Σχεδόν σε όλες τις περιοχές της Περιφέρειας Στερεάς καλλιεργείται η ποικιλία Άμφισσας, ή κονσερβολιά. Ο καρπός είναι διπλής χρήσης, δηλαδή βρώσιμος και ελαιοποιήσιμος. Η έναρξη της συλλογής ξεκινά συνήθως μετά το πρώτο δεκαήμερο του Σεπτέμβρη, όταν η ελιά είναι σχετικά άγουρη και έχει πράσινο χρώμα.
Οι χαμηλές τιμές που επικρατούν δεν αφήνουν περιθώρια συλλογής μεγάλων ποσοτήτων, με αποτέλεσμα το προϊόν να πηγαίνει για ελαιοποίηση. Οι παραγωγοί συχνά επιλέγουν να τη συλλέξουν σε μεταγενέστερο στάδιο, όταν πλέον είναι μαύρη.
Η χρόνια απαξίωση του προϊόντος οδήγησε αρκετούς ελαιοκαλλιεργητές της περιοχής σε αντικατάσταση της προαναφερόμενης ποικιλίας, από την πολλά υποσχόμενη ποικιλία Καλαμών.
Η ελιά Καλαμών είναι ανθεκτική στο Βερτιτσίλιο, μια σοβαρή απειλή της ελιάς και καταφέρνει να πωλείται σε πολύ υψηλότερες τιμές (οι τιμές παραγωγού ξεπέρασαν τα 3 ευρώ το κιλό για τη χρονιά που πέρασε). Ο παραγωγός από τη Λοκρίδα, Χρήστος Σακελαρίου, εξηγεί στην «ΥΧ» τις προοπτικές της καλλιέργειας ελιάς ποικιλίας Άμφισσας, σύμφωνα με τα ως τώρα στοιχεία που έχει στη διάθεσή του:
«Πριν από λίγες ημέρες ξεκινήσαμε τη συλλογή της πράσινης ελιάς στην περιοχή μας, κυρίως από τις ποτιστικές καλλιέργειες. Η ανομβρία και οι μεγάλες θερμοκρασίες που επικρατούν το τελευταίο διάστημα δημιουργούν πρόβλημα στις ξερικές καλλιέργειες της ελιάς και εμποδίζουν τη συλλογή του καρπού. Αν και τα δένδρα δείχνουν να έχουν μεγάλη καρποφορία, ο καιρός θα καθορίσει και την πορεία της παραγωγής. Οι τιμές της πράσινης ελιάς είναι κάτω από 60 λεπτά το κιλό. Με 40 έως 45 λεπτά το κιλό για τα 200 τεμάχια, δεν συζητάμε για συλλογή του καρπού και, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα οδηγηθεί η παραγωγή στην ελαιοποίηση. Στην επιλογή αυτή συνηγορεί και το γεγονός ότι η τιμή του λαδιού κυμαίνεται στα 4 ευρώ το κιλό. Θα συνέφερε η τιμή για την πράσινη, αν πωλούταν πάνω από 60 λεπτά, και αργότερα κατά την ωρίμανση η μαύρη, αν ξεπερνούσε το 1 ευρώ. Το θετικό στη φετινή περίοδο είναι η απουσία του δάκου από τις καλλιέργειες και αυτό δείχνει ότι η χρονιά από ποσότητα και ποιότητα θα είναι καλύτερη σε σύγκριση με την περσινή».
Δυστυχώς, όμως, αν και η ποικιλία έχει πιστοποιηθεί με τρία Προϊόντα Ονομασίας Προέλευσης (Άμφισσας, Αταλάντης και Στυλίδας) οι παραγωγοί όλων σχεδόν των περιοχών που την καλλιεργούν, δεν έχουν εκμεταλλευθεί στον βαθμό που θα έπρεπε την πιστοποίηση, για να πάρουν την προστιθέμενη αξία. Εκτός από τους συνεταιρισμούς της Άμφισσας, της Στυλίδας και των Ροβιών, οι υπόλοιπες περιοχές δεν παρουσιάζουν κάποια αξιόλογη οργάνωση του προϊόντος, με αποτέλεσμα η παραγωγή, η μεταποίηση και η εμπορία του προϊόντος να γίνεται με τον παραδοσιακό αναποτελεσματικό τρόπο.
Για εκατοντάδες χρόνια, η καλλιέργεια της ελιάς ποικιλίας Άμφισσας ήταν ταυτισμένη με το περιβάλλον της περιοχής και αποτελεί ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της γεωγραφικής ενότητας, που καλλιεργείται με σημαντική πολιτιστική και παραδοσιακή αναφορά.
