Αυτή την περίοδο η ιταλική γαστρονομία αποθεώνει τον «κόκκινο χρυσό» της κοζανίτικης γης και ο κρόκος της Κοζάνης μπαίνει θριαμβευτικά σε μια αγορά που πάλευε χρόνια να ανοίξει. Ενώ ο ιταλικός Τύπος εγκωμιάζει το εθνικό μας προϊόν, κάνοντας λόγο για την «ελληνική μωβ Φερράρι», ο άνθρωπος που βρίσκεται στο τιμόνι της εδώ και τέσσερις τετραετίες, αυτός που πρώτος αντιλήφθηκε ότι το μέλλον βρίσκεται στην τυποποίηση και πιστοποίηση, κρατά μικρό καλάθι και χαμηλούς τόνους.
Το τηλεφώνημα της «ΥΧ» τον πέτυχε στη Βαλένθια της Ισπανίας, όπου έκανε… βιομηχανική κατασκοπεία για λογαριασμό του κρόκου Κοζάνης, καταγράφοντας τις τάσεις σε μια αγορά κομβική για το εθνικό μας προϊόν, την ισπανική. Τον αναζητήσαμε, για να μάθουμε γιατί ο ιταλικός Τύπος εκθειάζει το ελληνικό προϊόν και τι σχέση έχει ο κορυφαίος παγκοσμίως σεφ Gaetano Simonato και το teatro7 Lab στο Μιλάνο με τον κρόκο Κοζάνης.
Μας εξήγησε ότι ο Συνεταιρισμός, μετά από προσπάθειες ετών, βρήκε τρόπο, σε συνεργασία με Έλληνα τοπικό εταίρο, να εισέλθει στην ιταλική αγορά. Μια αγορά – «άγιο Δισκοπότηρο» για το σαφράν, αφού καταναλώνει περί τους 20 τόνους ετησίως, στην οποία ο κρόκος Κοζάνης εισέρχεται με όχημα τη γαστρονομία, μέσα από τις κουζίνες βραβευμένων με πολλά αστέρια Michelin σεφ της χώρας.
Ένας από αυτούς μάλιστα, ο Gaetano Simonato, που πλέον δηλώνει λάτρης του κρόκου Κοζάνης, μαγείρεψε στα εγκαίνια του πρώτου σημείου λιανικής πώλησης του ελληνικού προϊόντος στο Μιλάνο. Αυτό δημιουργήθηκε ως concept store στο Teatro7 Lab, μία από τις μεγαλύτερες σχολές μαγειρικής της Ιταλίας, ενώ ήδη έχει ολοκληρωθεί το δεύτερο σημείο πώλησης και έπεται συνέχεια σε άλλες ιταλικές πόλεις.
«Το μόνο που θέλω, είναι όταν πέφτω το βράδυ στο κρεβάτι μου, να είμαι ήσυχος ότι έκανα το καλύτερο δυνατό γι’ αυτό που αγαπώ. Τον κρόκο της πατρίδας μου. Θα μπορούσα να παίρνω 10.000 ευρώ και να μην είμαι ευχαριστημένος με τη ζωή μου. Τώρα δεν παίρνω τίποτα και είμαι πανευτυχής», μας είπε, όταν του ζητήσαμε να σχολιάσει το Spiegel το οποίο σε εκτενές άρθρο αναφερόταν στο γεγονός πως η θέση του είναι μη αμειβόμενη.
Ο 60χρονος Νίκος Πατσιούρας, επικεφαλής του Συνεταιρισμού Κροκοπαραγωγών Κοζάνης εδώ και 16 χρόνια, έχοντας μάλιστα αναδειχθεί εκ νέου πρόεδρος για άλλη μια τετραετία, έχει ταυτίσει τη ζωή του με τον λεγόμενο «κόκκινο χρυσό» της κοζανίτικης γης, τον κρόκο ή αλλιώς σαφράν. Και σήμερα, έχει κάθε λόγο να κοιμάται ήσυχος.
Το 2000, όταν ανέλαβε την τύχη του Συνεταιρισμού, στα 44 του χρόνια, το μέλλον κάθε άλλο παρά ρόδινο προοιωνιζόταν: Ο Συνεταιρισμός απασχολούσε μόλις τρία άτομα, στις αποθήκες παρέμεναν 7 τόνοι αδιάθετου προϊόντος, οι τιμές ήταν στα Τάρταρα, ο κρόκος διανεμόταν ως επί το πλείστον χύμα και η καλλιέργειά του έδειχνε χαμένη υπόθεση.
Σήμερα, ο Συνεταιρισμός έχει δυναμικό 35 άτομα, με την καλλιέργεια απασχολούνται 1.000 οικογένειες, σχεδόν το ένα τρίτο της συνολικής παραγωγής των 3,5 τόνων διακινείται συσκευασμένο, είναι συνεταίρος με την εταιρεία Κορρές και βλέπει τις εξαγωγές του «ελληνικού χρυσού» να αυξάνονται και να καλύπτουν ήδη το ήμισυ του τζίρου.
O 60χρονος σήμερα -συνταξιούχος πλέον της ΔΕΗ- Νίκος Πατσιούρας έχει τον κρόκο στο DNA του. Από μικρό παιδί, τότε που είχε το παρατσούκλι «Γερμανάκι», λόγων των ξανθών μαλλιών και των γαλανών ματιών, έχει ζυμωθεί στα χωράφια του κρόκου, καθώς η σχέση της οικογένειάς του με το σαφράν μετρά ήδη τέσσερις γενιές. Σήμερα έχει μεταβιβάσει στα παιδιά του τα χωράφια που ο ίδιος κληρονόμησε από τον προπάππου του, τα οποία λογικά θα καταλήξουν κάποια στιγμή στα χέρια των εγγονών του. Και συνεχίζει να οραματίζεται πώς θα κερδίσει ο κρόκος το στοίχημα της υγιούς ανάπτυξης.
Νατάσα Φραγκούλη
