Η εικόνα των τρακτέρ στους δρόμους ξανά και ξανά. Έξαλλοι αγρότες, που απειλούν ότι αφανίζεται το αγροτικό επάγγελμα. Υπουργοί και κυβερνητικοί εκπρόσωποι που καλούν σε διάλογο για να ηρεμήσουν τα πνεύματα και να δείξουν ότι ενδιαφέρονται για τους αγρότες, κλείνοντάς τους παράλληλα το μάτι: «Αν ηρεμήσετε, κάτι θα σας δώσουμε, αλλά να μην το κάνουμε και θέμα και το πάρουν είδηση οι υπόλοιποι». Πολίτες που βέβαια καταλαβαίνουν τα δίκαια αιτήματα της αγροτιάς, αλλά χάνουν την ψυχραιμία τους μπροστά στα τρακτέρ που κλείνουν τις εθνικές οδούς και τους εμποδίζουν να φτάσουν στον προορισμό τους. Ακόμα και οι Βούλγαροι φορτηγατζήδες έχουν κάνει πολλές φορές «εμφανίσεις» στο έργο «αγροτικές κινητοποιήσεις».
Μπορεί να φανεί εκτός θέματος, αλλά βλέποντας τα τρακτέρ στους δρόμους, σκεφτόμουν την αγροτική παραγωγή της Δανίας. Μια χώρα που δεν έχει καθόλου εύφορα εδάφη –πρόκειται κυρίως για αμμώδεις εκτάσεις– και για αυτό τα προσέχει σαν θησαυρό και τα αξιοποιεί στο έπακρο. Στη Δανία λοιπόν, δεν μπορεί κανένας να κληρονομήσει αγροτική γη αν δεν είναι αγρότης και αν δεν δεσμευτεί ότι θα παραμείνει στη γη, την οποία και θα καλλιεργεί. Αν ένας αγρότης δεν έχει παιδιά που να θέλουν να συνεχίσουν το επάγγελμα, τότε υποχρεώνεται να πουλήσει τη γη του σε καλλιεργητές.
Κάπως έτσι, ο αγροτικός πολύτιμος κλήρος δεν είναι πολυτεμαχισμένος, οι αγρότες είναι αγρότες που νοιάζονται και η Δανία εξάγει σε όλη την Ευρώπη μαϊντανό, σέλινο και άνηθο, που δεν μυρίζουν τίποτα και όμως πουλιούνται.
Τι κέρδισαν, τελικά, οι αγρότες στην Ελλάδα, όλα αυτά τα χρόνια; Πόσες από τις διεκδικήσεις τους, που ικανοποιήθηκαν, είχαν μακροπρόθεσμα σημαντική επίδραση στη δουλειά και τα έσοδά τους;
Ίσως είναι η ώρα ο κατάλογος των αγροτικών αιτημάτων να αλλάξει ριζικά από τη μία και οι προτάσεις της κυβέρνησης να περιλαμβάνουν συνολικά και ρηξικέλευθα μέτρα από την άλλη.
Η τακτική «τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι» δεν φαίνεται να έχει φέρνει και σημαντικά αποτελέσματα.
