Μην γίνει το ελληνικό κρασί μόδα που πέρασε

γράφει η Τάνια Γεωργιοπούλου

Κανένας δεν μπορεί να μην παραδεχτεί τη ραγδαία ανάπτυξη της ελληνικής οινοπαραγωγής, ειδικά την τελευταία δεκαετία, η οποία ασφαλώς βασίζεται στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη της ελληνικής αμπελουργίας. Ως γνωστόν, το καλό κρασί γεννιέται στο αμπέλι. Το ελληνικό κρασί κατάφερε να βρει μονοπάτι σωτηρίας ακόμα και μέσα από τις συμπληγάδες της κρίσης με την αύξηση των εξαγωγών.

Μην γίνει το ελληνικό κρασί μόδα που πέρασεΣυγκεντρώνοντας το υλικό για το ένθετο, “Εν οίνω αλήθεια” που κυκλοφόρησε στις 18 Νοεμβρίου και σύντομα θα δημοσιευτεί και στο ypaithros.gr , διαβάζοντας τα κείμενα ειδικών και συζητώντας με οινοποιούς και αμπελουργούς, συνειδητοποιήσαμε με χαρά ότι θεωρούμε πλέον δεδομένα κάποια πράγματα που πριν από λίγα χρόνια φάνταζαν εξωτικά, όπως π.χ. τη δύναμη που έχουν οι ελληνικές ποικιλίες.

Όμως, παράλληλα, «είδαμε» καθαρά τα προβλήματα:

  1. Η ανάγκη κατοχύρωσης των ελληνικών ποικιλιών, η -αναγκαία- κλωνική επιλογή, που προς το παρόν βασίζεται στην καλή δουλειά κάποιων φυτωριούχων
  2. Η ελλιπής έως ανύπαρκτη εκπαίδευση των αμπελουργών,
  3. Το γεγονός ότι τα αμπέλια για οινοστάφυλα των 2-3 στρεμμάτων εύκολα θα γίνουν οικόπεδα, αφού δεν προσφέρουν ικανοποιητικό εισόδημα στους ιδιοκτήτες τους.
  4. Και, βέβαια, η μάστιγα της παραγωγής και διακίνησης οίνου χωρίς παραστατικά, που έχει διογκωθεί υπερβολικά λόγω και της επιβολής του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο κρασί.  

Η ελληνική αμπελουργία και το ελληνικό κρασί ήρθε η ώρα να περάσουν στην επόμενη φάση, να ενηλικιωθούν. Μόνο έτσι η ελληνική οινοπαραγωγή, η οποία, φυσικά, δεν είναι ενιαία, θα βρει μια μόνιμη θέση, τόσο στους καταλόγους των διεθνών εστιατορίων και αγορών όσο και στην καρδιά των απανταχού οινοκαταναλωτών. Αλλιώς υπάρχει ο κίνδυνος σε λίγα χρόνια να μιλάμε για την εποχή που «το ελληνικό κρασί ήταν μόδα» και να κλαψουρίζουμε για ακόμα μια φορά «για την ευκαιρία που χάθηκε».

Από την έκδοση της «ΥΧ» για το κρασί