Περιμένοντας από τις 25 Σεπτεμβρίου τη νέα γερμανική κυβέρνηση, η Ευρώπη αρχίζει να χάνει την υπομονή της. Στην πιο κρίσιμη χρονιά αυτή της θητείας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, καθώς γίνεται μεγάλη προσπάθεια να κλείσουν όλα τα ζητήματα για την επόμενη προγραμματική περίοδο (μετά το 2020) η μεγαλύτερη ευρωπαϊκή οικονομία παραμένει ακέφαλη.
Η δυναμική που έχει αναπτύξει ο πρόεδρος της Γαλλίας, Εμμανουέλ Μακρόν, φαίνεται να καλύπτει σε έναν βαθμό το κενό των Γερμανών, τουλάχιστον σε επίπεδο εντυπώσεων, όμως είναι προφανές ότι καμία από τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς τη συμμετοχή, αν όχι την έγκριση, και της γερμανικής κυβέρνησης.
Το πρόβλημα είναι εξαιρετικά σημαντικό. Οι αποφάσεις που το Συμβούλιο καλείται να πάρει άμεσα έχουν να κάνουν με το ύψος του ευρωπαϊκού προϋπολογισμού, την κατανομή των πόρων ανά χώρα και ανά πρόγραμμα, τις προτεραιότητες της επόμενης περιόδου. Θέματα όπως το ύψος της εθνικής συγχρηματοδότησης στα νέα Διαρθρωτικά Προγράμματα (ΕΣΠΑ), το ύψος και οι προτεραιότητες της νέας ΚΑΠ, η διαχείριση του μεταναστευτικού, απασχολούν τους τεχνοκράτες σε ευρωπαϊκό και εθνικό επίπεδο και σύντομα οι πολιτικοί θα κληθούν να αποφασίσουν για αυτά.
Παράλληλα, η συζήτηση για τον επόμενο πρόεδρο της Επιτροπής έχει δειλά ξεκινήσει και τα πρώτα ονόματα έχουν πέσει στο τραπέζι. Σε τρεις μήνες, θα απέχουμε μόλις έναν χρόνο από τις ευρωπαϊκές εκλογές. Η γερμανική πολιτική σκηνή διαχειρίζεται με τον δικό της τρόπο προφανώς το πολιτικό αδιέξοδο, αναζητώντας λύσεις. Δεν φαίνεται, ωστόσο, να αντιλαμβάνονται πλήρως τη δυσλειτουργία που πλέον προκαλούν σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Όταν -θέλεις να- είσαι πρώτος, οφείλεις να αναλαμβάνεις και τις ευθύνες της θέσεις αυτής.
