Λίγα… ευρώ που στοίχισαν εκατομμύρια!

του Νίκου Λάππα

Βρισκόμαστε στην κορύφωση της ελαιοσυλλογής. Η φετινή μεγάλη μείωση της παραγωγής σε πολλές χώρες και οι αυξημένες τιμές στη διεθνή αγορά, θα αποτελούσε μία καλή ευκαιρία διαμόρφωσης ενός ικανοποιητικού εισοδήματος για τον παραγωγό αλλά και για την εθνική οικονομία συνολικά. Ειδικά για το δεύτερο, ας μην λησμονούμε ότι πριν δύο χρόνια, οι εξαγωγές ελαιολάδου και βρώσιμης ελιάς ξεπέρασαν για πρώτη φορά σε αξία το ένα δισεκατομμύριο ευρώ. Και όλα αυτά, τη στιγμή που τα 4/5 περίπου του ελαιολάδου εξάγονται χύμα, με προστιθέμενη αξία μόλις τα 30 λεπτά/κιλό περίπου.

ελιά - ελαιόλαδο

Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως θα έπρεπε. Η διαδικασία της δακοκτονίας έγινε με τέτοιον ανεπιτυχή και αναποτελεσματικό τρόπο, που ο δάκος προκάλεσε ανυπολόγιστες ζημιές.

Οι δαπάνες δακοκτονίας καλύπτονται από μία συνεισφορά του ελαιοπαραγωγού που παρακρατείται από το ελαιουργείο και κατατίθεται στα δημόσια ταμεία. Επιπρόσθετα, ο κρατικός προϋπολογισμός, μετά από εισήγηση του ΥΠΑΑΤ, συμπληρώνει τα αναγκαία ποσά.

Το ελλιπέστατο ελεγκτικό σύστημα έχει ως αποτέλεσμα τη μεγάλη διαφυγή της είσπραξης των παρακρατήσεων που κατέβαλαν οι αγρότες. Σε αυτό προστέθηκε πλέον και η περικοπή των δημοσίων δαπανών λόγω της οικονομικής κρίσης και των απαιτήσεων των δανειστών. Έτσι, για την τρέχουσα περίοδο δόθηκαν περίπου 15 εκατομμύρια ευρώ από τα συνολικά 18,3 εκατ. που είχαν προϋπολογιστεί. Μάλιστα, η τρίτη δόση των 6,2 εκατομμυρίων, αποφασίστηκε τον Οκτώβριο και αφού τα αιτήματα αγροτών και Περιφερειών είχαν λάβει μεγάλη δημοσιότητα.

Το αποτέλεσμα γνωστό. Για λίγα εκατομμύρια ευρώ και για κάποιες εντελώς λανθασμένες προτεραιότητες του ΥΠΑΑΤ, χάνεται εθνικός πλούτος εκατοντάδων εκατομμυρίων.