Σε υψόμετρο 700 μέτρων και 12 χλμ. από το Μουζάκι Καρδίτσας ξεπροβάλλει το γραφικό Ανθοχώρι, το Ανθοχώρι των βουνών, όπως είναι γνωστό. Το χωριό είναι μικρό πληθυσμιακά, καθώς οι κάτοικοί του φτάνουν μόλις τους 500. Το αρχικό του όνομα ήταν «Φλωρέσι» προερχόμενο πιθανώς από τη λατινική λέξη flores, που σημαίνει άνθος. Το χωριό είναι μικρό, αλλά τα μονοπάτια μέσα στο δάσος πολυάριθμα. Οι πεζοπορικές διαδρομές μέσα στα δάση με τα έλατα αποζημιώνουν κάθε λογής επισκέπτη. Οι κορυφές Μπόλτσιανη, Ζευγαρολίβαδο, Προφήτης Ηλίας και Δερματάς δίνουν την ευκαιρία σε όλους τους ταξιδιώτες να αγναντέψουν όλο τον θεσσαλικό κάμπο και τη λίμνη Πλαστήρα.
Ο ποταμός Ανθοχωρίτης διασχίζει το ελατοδάσος, δίνοντας στο τοπίο μια αίσθηση δροσιάς, με όλη την αύρα της ελληνικής υπαίθρου, που δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. Το τοξωτό γεφύρι στο ρέμα της κορομηλιάς, η «καμάρα», όπως είναι γνωστή, αποτελεί ένα ζωντανό μνημείο και χώρο συνάθροισης για τις πολιτισμικές δραστηριότητες των κατοίκων της περιοχής. Κάθε χρόνο το καλοκαίρι, οι Ανθοχωρίτες δίνουν ραντεβού και συναντιούνται στις «εννέα βρύσες». Μια μάζωξη που ξυπνά μνήμες του παρελθόντος και γίνεται αφορμή για παραδοσιακά γλέντια. Στον δρόμο προς τη λίμνη Πλαστήρα ο επισκέπτης μπορεί να επισκεφτεί τον ανακαινισμένο παλιό νερόμυλο, για να ξαποστάσει και να ξεκουραστεί. Το χωριό έχει και πολυάριθμα θρησκευτικά μνημεία. Ξεχωρίζουν ο ναός του Αγίου Γεωργίου και η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής, όπου γίνεται το ομώνυμο πανηγύρι στις 26 Ιουλίου.
Τα μνημεία είναι μνήμη ζωντανή
Ο καιρός πέρασε και τα χρόνια άλλαξαν. Τα μουλάρια έγιναν δίτροχα, τρένα και αυτοκίνητα. Τα καλντερίμια αυτοκινητόδρομοι. Από τα γιοφύρια δεν περνούν πλέον ζώα, αλλά αγροτικά, όταν το ποτάμι το επιτρέπει. Το τσιμέντο αντικατέστησε την πέτρα. Χτίστηκαν τεράστιες γέφυρες με δυο και τρεις λωρίδες κυκλοφορίας. Τα πέτρινα γιοφύρια χάθηκαν στη δίνη του χρόνου και της τεχνολογίας. Τίποτα δεν έμεινε να θυμίζει το παρελθόν, εκτός από κάποιους ναούς και κάποια μνημεία, όπως το γιοφύρι του Ανθοχωρίου. Αλλά αυτός δεν είναι και ο βαρύς τους ρόλος; Να κρατάνε τη μνήμη ζωντανή…
Περπατώντας πάνω στην ιστορία
Το γεφύρι του Ανθοχωρίου αποτελεί για πολλούς ένα αρχιτεκτονικό αριστούργημα. Οι τοξωτές καμάρες του ορθώνονται πάνω από τον ποταμό Πραμόριτσα σε ύψος περίπου δέκα μέτρων, ενώ το μήκος του ξεπερνά τα 49 μέτρα.
Οι πέτρες του είναι φτιαγμένες από ψαμμίτη, ένα ακατέργαστο πέτρωμα που συναντάται σε αφθονία στην περιοχή.
Χτίστηκε για εμπορικούς σκοπούς, για να μεταφέρουν οι κάτοικοι της περιοχής τα κοπάδια τους από τη Βόρεια Πίνδο στη Θεσσαλία.
Ένας λαϊκός θρύλος λέει ότι η κατασκευή του είναι χορηγία ενός μεγαλοκτήμονα από τη Θεσσαλία, ο οποίος, όταν προσπάθησε να διασχίσει τον ποταμό, τα ορμητικά νερά του παρέσυραν και έπνιξαν τη μονάκριβη κόρη του.
Το βράδυ είδε στον ύπνο του έναν άγγελο ντυμένο βοσκό να τον προστάζει να χτίσει ένα γεφύρι πάνω από το ποτάμι. Ο τραγικός πατέρας το έπραξε στη μνήμη της κόρης του.
Λαϊκός μύθος ή όχι η οικοδόμησή του, το γεφύρι χτίστηκε περίπου το 1770, την εποχή που άκμαζε η μετακίνηση κτηνοτροφικών προϊόντων, των κιρατζίδων και των φημισμένων μαστόρων της Κόνιτσας. Ήταν η εποχή που οι έμποροι της Δυτικής Μακεδονίας πηγαινοέφαιρναν τα εμπορεύματά τους σε Ελλάδα και Δούναβη και οι κλέφτες παραμόνευαν κοντά στα γιοφύρια για τη λεία τους.
Ήταν η εποχή που οι Οθωμανοί χρηματοδοτούσαν την κατασκευή δρόμων και γεφυριών για την ανάπτυξη του εμπορίου. Οι χριστιανοί, εκμεταλλευόμενοι αυτή την εμπορική πολιτική, την ανέπτυξαν. Πλούτισαν και μορφώθηκαν από αυτήν και, τελικά, επαναστάτησαν το 1770. Τα περισσότερα χωριά στην περιοχή καταστράφηκαν. Νέο αίμα ήρθε στην περιοχή, ρίζωσε και έφτιαξε τα νοικοκυριά του.
Πάνω στο γιοφύρι περπάτησαν άλλα πόδια, από την Ήπειρο και τη Μακεδονία, πάτησαν τα πόδια των φαντάρων του ’40, για να γράψουν αυτό το έπος της ελληνικής Ιστορίας. Περπάτησε ο στρατός του Βελουχιώτη και του Ζέρβα, στα τραγικά χρόνια του Εμφυλίου. Κάθε πέτρα του μαρτυρά και ένα κομμάτι Ιστορίας.
