Δεν είναι η πρώτη φορά που η Γερμανία αντιπαρατίθεται με τις ΗΠΑ. Το 2005, για παράδειγμα, ο τότε καγκελάριος Σρέντερ διαφώνησε με την απόφαση Μπους για την εισβολή στο Ιράκ.
Σήμερα, όμως, το διακύβευμα είναι πολύ πιο κρίσιμο. Δεν γνωρίζουμε εάν η Γερμανία επιζητά αναβαθμισμένο ρόλο στην παγκόσμια πολιτική σκηνή ως αποτέλεσμα και της οικονομικής και παραγωγικής ισχύος που διαθέτει. Δεν γνωρίζουμε εάν προσπαθούν να επικρατήσουν εκείνες οι δυνάμεις που, τις δεκαετίες της παγκοσμιοποίησης, επέλεξαν τη συστηματική ανάπτυξη της εγχώριας βιομηχανίας και την τεχνολογική τους αναβάθμιση, παρά την επικερδή μεταφορά επενδύσεων στην Κίνα.
Δεν γνωρίζουμε τα αποθέματα δύναμης που διαθέτουν οι μεγάλοι ρυπαντές οι επιχειρήσεις πετρελαίου, τσιμέντου και χάλυβα, που καλούν τον Τραμπ να «μη δείξει έλεος» σε όσους θέλουν την παραγωγική υποβάθμιση των ΗΠΑ.
Το βέβαιο είναι ότι η αθέτηση της παγκόσμιας Συμφωνίας του Παρισιού για τα μέτρα της κλιματικής αλλαγής θα είναι ολέθρια. Γιατί, αυτό που γνωρίζουμε ως συνθήκες διαβίωσης τους τελευταίους αιώνες θα αλλάξει ανεπανόρθωτα.
Γιατί η ανεπάρκεια υδατικών πόρων, η ερημοποίηση, η αύξηση της θερμοκρασίας, η ένταση της ξηρασίας, η μείωση των βροχοπτώσεων και ο περιορισμός τους σε μικρές χρονικές περιόδους, η διάρκεια και η ένταση των ακραίων φαινομένων, ο αυξημένος κίνδυνος πυρκαγιών, η μείωση των στρεμματικών αποδόσεων, η εμφάνιση ασθενειών και επιδημιών σε ζώα και φυτά θα δημιουργήσουν μία νέα πραγματικότητα στη γεωργική, κτηνοτροφική, αλιευτική παραγωγή και την ύπαιθρο.
Ας ευχηθούμε, λοιπόν, ή καλύτερα ας κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, ώστε να δικαιωθούν όσοι πιστεύουν ότι ο Τραμπ για ακόμα μία φορά θα υποχωρήσει.
Δημοσιεύτηκε στην “ΥΧ” στις 2/6
