Τις ημέρες αυτές, λόγω της έκθεσης της Ζootechnia, η προσοχή είναι στραμμένη στην κτηνοτροφία. Εκεί, συμβαίνει το εξής παράδοξο: Ενώ την τελευταία πενταετία εξαγγέλλονται και εφαρμόζονται «φιλόδοξα» προγράμματα ανάπτυξης του κλάδου αυτού από τις εκάστοτε και πολιτικές ηγεσίες του ΥΠΑΑΤ, έχουμε ως αποτέλεσμα, για την ίδια χρονική περίοδο:
Τη μείωση του ζωικού κεφαλαίου, ανάλογα με το εκτρεφόμενο είδος, από 7% (αίγες) έως, 22% (χοίροι).
Τη μείωση της παραγωγής του κρέατος, από 22% στο πρόβειο και χοιρινό έως 29% στο μοσχαρίσιο και 38% στο αίγειο. Μοναδική αξιοσημείωτη περίπτωση αποτελεί το κρέας πουλερικών που αυξήθηκε, μάλλον γιατί στον τομέα αυτόν υπάρχει σοβαρή συνεταιριστική παρέμβαση. Και όλα αυτά, βέβαια, συνοδεύονται από μείωση της απασχόλησης και του αριθμού των κτηνοτροφικών εκμεταλλεύσεων.
Η έκθεση της επίσημης αξιολόγησης του προηγούμενου ΠΑΑ, που δημοσιεύθηκε πριν λίγες ημέρες, κατέληξε σε ένα υψίστης σημασίας συμπέρασμα: Κανένα πρόγραμμα δεν μπορεί να ανατάξει την ανταγωνιστικότητα του αγροτικού τομέα, όσο το κόστος παραγωγής και η χρηματοπιστωτική στενότητα δεν αντιμετωπίζονται. Και το πρόβλημα είναι γνωστό. Η Ελλάδα έχει συνολικά τις πιο ακριβές ζωοτροφές και ενέργεια στην ΕΕ, δηλαδή τους δύο συντελεστές που συμμετέχουν ακόμη και κατά 80% περίπου στη διαμόρφωση του κόστους.
Υστερεί, επίσης, σε παρεμβάσεις, που συνήθως περιγράφονται ως φαινόμενα, παρά επιλύονται. Για δεκαετίες τώρα συζητάμε για αξιοποίηση των βοσκοτόπων, για το «σταβλικό», για γενετική βελτίωση του ζωικού κεφαλαίου.
Υπάρχει, τέλος, και ακόμη μία υστέρηση. Η έλλειψη σύνδεσης του μεγάλου μέρους των κτηνοτρόφων, εκτός βέβαια κάποιων σπουδαίων περιπτώσεων, με τη γνώση αλλά και τη συλλογική, συνεταιριστική προσπάθεια. Και όσο αυτά δεν επιλύονται, η κτηνοτροφία θα χάνεται.
