Πριν από λίγες ημέρες δημοσιεύτηκαν στις ΗΠΑ οι στατιστικοί δείκτες διάφορων κοινωνικών θεμάτων του πληθυσμού. Ένας από αυτούς καταδεικνύει ότι το επάγγελμα του αγρότη – ψαρά – διαχειριστή δασών παρουσιάζει τα περισσότερα περιστατικά αυτοκτονιών.
Δεν αναφερόμαστε βέβαια σε χώρες όπως η Ινδία, όπου η αδυναμία πολλών χωρικών να παρακολουθήσουν τις απαιτήσεις της εμπορευματοποίησης της παραγωγής τους οδηγεί συχνά και μαζικά στην αυτοχειρία. Αναφερόμαστε στη μεγαλύτερη, αγροτικά, χώρα του πλανήτη.
Η ψυχίατρος του φορέα Farm Aid εξηγεί ότι η βασική αιτία που οδηγεί κάποιον στην αυτοκτονία είναι το αίσθημα της αδυναμίας παρέμβασης, της ανασφάλειας, της έλλειψης βοήθειας. Οι απρόβλεπτες αυξομειώσεις τιμών των αγροτικών προϊόντων, και κατ’ επέκταση του αγροτικού εισοδήματος, καθώς και τα χρέη παγιώνουν αυτό το συναίσθημα. Επιπλέον, τόσο το αγρόκτημα του παραγωγού όσο και το σπίτι του είναι υποθηκευμένα και απειλούνται με παράλληλη κατάσχεση. Όταν, μάλιστα, τα περιουσιακά αυτά στοιχεία προέρχονται από κληρονομιά που δημιούργησαν συγγενικά πρόσωπα, το τραύμα της απώλειας είναι πολύ πιο έντονο. Τέλος, η φυσική απομόνωση κάποιων περιοχών της υπαίθρου και ο κλειστός χαρακτήρας των τοπικών κοινωνιών εντείνουν το πρόβλημα.
Τι θα μπορούσε να γίνει; Κάποιας μορφής εγγύηση τιμών, ή κάποια προγράμματα βοήθειας, δηλαδή μέτρα που υπήρχαν στο παρελθόν. Ωστόσο, όσο ο αγρότης είναι ο αδύναμος κρίκος της αγροδιατροφικής αλυσίδας οι πιέσεις θα εντείνονται.
Όταν, λοιπόν, ακούμε ότι ο αριθμός των κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων μειώνεται με ρυθμούς 5%-6% τον χρόνο, ή όταν παρατηρούμε ταχύτατους ρυθμούς πώλησης αγροτικής γης στην ελληνική ύπαιθρο, ας μην ξεχνάμε ότι συχνά κρύβονται κάποια μικρά ή μεγάλα δράματα.
- Ν. Λάππας
