέβαια, τόσο οι κάτοικοι όσο και οι παράγοντες της περιοχής, τους οποίους είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε και να μιλήσουμε μαζί τους, ιδιαίτερα αυτών που ζουν στα χωριά του κάμπου και τα παραθαλάσσια χωριά, λένε ότι πρόκειται για έναν ευλογημένο τόπο. Σε αυτό συνέβαλε τόσο η καλλιέργεια της συγκεκριμένης ελιάς όσο και η ύπαρξη ίσως του μεγαλύτερου μελισσοκομικού συνεταιρισμού της χώρας. Όμως, σημαντικός παράγοντας ήταν και η ανάπτυξη του τουρισμού, μιας και η Χαλκιδική αποτελεί πόλο έλξης για χιλιάδες παραθεριστές.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στη Χαλκιδική

Αντίστοιχα, η κατάσταση στις ορεινές περιοχές, παρά τις προσπάθειες των τελευταίων χρόνων, δεν είναι και τόσο ρόδινη: «Βογκάνε οι κάτοικοι των ορεινών. Όμως, παρά όλες τις κακουχίες προσπαθούν να κρατηθούν στα πόδια τους», λένε χαρακτηριστικά. Σε αυτό καθοριστικό ρόλο παίζει και «το φευγιό των νέων ανθρώπων. Πολλοί δεν έχουν απογόνους για να συνεχίσουν ό,τι έφτιαξαν». Εκεί, ακριβώς στα ορεινά και ιδιαίτερα στην Αρναία, μυηθήκαμε στα μυστικά της Μουντοβίνας, αλλά και του κρίταμου.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στη Χαλκιδική

Και όπως πάντα –σχεδόν έχει αρχίσει να γίνεται η αγαπημένη μας συνήθεια– κατά τη διαδρομή μας χάσαμε τον… δρόμο μας. Το λοξοδρόμημά μας αυτό μας οδήγησε στην παλιά πόλη της Νικήτης, όπου από ένα σημείο της καταφέραμε να απολαύσουμε την πόλη από ψηλά και να θαυμάσουμε ακόμα ένα ονειρικό και καταπράσινο τοπίο.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στη Χαλκιδική

Αγροτικός Μελισσοκομικός Συνεταιρισμός Νικήτης Χαλκιδικής

Πάντρεψαν την παράδοση με την τεχνολογία και γέννησαν την επιτυχία

Στηριζόμενος στην παράδοση πολλών χρόνων, αλλά και στην αγάπη και το μεράκι των παραγωγών, ο Αγροτικός Μελισσοκομικός Συνεταιρισμός Νικήτης Χαλκιδικής, ο μεγαλύτερος συνεταιρισμός μελιού στη χώρα, καταφέρνει στις σημερινές δύσκολες εποχές να κρατιέται όρθιος. Βρίσκεται σε ένα μικρό χωριό της Χαλκιδικής, στη Νικήτη, στη μέση του πουθενά, όπως χαρακτηριστικά λένε, και πετυχαίνει να κάνει από 3.000.000 έως 6.000.000 ευρώ τον χρόνο, αλλά και να ενισχύει με κάθε τρόπο την τοπική κοινωνία. Κατάφερε να αναπτυχθεί και να εδραιωθεί στον χώρο με το «Μέλι Σίθων», επενδύοντας από τα μέσα της δεκαετίας του ’80 σε τεχνολογία, τεχνογνωσία. αλλά και στους ανθρώπους, που, ζώντας αποκλειστικά από αυτό, παράγουν ένα από τα ποιοτικότερα προϊόντα της χώρας.

Αγροτικός Μελισσοκομικός Συνεταιρισμός Νικήτης Χαλκιδικής  «Μέλι Σίθων»

Οι 60 παραγωγοί-μέλη του συνεταιρισμού διαθέτουν 40.000 κυψέλες και παράγουν από 450 έως 650 τόνους μέλι τον χρόνο. Είναι επαγγελματίες, με παράδοση πολλών χρόνων, με τους περισσότερους από αυτούς να είναι 3ης και 4ης γενιάς. Ο συνεταιρισμός τυποποιεί και διακινεί το μέλι με την επωνυμία «Μέλι Σίθων» στην ντόπια αγορά σχεδόν σε όλες τις μεγάλες αλυσίδες σούπερ-μάρκετ, αλλά και στην ξένη αγορά, ειδικά σε μαγαζιά ντελικατέσεν. Παράλληλα, με στόχο την πιστοποιημένη ποιότητα, έχει το δικό του εργαστήριο ποιοτικού ελέγχου, όπου γίνονται οι πρωταρχικές εξετάσεις ενώ, στη συνέχεια, στέλνονται δείγματα και στη Γερμανία για να πραγματοποιηθούν επιπρόσθετες εξετάσεις.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στη Χαλκιδική
Πηγή Νικήτης Χαλκιδικής

Εξωστρέφεια

«Έχουμε μικρές εξαγωγές και οι λόγοι είναι ότι το ελληνικό μέλι, επειδή είναι πολύ καλό, είναι και ακριβό. Χτίζουμε στις ξένες αγορές αργά, αλλά σταθερά. Κάνουμε στοχευμένες ενέργειες, ώστε να πάμε σε αγορές που θέλουν το καλύτερο, το ποιοτικότερο, το διαφορετικό που μπορεί να τους προσελκύσει, γιατί υπάρχουν και λαοί που δεν έχουν την κουλτούρα του μελιού», μας είπε ο γενικός διευθυντής του συνεταιρισμού, Γιάννης Καραδήμας. Αυτήν τη στιγμή, σχεδόν το 10% της παραγωγής διατίθεται κυρίως στη Βόρεια Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική.

Αγροτικός Μελισσοκομικός Συνεταιρισμός Νικήτης Χαλκιδικής
O γενικός διευθυντής του συνεταιρισμού, Γιάννης Καραδήμας

Το μέλι που παράγει ο συνεταιρισμός είναι κυρίως πευκόμελο και έπειτα ανθόμελο. Για το πευκόμελο, οι μελισσοκόμοι της περιοχής γίνονται νομάδες, καθώς τα μελίσσια τους βρίσκονται από το Κιλκίς μέχρι την Καλαμάτα, εκεί δηλαδή όπου το πεύκο είναι καλό και οι κλιματολογικές συνθήκες κατάλληλες. Μάλιστα, τόσο το πευκόμελο όσο και το ανθόμελο, τα τελευταία οκτώ χρόνια, έχουν τιμηθεί με δύο και τρία αστέρια από γευσιγνωστικό οργανισμό του Βελγίου.

Πρόβλημα

«Η μέλισσα επηρεάζεται από τα πάντα. Οι μελισσοκόμοι λένε ότι το βράδυ γελάς και το πρωί κλαις. Ένα αεράκι να αλλάξει ή να αυξηθεί η υγρασία και όλα μπορούν να αλλάξουν. Διότι η μέλισσα είναι ζωντανός οργανισμός και, μάλιστα, πολύ ευαίσθητος απέναντι σε όλα αυτά», μας λέει ο Γ. Καραδήμας. Η φετινή χρονιά… σώθηκε την τελευταία στιγμή και σε αυτό συνέβαλε ο καιρός. Όπως μας εξήγησε, φέτος απρόσμενα και ενώ η παραγωγή κλείνει τέλος Οκτώβρη, συνέχισε πολύ δυνατά τον Νοέμβρη και μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη: «Ουσιαστικά, οι δύο τελευταίοι μήνες του έτους, που δεν ήταν μήνες του τρύγου αλλά έγιναν, ήταν αυτοί που έσωσαν την παρτίδα», τόνισε. Παράλληλα, χαρακτήρισε ικανοποιητικές τις τιμές, οι οποίες για τις πρώτες κατηγορίες κυμάνθηκαν από 3,70 έως 3,90 ευρώ και για την κατώτερη ποικιλία (κουμαριά) έφτασαν στα 3,30 ευρώ.

Πονοκέφαλος οι ελληνοποιήσεις

Το μεγαλύτερο πρόβλημα για το μέλι και τον παραγωγό, ο γενικός διευθυντής του συνεταιρισμού θεωρεί ότι είναι οι ελληνοποιήσεις: «Εισάγονται τα περιβόητα βουλγαρικά μέλια, τα οποία όμως είναι κινεζικά. Ουσιαστικά, μέσω Βουλγαρίας, τα μετατρέπουν σε ευρωπαϊκά και, στη συνέχεια, τα αναμειγνύουν με ένα μικρό ποσοστό ελληνικού. Η φύση του κινεζικού είναι πολύ φτωχή, υπάρχουν μονοκαλλιέργειες. Δεν έχουν τον πλούτο που έχει το ελληνικό με την πλούσια χλωρίδα». Μάλιστα, επισήμανε την αδυναμία του κράτους να ελέγξει: «Ευτυχώς, όμως, δεν μπορείς να ξεγελάσεις τον Έλληνα καταναλωτή. Αν έχει φάει έστω και μία φορά ελληνικό αυθεντικό μέλι, καταλαβαίνει τη γεύση του. Παρ’ όλα αυτά, τα εν λόγω μέλια βρίσκουν δίοδο και εισέρχονται στη χώρα μας, κάνοντας μεγάλη ζημιά τόσο στον παραγωγό όσο και στην ελληνική οικονομία».

Τσίπουρο από… μέλι, αλλιώς μουντοβίνα

Το δικό τους ποτό, το οποίο στην ντοπιολαλιά τους ονομάζεται μουντοβίνα, παρασκευάζουν οι κάτοικοι της Αρναίας, της ορεινής Χαλκιδικής, μιας κωμόπολης που είναι χτισμένη στους πρόποδες του όρους Χολομώντα. Εδώ και δεκάδες χρόνια, οι ντόπιοι μελισσοκόμοι των ορεινών αξιοποιούν τις κηρύθρες που έχουν… χαλάσει, καθώς και τα υπολείμματα του μελιού που υπάρχουν σε αυτές.

Αφού τρυγήσουν το μέλι από αυτές, ζυμώνουν τα σάκχαρα των υπολειπόμενων ποσοτήτων στις κηρύθρες και αποστάζουν το ζυμωμένο γλευκόμελο, για να παρασκευάσουν τη μουντοβίνα. Σύμφωνα με μαρτυρίες των κατοίκων της Αρναίας, η λέξη μουντοβίνα προέρχεται από τις λέξεις  μουντό(ς), δηλαδή το σκούρο χρώμα, λόγω χρωστικών ουσιών, που έπαιρνε το προς απόσταξη ζυμωμένο γλευκόμελο από το κερί, και τη λατινική vinum, που σημαίνει κρασί, άρα σκούρο κρασί.

Μουντοβίνα Αρναία Χαλκδικής

Στα μυστικά αυτού του ιδιαίτερου ποτού μάς μύησε η Ρίτα Μπόση, ιδιοκτήτρια της «Ορεινής Χαλκιδικής Ονείρου Γη», που βρίσκεται στην ορεινή Αρναία. Η εταιρεία λειτουργεί μόλις ενάμιση χρόνο και, σε συνεργασία με 72 παραγωγούς από όλη τη Χαλκιδική, κατάφεραν να συγκεντρώσουν όλα τα παραδοσιακά τοπικά ορεινά προϊόντα, που για τους περισσότερους από εμάς είναι άγνωστα. Από τη μουντοβίνα και το κρίταμο (την κάπαρη της θάλασσας) μέχρι γλυκά του κουταλιού, όπως αυτό του φασολιού γίγαντα, αλλά και ποικιλία αρωματικών φυτών.

Επιστροφή στη φύση

Η ιδέα της συγκέντρωσης όλων αυτών των τοπικών παραδοσιακών προϊόντων ήρθε πολύ απλά μέσα από συνήθειες της καθημερινότητας. «Ερχόμασταν στη Χαλκιδική και πίναμε τα τσίπουρα μας, τρώγαμε τα τυριά μας και μετά, όταν γυρίζαμε στη Θεσσαλονίκη, φέρναμε δυο κιλά τυρί για τον κουμπάρο, λίγο τσίπουρο και ελιές για έναν φίλο κι έτσι αρχίσαμε να σκεφτόμαστε γιατί να μη βγαίνουν αυτά τα προϊόντα προς τα έξω. Φανταστείτε ότι παραλιακά της Χαλκιδικής μέχρι πρόσφατα πωλούσαν ελιές Κρήτης και όχι Χαλκιδικής. Κάπως έτσι ξεκινήσαμε και πηγαίναμε στους παραγωγούς και τους λέγαμε να βάλουν τα προϊόντα τους σε ένα βαζάκι, να είναι πιο όμορφα και να μπορούν να πωληθούν», μας είπε η Ρίτα Μπόση.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στη Χαλκιδική

Σε ό,τι αφορά τη μουντοβίνα, μας εξήγησε ότι πρόκειται για τσίπουρο που βγαίνει από την απόσταξη που γίνεται από το μέλι και το κερί. Η διαφορά του από το τσίπουρο ή από το ρακόμελο είναι ότι το τελευταίο, για παράδειγμα, είναι ρακή στην οποία προστίθεται μέλι, ζεσταίνεται και το πίνουμε, ενώ στη μουντοβίνα όλες οι ευεργετικές ουσίες που έχει το μέλι και το κερί παραμένουν ατόφιες. «Γι’ αυτό κάποιος μπορεί να πιει όσο θέλει χωρίς να τον χτυπήσει στο κεφάλι. Είναι ένα τσίπουρο δυνατό 42 με 43 βαθμούς, καθαρό, χωρίς προσθήκη αλκοόλης», σημειώνει.

Κρίταμο, η κάπαρη της θάλασσας

Ένα άλλο προϊόν είναι το κρίταμο, το οποίο χαρακτηρίζεται ως η κάπαρη της θάλασσας. Μέχρι πριν από λίγα χρόνια, τα «κλωτσούσαμε στη θάλασσα. Στη συνέχεια, το μαζέψαμε και το βάλαμε σε βάζα. Για την καλλιέργειά του, μας βοήθησε το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και το ΕΘΙΑΓΕ. Το κρίταμο είναι πολύ καλύτερο από την κάπαρη, αλλά ο κόσμος δεν το ξέρει», τόνισε η Ρ. Μπόση.

Τώρα η καλλιέργειά του γίνεται κανονικά, σε μια έκταση 60 στρεμμάτων. Το κρίταμο ευδοκιμεί πάνω σε βράχια και κοντά σε θάλασσα. Σήμερα, υπάρχει κρίταμο σε βάζο σε συνεχή παραγωγή, το οποίο εξάγεται στην Ιταλία και στην Αμερική, ενώ υπάρχει και σε κάποια μαγαζιά στην Ελλάδα.

Κρίταμο Χαλκιδικής

Το 15% από τα προϊόντα όλων των ειδών εξάγεται κυρίως σε Αμερική, Βουλγαρία, Γερμανία, Ολλανδία, Αυστρία και Ιταλία. Η αρχή για τις εξαγωγές έγινε μόλις τον περασμένο Ιούλη και, όπως μας εξήγησε η ιδιοκτήτρια, δεν ήταν εύκολο να τους εμπιστευτούν από την αρχή: «Είναι και αυτοί επιφυλακτικοί, γιατί είναι προϊόντα που δεν τα γνωρίζουν στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, ένας πελάτης μας από την Αμερική, στην πρώτη του παραγγελία ζήτησε 100 βαζάκια μέλι, στη δεύτερη 400, στην επόμενη γύρω στα 2.000 και στην τελευταία 4.500. Σιγά σιγά χτίζεται μια σχέση. Τώρα πια, στείλαμε και τα παστέλια μας, ελιές, γλυκά του κουταλιού κ.ά.».

Ελιά Χαλκιδικής: Μεγάλη, σαρκώδης, ιδιαίτερη και μοναδική

παραδοσιακή πράσινη ελιά Χαλκιδική

Η παραδοσιακή πράσινη ελιά είναι ιδιαίτερα σημαντική για την τοπική οικονομία της Χαλκιδικής, δεδομένου ότι καλλιεργούνται πάνω από 300.000 στρέμματα, με κατά μέσο όρο 120.000 τόνους ετησίως και με το 80% του πληθυσμού του νομού να ασχολείται με τη συγκεκριμένη παραγωγή. Μάλιστα, στο σύνολο της χώρας, η ελιά Χαλκιδικής καλύπτει το 50% της ελληνικής παραγωγής, ενώ ακολουθεί αυτή των Καλαμών και της Αμφίσσης. Τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της είναι το μέγεθός της, καθώς είναι μεγάλη, σαρκώδης, καταπράσινη, αλλά με σημαντική διατροφική αξία, αφού είναι χαμηλή σε λιπαρά και πλούσια σε ασβέστιο, σίδηρο και ω-3.

Παρά το κόστος, κάθε χρόνο η καλλιέργεια αυξάνεται. Στην παραγωγή μπαίνουν καινούργια δέντρα, γιατί «είναι μια προσοδοφόρα παραγωγή. Παλαιότερα, ήταν μια περιοχή με σιτηρά, αλλά στην ελιά ο κόσμος βρήκε μια διέξοδο πιο επικερδή, με αποτέλεσμα κάθε χρόνο να πολλαπλασιάζεται η καλλιέργεια της ελιάς», μας είπε ο πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Μουδανιών, Φώτης Γλαράκης.

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στη Χαλκιδική
Φώτης Γλαράκης, πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Μουδανιών

«Η ελιά Χαλκιδικής είναι ξεχωριστή πρώτα για το μέγεθός της, αλλά και για τη γεύση και την ποιότητά της, που την κάνει ξεχωριστή. Σύμφωνα με μελέτες, κάποια συστατικά που έχει η ελιά Χαλκιδικής δεν τα έχει καμία στον κόσμο, καθώς περιέχει φαινόλες που δημιουργούν αντισώματα για τον καρκίνο. Επίσης, το έδαφος και το κλίμα παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο. Ελιά παράγεται παντού σε όλη την Ελλάδα, καμία όμως δεν έχει τα συστατικά της ελιάς Χαλκιδικής», τονίζει.

Προορισμός η Ιταλία

Ο συνεταιρισμός, που αριθμεί 450 μέλη, διαθέτει εργοστάσιο επεξεργασίας βρώσιμων ελιών Χαλκιδικής. Η φετινή χρονιά, σύμφωνα με τον πρόεδρο, δεν ήταν από τις καλύτερες, καθώς διακίνησε μόλις 800 τόνους, ενώ αντίστοιχα πέρσι είχε φτάσει τους 3.000 τόνους. Κάθε χρόνο το μεγαλύτερο μέρος εξάγεται, ειδικά στην Ιταλία, όπου και φέτος θα πάει το 70% της παραγωγής. Σε ό,τι αφορά την τιμή, ο Φ. Γλαράκης διευκρίνισε ότι φέτος ήταν 1 ευρώ για τα πρώτα 110 κομμάτια, ενώ πέρυσι η αντίστοιχη τιμή ήταν 1,10 ευρώ: «Είναι μια καλή τιμή, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι και το κόστος παραγωγής είναι τεράστιο. Τα μαζέματα γίνονται με τα χέρια και έχει πολλά μεροκάματα. Δεν είναι όπως παλιά που παίρναμε ένα ραβδί και όσες έπεφταν τις μαζεύαμε και τις υπόλοιπες τις αφήναμε επάνω. Τώρα μαζεύεται μία μία».

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στη Χαλκιδική

Εξαιρετική γεύση και υψηλή διατροφική αξία

Ο όγκος παραγωγής στη Χαλκιδική αγγίζει τους 120.000 τόνους, ενώ έχουν υπάρξει χρονιές που η παραγωγή έχει ξεπεράσει τους 150.000 τόνους. Ο Σαραφιανός Κυριαφίνης, μέλος του ΔΣ του Αγροτικού Συνεταιρισμού Πολυγύρου αναφερόμενος στο ποιοτικό πλεονέκτημα του προϊόντος στην περιοχή του, υποστήριξε ότι «αυτό που κάνει την ελιά Χαλκιδικής να ξεχωρίζει σε παγκόσμιο επίπεδο είναι ότι, παρά το μέγεθός της, έχει εξαιρετική γεύση και υψηλή διατροφική αξία. Υπάρχουν άλλες ποικιλίες ελιάς σε παρόμοιο μέγεθος που, όταν μεταποιηθούν, χάνουν τη γεύση τους».

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στη Χαλκιδική
Σαραφιανός Κυριαφίνης, μέλος του ΔΣ του Αγροτικού Συνεταιρισμού Πολυγύρου

Ο συνεταιρισμός διαθέτει μια μονάδα μεταποίησης επιτραπέζιας ελιάς από τη δεκαετία του ’70 και επίσης δραστηριοποιείται στην παροχή υπηρεσιών και εξυπηρέτησης των 650 μελών. Η μονάδα μπορεί να επεξεργαστεί έως και 2.500 τόνους ελιά ετησίως με διαδικασία «φασόν», προτού προωθηθεί στους συνεργαζόμενους εμπόρους.

Το 2015 αποτέλεσε –σύμφωνα με το μέλος του ΑΣ– τη δεύτερη συνεχόμενη χρονιά με πολύ καλή παραγωγή, κάτι που όπως μας ανέφερε «επηρεάζει την προσφορά και τη ζήτηση, καθώς όταν υπάρχει υπερπροσφορά ελαιοκάρπου πέφτει κατά πολύ η τιμή της. Για παράδειγμα, αν η ζήτηση είναι σημαντική, η νωπή ελιά ξεκινάει από το 1 ευρώ το κιλό και μπορεί να φτάσει μέχρι και το 1,20 ευρώ το κιλό».

Η «Ύπαιθρος Χώρα» στη Χαλκιδική
Έξι βρύσες Πολύγυρος Χαλκιδικής

Σε ό,τι αφορά την εμπορία του προϊόντος, ο συνεταιρισμός λειτουργεί ως… μεσολαβητής στην επαφή των εμπόρων με τους παραγωγούς, αφήνοντας στην ευχέρεια των παραγωγών να προβούν σε… συμφωνία ή όχι. Αναφερόμενος στα οικονομικά στοιχεία του συνεταιρισμού, επεσήμανε ότι την τελευταία τριετία έχουν καταφέρει να ανακάμψουν, ενώ έχουν γίνει και προσπάθειες δραστηριοποίησής τους στην εμπορία χωρίς ακόμα να έχουν καταλήξει σε συμφωνία.

Η μεταποίηση διαβατήριο επιτυχίας

Για τη συμβολή του πρωτογενούς τομέα στην οικονομική ζωή της Περιφερειακής Ενότητας Χαλκιδικής, μας μίλησε ο Γιώργος Γκιλής, πρόεδρος του επιμελητηρίου, εξαίροντας τα μοναδικά ΠΟΠ και ΠΓΕ προϊόντα του τόπου, όπως τις ελιές και το μέλι, με τα οποία ο νομός πρωταγωνιστεί στην αγροδιατροφή μαζί με τον τουρισμό.

Μετά τα διατροφικά σκάνδαλα των τελευταίων ετών, σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο, οι καταναλωτές έχουν ξεκινήσει να αναζητούν «αυτό που, με απλά λόγια, ονομάζουμε καθαρά προϊόντα και αυτό πρέπει να το εκμεταλλευτούμε», σημειώνει, αναφέροντας τις προσπάθειες που γίνονται από τον φορέα σε σχέση με τις εξαγωγές: «Έχουμε συμβάλει στο να μην εξάγονται τα αγροτικά μας προϊόντα σε χύμα μορφή και να μεταποιούνται στο εξωτερικό με ξένες επωνυμίες. Αυτό έχει γίνει αντιληπτό πλέον από τους παραγωγούς που προχωρούν στη δημιουργία μονάδων επεξεργασίας και μεταποίησης, προκειμένου να απολαμβάνουν οι ίδιοι την υπεραξία όσων παράγουν».

Επίσης, δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην οικονομική κρίση που φρενάρει τις επενδύσεις στον αγροδιατροφικό τομέα, συμπληρώνοντας ότι μόνη όαση σήμερα –ελλείψει χρηματοδότησης από τις τράπεζες– αποτελούν τα ευρωπαϊκά προγράμματα. Το επιμελητήριο διοργανώνει εκπαιδευτικά προγράμματα για μελλοντικούς επιχειρηματίες του κλάδου. «Τα προϊόντα μας σιγά σιγά εντάσσονται στον κατάλογο των προϊόντων ονομασίας προέλευσης, όπως για παράδειγμα η ΠΟΠ ελιά Χαλκιδικής, το μέλι μας, το ούζο Μουντοβίνα (με πρώτη ύλη το μέλι) κ.ά. Συμμετέχουμε σε μεγάλες εκθέσεις τροφίμων και ποτών εντός και εκτός Ελλάδας (όπως η Anuga). Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα πολλοί παραγωγοί μας να έχουν ανοίξει τα φτερά τους και τα προϊόντα μας να πωλούνται παντού στο εξωτερικό», καταλήγει ο Γ. Γκιλής.

Των Ανθής Γεωργίου και Κυριάκου Λάμπρου