Η προκήρυξη του μέτρου για τη χρηματοδότηση των νέων αγροτών αυτή την εβδομάδα μου θύμισε το προηγούμενο αντίστοιχο πρόγραμμα ΕΣΠΑ, που πέτυχε το… τίποτα.
Συγκεκριμένα, είχε ανοίξει το πρόγραμμα, αλλά είχαν ενταχθεί πολλοί, περισσότεροι από όσους «χωρούσαν» με βάση τα προϋπολογισμένα κονδύλια. Η κυβέρνηση έβλεπε ότι θα έχανε τις εκλογές και ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης, προφανώς, προσπάθησε να μαζέψει ψήφους, λέγοντας «ναι σε όλους». Μετά τις εκλογές, η νέα πολιτική ηγεσία του υπουργείου ανακάλυψε ότι όχι μόνο δεν μπορούσε να εντάξει και άλλους στο πρόγραμμα, όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά, αλλά δεν ήταν δυνατόν να χρηματοδοτηθούν ούτε όσοι είχαν ήδη εγκριθεί, γιατί δεν επαρκούσαν οι πιστώσεις.
To δίλημμα δύσκολο: Αν ο νέος υπουργός ανακοίνωνε τη μείωση του αριθμού των ωφελούμενων, το πολιτικό κόστος θα ήταν μεγάλο. Έτσι, σκέφτηκαν μια ανώδυνη πολιτικά λύση, να δώσουν δηλαδή λιγότερα χρήματα σε περισσότερους, ώστε να μη μειωθεί ο αριθμός των δικαιούχων. Βέβαια, στην πράξη αυτό ακύρωσε το πρόγραμμα, γιατί τα χρήματα που έλαβαν οι ωφελούμενοι σε καμία περίπτωση δεν έφταναν για να στήσουν μια αγροτική επιχείρηση και να ξεκινήσουν την καριέρα τους ως νέοι αγρότες ή κτηνοτρόφοι.
Αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς ή από όλους όσοι έλαβαν χρήματα κατά καιρούς μέσα από προγράμματα νέων αγροτών – τα προγράμματα αυτά έχουν στόχο την ανανέωση του αγροτικού πληθυσμού–, τελικά, έγιναν αγρότες και έμειναν σε αυτήν τη δουλειά. Θα άξιζε τον κόπο να γίνει μια τέτοια έρευνα από την πλευρά του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης, ώστε να μετρηθεί σε βάθος χρόνου η αποδοτικότητα του συγκεκριμένου προγράμματος.
