Ησυνάντηση του Αμερικανού προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, με τον Ρώσο ομόλογό του, Βλαντιμίρ Πούτιν, στο Ελσίνκι κυριάρχησε στη διεθνή ατζέντα αυτής της εβδομάδας. Αναλογιζόμενοι την πορεία και την προσωπικότητα των δύο προέδρων, θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι αυτή η συνάντηση δεν είχε ούτε θετική, αλλά ούτε και αρνητική έκβαση για τις δύο χώρες.
Σε κάθε περίπτωση, είναι αλήθεια ότι η κυβέρνηση Τραμπ διατήρησε σαφώς σκληρότερη στάση απέναντι στη Ρωσία απ’ ό,τι ο ίδιος ο πρόεδρος. Σύμφωνα με ορισμένους αναλυτές, αυτό αποδίδεται στο γεγονός ότι ο Τραμπ έχει την τάση να συμφωνεί (ή να ξεχνά) από άγνοια ή παραπληροφόρηση.
Μακροπρόθεσμα, όμως, θα λησμονήσει το ιστορικό παρελθόν, την προσάρτηση της Κριμαίας, τον πόλεμο στην Ουκρανία, τη στήριξη του Πούτιν στον Μπασάρ αλ Άσαντ ή ακόμη και τη φημολογούμενη ανάμειξη της Ρωσίας στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016;
Από την άλλη πλευρά, ο πρόεδρος Πούτιν διαθέτει τεράστια εμπειρία στην πολιτική αρένα, αυστηρή πειθαρχία και ρεαλιστικούς στόχους. Επομένως, οι ουσιαστικές συζητήσεις μεταξύ των δύο αντρών –παρά οι όποιες παραλείψεις– ενδέχεται να είναι πάντα πιο ανησυχητικές.
Η σχέση Τραμπ – Πούτιν δεν αποτελεί προσωπική φιλία ή ανταγωνισμό, ούτε εχθρότητα ή αμήχανη συμφιλίωση. Αντίθετα, αφορά πρωτίστως την ενιαία ιδεολογία: τόσο ο «τραμπισμός», όσο και ο «πουτινισμός» δεν συνιστούν το είδος της ιδεολογίας που έχει ένα μανιφέστο. Είναι ισχυροί, όχι όμως στοχαστές. Ωστόσο, οι ενέργειές τους βασίζονται εν πολλοίς σε μια συγκεκριμένη άποψη που ενστερνίζεται η κοινή γνώμη για αυτούς.
Οι κορυφαίοι ηγέτες θα πρέπει να εστιάσουν πλέον στη δημιουργία ενός νέου, περισσότερο ελπιδοφόρου κεφαλαίου στις διμερείς σχέσεις. Εντούτοις, για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, ο κ. Τραμπ οφείλει, αυτήν τη φορά, να προβεί σε ορισμένες υποχωρήσεις και να μάθει να ακούει τους συνομιλητές του.
