Ο διωγμός των Ελλήνων από τις πατρογονικές τους εστίες το 1922 αποτέλεσε μια μεγάλη πληγή για τη χώρα μας. Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες, χωρίς να χάσουν το κουράγιο τους και με κεφάλαιό τους τη γνώση, κατάφεραν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους στις περιοχές όπου εγκαταστάθηκαν. Μία τέτοια περιοχή είναι και η Βόρεια Εύβοια. Ξεκίνησαν τη νέα τους ζωή με τη σηροτροφία, φύτεψαν συκιές, φιστικιές, αμπέλια και, φυσικά, τον μάραθο, o οποίος αδόκιμα ονομάστηκε γλυκάνισος.
Κάπως έτσι τα μετέφερε στην «ΥΧ», ο γεωπόνος και καλλιεργητής γλυκάνισου Θεοδώρου Θεόδωρος, ξεκαθαρίζοντάς μας ότι άλλο φυτό είναι το Phoeniculum voulgare (μάραθος) και άλλο το Pimpinella anisum (γλυκάνισος), το οποίο καλλιεργεί ο ίδιος. «Τα δύο φυτά ανήκουν στην οικογένεια των Σκιαδανθών και καλλιεργούνται για την trans-ανηθόλη, που βρίσκει, μεταξύ των άλλων, χρήση στην ποτοποιία. Σε μεγαλύτερο ποσοστό, η ουσία αυτή βρίσκεται στον γλυκάνισο, ο οποίος δίνει πιο λεπτή γεύση στα αποστάγματα λόγω και των άλλων συστατικών του. Κάθε χρόνο στην ευρύτερη περιοχή της Ιστιαίας καλλιεργούνται περίπου 4.000 στρέμματα μάραθου, με αποδόσεις που κυμαίνονται από 50 έως 300 κιλά το στρέμμα, με υψηλά ποιοτικά χαρακτηριστικά, η συλλογή γίνεται προς τα τέλη Ιουλίου. Οι τιμές ξεκινούν από το 1 ευρώ και φθάνουν στο 1,40 ευρώ ανάλογα με την ποιότητα, η οποία εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις βροχοπτώσεις που ίσως συμβούν κατά τη συγκομιδή».
Εστιάζοντας στα ζητήματα των παραγωγών, ο κ. Θεοδώρου πρόσθεσε: «Μεγάλο πρόβλημα για τους παραγωγούς αποτελεί η έλλειψη εγκεκριμένων φυτοφαρμάκων για την προστασία της καλλιέργειας από εχθρούς και ασθένειες. Άλλο σοβαρό ζήτημα είναι ότι, μέχρι σήμερα, οι αγρότες δεν έχουν οργανώσει την παραγωγή τους, μέσα από συλλογικά σχήματα, ώστε να είναι στα δικά τους χέρια η διαχείριση και η εμπορία του προϊόντος».
- Γιάννης Σάρρος
