Την προηγούμενη Τετάρτη, οι πολιτικοί αρχηγοί συζήτησαν στη Βουλή για το αγροτικό. Το σκηνικό προβλέψιμο, με πολλές αναφορές στην πολιτική συγκυρία παρά στον πρωτογενή τομέα και προσπάθεια τεκμηρίωσης του επιχειρήματος, «όλα τα καλά έγιναν από τη δική μου κυβέρνηση και τα αρνητικά από την αντίπαλη». Διατύπωση οράματος, που συχνά πάσχει από το πώς θα εφαρμοστεί ή αν, τελικά, υλοποιηθεί.
Υπήρξαν, όμως, αναφορές σε δύο συγκεκριμένα ζητήματα, που σηματοδότησαν τη διαφορετικότητα της συζήτησης της Τετάρτης.
Η πρώτη σχετίζεται με τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της αγροτικής ανάπτυξης. Ο πρωθυπουργός ανέδειξε ως κεντρική επιλογή την αύξηση της απασχόλησης και των παραγωγών συνολικά. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ανέφερε ότι πρέπει να περάσουμε από την παραγωγή των οικογενειακών εκμεταλλεύσεων σε αυτήν των αγροτικών επιχειρήσεων. Μπορεί η ρήση να θύμιζε αυτή του Κωνσταντίνου Καραμανλή πριν από την ένταξη στην τότε ΕΟΚ, όμως, δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η οικογενειακή εκμετάλλευση αποτελεί το κυρίαρχο ευρωπαϊκό μοντέλο αγροτικής παραγωγής και όχι ελληνική ιδιαιτερότητα. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη ανέφερε, για πρώτη φορά, κάτι βέβαια που βρίσκεται στον πυρήνα της θέσης του ΚΚΕ, τη σημασία που θα έχουν πλέον στην πολιτική της οι μικρομεσαίοι αγρότες.
Η άλλη αξιοπρόσεχτη κοινή αναφορά σχετίζεται με τους συνεταιρισμούς. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που οι αρχηγοί ανέδειξαν τη μεγάλη σημασία των οργανώσεων είτε στην υλοποίηση μεμονωμένων πολιτικών, όπως της λειτουργίας του ανταγωνισμού και της αντιμετώπισης καρτέλ (Τσίπρας), είτε στην αγροτική ανάπτυξη και στις νέες δομές εκπροσώπησης, όπως τα επιμελητήρια (Μητσοτάκης), είτε, τέλος, με κίνητρα, όπως η αύξηση της επιστροφής πέντε ποσοστιαίων μονάδων ΦΠΑ στα μέλη των οργανώσεων (Γεννηματά).
Ας ελπίσουμε ότι αυτή η συναντίληψη και ο περιορισμός των αφορισμών θα συμβάλει καταλυτικά στην ανάταξη των αγροτικών θεσμών που τόσο έχουμε ανάγκη.
