Με καθυστέρηση τριών μηνών ανακοινώθηκαν οι εγκρίσεις των προγραμμάτων, τα οποία αφορούν τις Οργανώσεις Ελαιουργικών Φορέων (προγράμματα ΟΕΦ), με ορατό τον κίνδυνο απώλειας 33 εκατομμυρίων ευρώ.
Όλοι όσοι πίστευαν ότι το ΥΠΑΑΤ θα αποφάσιζε να «πατήσει το πόδι» στον 21ο αιώνα μέσω των επενδυτικών προγραμμάτων τα οποία αφορούν τις ΟΕΦ, δυστυχώς για άλλη μία φορά θα απογοητευθούν.
Επιστροφή στο κλασικό τέφτερι-τετράδιο του παραγωγού, απαξίωση της τεχνολογίας και της καινοτομίας και αδιαφορία σε οτιδήποτε έχει να κάνει με την ποιότητα και την ασφάλεια της υγείας των καταναλωτών, είναι το πρώτο συμπέρασμα από τις εγκρίσεις και τις απορρίψεις των προγραμμάτων.
Μια καθυστέρηση τριών μηνών, η οποία θέτει σε σοβαρό κίνδυνο την υλοποίηση ή όχι των εγκεκριμένων προγραμμάτων. Η πιθανότητα απώλειας 33 εκατομμυρίων κοινοτικής χρηματοδότησης είναι σοβαρή, καθώς, επίσημα, τα προγράμματα θα έπρεπε να είχαν ανακοινωθεί στις 31/3/2018 και οι «Κοινοτικοί» δεν είναι σίγουρο ότι θα το αγνοήσουν (όπως έκαναν και με το πρόγραμμα προώθησης της φέτας). Προς διερεύνηση το αν και εφόσον μπορέσει να «ξεπεραστεί» αυτός ο κίνδυνος.
90 ημέρες αγωνίας
Τόσες χρειάστηκε το ΥΠΑΑΤ για να αποφασίσει το μέλλον των προγραμμάτων ΟΕΦ συνολικά 109 Οργανώσεων Παραγωγών, οι οποίες εκπροσωπούν χιλιάδες ελαιοπαραγωγούς από όλη την Ελλάδα. Και εκεί που ο υπουργός μιλούσε για «έτος έρευνας και τεχνολογίας», ξαφνικά αποφάσισε να χρήσει το 2018 ως έτος «τεφτεριού».
Ένα βήμα μπρος…
Στις αρχές Φεβρουαρίου, δύο μόλις μέρες μετά την έκδοση της Υπουργικής Απόφασης η οποία αφορούσε τα γνωστά πλέον προγράμματα ΟΕΦ του ελαιοκομικού τομέα, ακούγαμε τον Βαγγέλη Αποστόλου να ανακοινώνει, στο πλαίσιο της 27ης AGROTICA, ότι «το 2018 θα είναι το έτος καινοτομίας και νέων τεχνολογιών στον αγροτικό τομέα». Σημείωνε, μάλιστα, ότι και ο πρωθυπουργός, σε κάθε αναπτυξιακό συνέδριο, χαρακτήριζε και αυτός από την πλευρά του την έρευνα και την καινοτομία ως ακρογωνιαίο λίθο ανάπτυξης.
Ίσως, για πρώτη φορά, μας δημιουργήθηκε μια κρυφή ελπίδα ότι, επιτέλους, ο αγροτικός κόσμος αυτής της χώρας θα πατούσε το πόδι του στον 21ο αιώνα, δεδομένου ότι η Ελλάδα βρίσκεται στην προτελευταία θέση (27η) μεταξύ των κρατών – μελών της Ε.Ε όσον αφορά στο Δείκτη Ψηφιακής Οικονομίας και Κοινωνίας (DESI).
Αυτή η ελπίδα άρχισε μάλιστα να φουντώνει και πρόσφατα, όταν στις 26/06/2018 ο υπουργός καθόρισε, για τα έτη 2018 και 2019, τους Στρατηγικούς Στόχους του υπουργείου, ανάμεσα στους οποίους ήταν και «η σταδιακή μετατόπιση του παραγωγικού προτύπου προς αυτό της παραγωγής προϊόντων ποιότητας και ταυτότητας».
Όταν βλέπαμε, δε, να καθυστερούν οι ανακοινώσεις του υπουργείου σχετικά με τα προγράμματα ΟΕΦ για την τριετία 2018-2021, είπαμε πως επιτέλους σχεδιάζουν μια Εθνική Στρατηγική Ελαιολάδου.
…δύο βήματα πίσω
Μετά από τρεις σχεδόν μήνες που το υπουργείο «συσκεπτόταν», αποφάσισε να γυρίσει οριστικά την πλάτη του στον 21ο αιώνα, απορρίπτοντας οτιδήποτε έχει να κάνει με την ενσωμάτωση της τεχνολογίας και τη χρήση εφαρμογών ευφυούς γεωργίας για την προστασία του περιβάλλοντος και την ορθή χρήση εισροών και εκροών.
Γιατί να μοιάσουμε με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους αγρότες, αφού μπορούμε να καταγράφουμε στο τεφτέρι πόσες ώρες ποτίζουμε τα δέντρα μας, να αποφασίζουμε στην τύχη πόσο λίπασμα να βάζουμε και πότε να ψεκάσουμε για τον δάκο;
Ας χρησιμοποιούμε κατά το δοκούν τους υδάτινους πόρους… εξάλλου, την Ελλάδα δεν την αγγίζει η κλιματική αλλαγή. «Νερά υπάρχουν».
Τι και αν σε όλη την Ευρώπη είναι υποχρεωτική η υιοθέτηση και εφαρμογή Εθνικού Συστήματος Ιχνηλασιμότητας; Η Ελλάδα δεν το έχει ανάγκη. Αδιαφορεί εδώ και πολλά χρόνια και θα πάει μπροστά με το «εθνικό» της προϊόν, γιατί «εμείς ξέρουμε». Στην καινούργια τριετία, μάλιστα, δίνει ελάχιστα χρήματα, μόλις 2-3% επί των εγκεκριμένων προϋπολογισμών, ενώ παράλληλα είναι και υπόλογη προς τα ευρωπαϊκά όργανα, με τα πρόστιμα προ των πυλών.
Τι και αν και ο ίδιος ο διευθυντής Οικονομικών Αναλύσεων, Προοπτικών και Αξιολογήσεων της Γενικής Διεύθυνσης Γεωργίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Τάσος Χανιώτης, σημείωνε με κάθε ευκαιρία ότι η απόδοση της ελληνικής παραγωγής σε σχέση με άλλες χώρες της ΕΕ βρίσκεται ένα βήμα πίσω και πως υπάρχει ζήτημα νοοτροπίας;
Σχεδόν τρεις μήνες χρειάστηκε το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, για να επιβεβαιώσει ότι δεν έχει και δεν θέλει να ασχοληθεί με το να δημιουργήσει μια σοβαρή εθνική στρατηγική στον τομέα του ελαιολάδου, παρά και τις όποιες πρόσφατες συναντήσεις με εκπροσώπους της ΕΔΟΕ.
Δυστυχώς, για άλλη μία φορά επιβεβαιώνεται ότι «κάθε φέτος και χειρότερα», σε ό,τι έχει να κάνει με την αξιοποίηση και την κατανομή των ευρωπαϊκών κονδυλίων.
Δυστυχώς, τα διδάγματα του παρελθόντος όχι μόνο δεν ελήφθησαν υπόψιν, τουναντίον, πάλι αποφασίστηκε (από ποιους;) να εξυπηρετηθούν μικροπολιτικά συμφέροντα και να ευνοηθούν συγκεκριμένοι φορείς.
Επειδή όλοι θα πρέπει να σέβονται τόσο το «δίκαιο του Έλληνα ελαιοπαραγωγού», όσο και το Εθνικό και Ευρωπαϊκό Δίκαιο, προτείνουμε μια αυτοσυγκράτηση στους πρώιμους εορτασμούς.
