Μέχρι πρόσφατα, τα πλαστικά βιοτεχνολογίας σπάνια χρησιμοποιούνταν σε συσκευασίες τροφίμων, όπως τα ειδικά τάπερ έτοιμης σαλάτας ή αυτής του βουτύρου. Όμως, ένα νέο ερευνητικό πρόγραμμα, που βασίζεται σε βιοαποδομήσιμα πλαστικά, στοχεύει να αλλάξει τα δεδομένα, προσφέροντας νέες, ανταγωνιστικές τιμές στον τομέα της συσκευασίας τροφίμων.
Η συγκεκριμένη μέθοδος βασίζεται στη δημιουργία διάφανων πλαστικών συσκευασιών τροφίμων με πολύ λεπτά τοιχώματα μέσω έκχυσης πλαστικού βιολογικής προέλευσης, που μέχρι πρότινος θεωρείτο πολύ παχύρευστο για τη συγκεκριμένη διαδικασία.
Όπως αναφέρει σε άρθρο του ο Gerald Schennink, επιστήμονας του ολλανδικού ερευνητικού κέντρου τροφίμων και βιοτεχνολογίας Wageningen Food & Biobased Research, με εξειδίκευση στα πολυμερή πλαστικά, «παρόλο που οι παραγωγοί τροφίμων ενδιαφέρονται για πλαστικές συσκευασίες βιολογικής προέλευσης, αυτές δεν διατίθενται στην αγορά σε μεγάλη κλίμακα. Η ζήτηση, δε, για τη βιολογική συσκευασία μειώνεται δραματικά, όταν οι ενδιαφερόμενοι πιστεύουν ότι η μετάβαση στο συγκεκριμένο υλικό θα έχει μεγαλύτερο κόστος».
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο Niels L’ Abée, διευθυντής της ολλανδικής εταιρείας συσκευασίας SFA Packaging, που θεωρεί πως «οι πελάτες μας δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν παραπάνω για μία νέα συσκευασία, αλλά ταυτόχρονα θεωρούν ότι πρέπει να υπάρχει διαθέσιμη και μία πιο φιλική προς το περιβάλλον».
Λεπτότερη και φθηνότερη η νέα συσκευασία
Ο L’ Abée και το ινστιτούτο Wageningen Food & Biobased Research ένωσαν τις δυνάμεις τους και ανέλαβαν ως πρωτοβουλία να μελετήσουν εάν τα εμπορικά διαθέσιμα βιοδιασπώμενα πλαστικά μπορούν να γίνουν τα πλέον κατάλληλα για τη συγκεκριμένη χρήση. Όπως καταλήγουν, το πολυγαλακτικό οξύ (PLA) είναι μια ουσία βιολογικής προέλευσης, που μπορεί να χρησιμοποιηθεί στην παραγωγή συσκευασιών τροφίμων.
Αν και τα συγκεκριμένα υλικά μπορεί να δυσκολέψουν την παραγωγική διαδικασία, καθώς είναι πιο παχύρευστα από τα συμβατικά, η συνεργασία έχει τη λύση μέσω της εφαρμογής τριών καινοτομιών. Η πρώτη αφορά τη χρήση προσθέτων, που θα βελτιώνουν τη συμπεριφορά ροής των βιοαποδομημένων πλαστικών. Δεύτερον, θα εξετάσουν και πιο εξελιγμένες διαδικασίες παραγωγής, όπως ειδικά καλούπια και διαφορετικό χρονικό διάστημα έκχυσης των υλικών και ψύξης (τεχνική χύτευσης συμπίεσης). Με τη δημιουργία λεπτότερων τοιχωμάτων στις συσκευασίες τροφίμων, οι εμπλεκόμενοι στο όλο εγχείρημα εκτιμούν ότι θα μειωθεί κατά πολύ και το κόστος παραγωγής των συγκεκριμένων προϊόντων.
Ο τελικός στόχος της όλης προσπάθειας είναι η ανάπτυξη συσκευασιών τροφίμων με περίπου τις μισές εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα σε σχέση με την παραγωγή συμβατικών πλαστικών και, βέβαια, το χαμηλότερο δυνατό κόστος. Όπως δηλώνει ο L’ Abée, «θα προσφέρει, επίσης, στους καταναλωτές την ευκαιρία να επιλέξουν μια ‘‘πιο πράσινη’’ επιλογή, καθώς αυτήν τη στιγμή δεν υπάρχει ενναλακτική λύση».
