Στην Κίνα, ο Σι Τσινπίνγκ γίνεται με απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος αιώνιος πρόεδρος. Στη Ρωσία και στην Τουρκία, το Σύνταγμα αλλάζει κατά το δοκούν, ώστε να διατηρούνται στην εξουσία ο Πούτιν και ο Ερντογάν, οι οποίοι έχουν εγκαθιδρύσει ένα υβριδικό καθεστώς εκλεγμένης δικτατορίας.
Την ίδια στιγμή, στις ΗΠΑ, η κυβέρνηση Τραμπ διολισθαίνει σε έναν ολοένα και πιο σκληρό εθνικιστικό λόγο, που πλέον δεν κρύβεται πίσω από τα λαϊκιστικά συνθήματα. Απειλεί την Ευρώπη, επιτίθεται μέσω twitter σε αντιπάλους του εντός και εκτός χώρας, στοχοποιεί φυλετικές ομάδες.
Στην Ευρώπη πάλι, η Πολωνία, η Ουγγαρία και εσχάτως η Ιταλία βλέπουν τους ακραίους να βρίσκονται στην κυβέρνηση, ενώ στη Γαλλία και στη Γερμανία έπρεπε σχεδόν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα να συνασπιστεί εναντίον τους για να μη βρεθούν στην κυβέρνηση των δύο μεγαλύτερων ευρωπαϊκών δημοκρατιών. Στην Αυστρία και στη Φινλανδία, οι ακραίοι επίσης βρίσκονται στην κυβέρνηση, αν και για την ώρα δεν δίνουν πολλές αφορμές. Το κράτος δικαίου βάλλεται στη Βενεζουέλα και στις Φιλιππίνες.
Η δημοκρατία υποχωρεί σε όλο τον πλανήτη. Οι πολίτες θεωρούν σημαντικότερο να εξασφαλίζουν την ευμάρεια παρά τα δικαιώματά τους. Έχουμε μπερδέψει τη δημοκρατία με τις εκλογές, θεωρώντας ότι το καλύτερο πολίτευμα εξαντλείται στην επιλογή του ηγέτη κάθε τέσσερα ή πέντε χρόνια, παραγνωρίζοντας τα δικαιώματα των μειοψηφιών, τη διαφάνεια, τη λογοδοσία.
Στην Ελλάδα, η βία του λόγου συνοδεύεται συστηματικά πλέον από τη βία στους δρόμους, χωρίς κανένας να εντυπωσιάζεται από αυτό. Βρισκόμαστε ξανά σε επίπεδο πολιτικού διαλόγου εκεί που ήμασταν το 2009, όταν άρχισε η κρίση. Αλλά βγαίνουμε από το μνημόνιο. Η δημοκρατία δεν είναι πια τόσο σημαντική στον πλανήτη Γη.
