Στα 58 χρόνια της, η Νίκη Γιαννακοπούλου παραμένει ενεργή κτηνοτρόφος και μάλιστα μετά τη συνταξιοδότηση του συζύγου της, πέρσι, είναι και το αφεντικό της… στάνης.
Μεγαλωμένη στην ορεινή Αχαΐα, κατάφερε να τελειώσει το Δημοτικό, με απολυτήριο 6, όπως σημειώνει, αλλά η ζωή της είναι ταυτισμένη με τα πρόβατα και τα γίδια. Από μικρή, αρχικά στα ζώα της οικογένειάς της, «είχαμε και γαϊδούρια» θυμάται, και στη συνέχεια στην κοινή πορεία με τον σύζυγό της. Αν κάποιος τη ρωτήσει τι προτιμά, τα γίδια ή τα πρόβατα, δεν χρειάζεται χρόνο να το σκεφτεί: «τα γίδια».
Πλέον, όμως, έχει μόνο πρόβατα, καθώς, όπως εξηγεί, τα γίδια έχουν απαιτήσεις και χρειάζονται πόδια. «Σε θέλουν κοντά στη βοσκή, αλλιώς θα γίνουν ζημιές. Είναι ανεξάρτητα και ατίθασα. Αυτή είναι η ομορφιά τους, αλλά πλέον δεν υπάρχουν δυνάμεις. Έτσι έχουμε μόνο πρόβατα, τα οποία είναι πιο εύκολα». Για εκείνη, τα ζώα είναι οικογένεια. Άλλοτε θα θυμώσει, άλλοτε θα χαρεί και άλλοτε θα συγκινηθεί. Όπως τότε, που μια κατσίκα γεννήθηκε με παραμορφωμένες οπλές. Αποτελεί κοινό μυστικό πως τέτοιες περιπτώσεις οδηγούνται σύντομα στη σφαγή. Όχι όμως και η συγκεκριμένη, την οποία την πήρε υπό την προστασία της.
Στα τόσα χρόνια δίπλα στα ζώα έχει να θυμάται πολλά. Τις δυσκολίες στις γέννες, τα βράδια μέσα στο κρύο, τη μάχη με τις βροχές και το… κοκορόβι (σ.σ. χαλάζι). Όλη της η ζωή ένας αγώνας. Μέχρι και σήμερα. «Τα ζώα σε θέλουν εκεί. Θέλουν φροντίδα κάθε μέρα», τονίζει. Τη ρωτάμε για τη βοήθεια μέσω των ενισχύσεων και αν αυτή είναι αρκετή. «Παλιά ήταν», απαντά και εξηγεί πως στην παραδοσιακή αιγοπροβατοτροφία, την οποία ακολουθεί, δεν είναι. «Οι ενισχύσεις δεν φτάνουν ούτε για την τροφή των ζώων.
Το γάλα πια δεν έχει αξία, ενώ τα αρνιά και τα κατσίκια τα αγοράζουν σε πολύ χαμηλές τιμές. Αν στο τέλος του χρόνου δεν χρωστάς πουθενά, τότε είσαι καλά. Αλλά είναι δύσκολος στόχος», μας λέει και συμπληρώνει ότι «παλιά τα ζώα δεν είχαν τόσες ανάγκες. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Δεν φτάνει η βοσκή, πρέπει να τα ταΐσεις κιόλας. Και το κόστος είναι υψηλό».
Στα χρόνια που έχει βιώσει την κτηνοτροφία, έχουν γίνει και λάθη. «Δεν υπήρξε ποτέ καθοδήγηση. Προσπαθούσαμε μόνοι μας πολλές φορές με άσχημα αποτελέσματα. Από τη βελτίωση των ζώων μέχρι την πρόληψη ασθενειών. Σήμερα δεν είμαι σίγουρη ότι αξίζει κανείς να ασχοληθεί με τα ζώα. Τουλάχιστον, όχι αν θέλει να ζήσει από αυτό. Αν δεν αλλάξουν κάποια πράγματα, σύντομα δεν θα μείνει τσοπάνης πουθενά», καταλήγει.
