Την προηγούμενη Τετάρτη, το ΥΠΑΑΤ έθεσε σε δημόσια διαβούλευση πρόταση νόμου για τον αγροτικό συνδικαλισμό.
Ήταν κάτι που είχε υποσχεθεί και ο πρωθυπουργός, πριν πολλούς μήνες. Διότι, η συνδικαλιστική εκπροσώπηση μιας κοινωνικής ομάδας αποτελεί πυλώνα της δημοκρατίας και συνταγματική επιταγή. Δημοκρατικά και αγροτικά ανεπτυγμένες χώρες, χωρίς ιδιαίτερα ανεπτυγμένους συνεταιρισμούς, υπάρχουν. Χωρίς συγκροτημένη επαγγελματική εκπροσώπηση, όμως, δεν υπάρχουν.
Εάν λοιπόν συμφωνεί κάποιος με μία τουλάχιστον αναφορά της Αιτιολογικής Έκθεσης του προτεινόμενου νόμου, αυτή είναι ότι ο παλιός νόμος περί αγροτικού συνδικαλισμού, ο ν.1361/83, οδήγησε στη «δημιουργία πολλών συλλόγων σε τοπικό, περιφερειακό και εθνικό επίπεδο» και όχι «στη συνένωση, στα πλαίσια ενός κοινού οργάνου».
Συνεπώς, κατά τη δημόσια διαβούλευση που μόλις άρχισε, είναι κρίσιμο να συζητηθεί πώς, μέσα από τη δημιουργία πολλών τοπικών συλλόγων, κλαδικών ομοσπονδιών και συνομοσπονδιών που προβλέπει το νομοσχέδιο, μπορεί να υπάρξει ένα «ενιαίο αγροτικό συνδικαλιστικό κίνημα», που αποτελεί και το μεγάλο ζητούμενο.
Σε κάθε περίπτωση, η κατάθεση του νομοσχεδίου αποτελεί από μόνη της σημαντική πρωτοβουλία στη θεσμική λειτουργία του τομέα και της υπαίθρου. Ειδικά, δε, όταν αυτή δεν γίνεται σε περίοδο κινητοποιήσεων, τότε αποκτά μεγαλύτερη αξία. Αρκεί, βέβαια, το νομοσχέδιο να κατατεθεί και στη Βουλή.
Δημοσιεύτηκε στην “ΥΧ” στις 18/08
