Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Η περιπέτεια του Οδυσσέα δεν τελειώνει με την άφιξή του στην Ιθάκη. Δεν τελειώνει ούτε όταν τεντώνει το τόξο του, μεταμφιεσμένος σε ζητιάνο, κάνοντας την Πηνελόπη να τον αναγνωρίσει και τους μνηστήρες να πέσουν ένας-ένας νεκροί από το χέρι του. Η ιστορία του Οδυσσέα τελειώνει μαζί με τη ζωή του, όταν ο άγνωστος μέχρι τότε γιος του, Τηλέγονος, του καρφώνει ένα δηλητηριασμένο ακόντιο στην καρδιά.
Το όνομα του Τηλέγονου υποδηλώνει την καταγωγή του. Γιος του βασιλιά της Ιθάκης και της μάγισσας Κίρκης, είναι αυτός που γεννήθηκε μακριά. Αυτός που κανένας δεν υπολόγιζε ότι ο ρόλος του θα είναι καταλυτικός για την Ιστορία. Αυτός που έδωσε στον ίδιο του τον πατέρα το τραγικό τέλος που επί 20 χρόνια απέφευγε, θαλασσοδαρμένος, αποκαμωμένος, απελπισμένος.
Οι παραλληλισμοί πολλοί με τη σημερινή εικόνα της Ελλάδας. Ας μην ξεχνάμε ότι η Ιθάκη γνώρισε τα καλύτερά της χρόνια μετά την επιστροφή του βασιλιά της. Έτσι και στη δική μας ιστορία, το τέλος των μνημονίων, θεωρητικό ή πρακτικό, εγκυμονεί –για πρώτη φορά μετά από χρόνια– ένα αισιόδοξο μέλλον. Από την άλλη, εγκυμονεί και μακρινούς κινδύνους, οι οποίοι αν δεν συνυπολογιστούν και αν δεν αντιμετωπιστούν με τη δέουσα προσοχή, μπορεί να αποβούν μοιραίοι για τον πρωτογενή τομέα και την οικονομία του τόπου μας. Η μεγαλύτερη ευκαιρία ξανοίγεται μπροστά μας. Απαιτεί, όμως, και τη μεγαλύτερη προσπάθεια.
Γ.Κ
