Πριν από περίπου μισό χρόνο, ψηφίστηκε ένας νόμος που, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσε να λειτουργήσει ως καταλύτης στην εξυγίανση της διακίνησης αγροτικών προϊόντων και στην προάσπιση του παραγωγού και του καταναλωτή. Μάλιστα, ο αρμόδιος υπουργός ΑΑΤ, δήλωσε αργότερα ότι το εν λόγω νομοθετικό πλαίσιο αποτελεί την κύρια διαρθρωτική μεταρρύθμιση την περίοδο που διανύουμε.
Αναφερόμαστε στον Ν.4492/17 για τη διακίνηση και την εμπορία νωπών και ευαλλοίωτων αγροτικών προϊόντων, που από την 1η Ιανουαρίου του τρέχοντος έτους προβλέπονται αφενός η εξόφληση των τιμολογίων φρούτων, κηπευτικών, κρέατος, αβγών, γάλακτος και γαλακτοκομικών εντός 60 ημερών, αφετέρου η αναγραφή αναλυτικών στοιχείων της προέλευσης του γάλακτος και του κρέατος.
Το νομοθέτημα, βέβαια, χαρακτηρίζεται από μία συνηθισμένη ελληνική «πρωτοτυπία». Η έναρξη και η διαδικασία εφαρμογής του προϋποθέτει έκδοση Κοινών Υπουργικών Αποφάσεων και ύπαρξη μηχανισμών ελέγχου, οι οποίοι όμως δεν έχουν ακόμη θεσπιστεί.
Μέσα σε αυτό το κλίμα αδράνειας των αρμοδίων, γιγαντώνονται προβλήματα όπως η διακίνηση μεγάλων ποσοτήτων νωπών με πολύμηνες και ανανεούμενες επιταγές, η διάθεση χωρίς παραστατικά, οι ελληνοποιήσεις, η μεγάλη πίεση στις τιμές παραγωγού.
Τελευταίο παράδειγμα που μπορεί να έχει ανεπανόρθωτες επιπτώσεις στον «εθνικό» κτηνοτροφικό μας κλάδο αποτελούν τα όσα γίνονται στην αιγοπροβατοτροφία. Κατάρρευση τιμών γάλακτος έως 25% σε έναν χρόνο, μεγάλη πίεση τιμών κρέατος ενόψει του Πάσχα.
Και όλα αυτά, με κάποιες βιομηχανίες να διακινούν τη φέτα σε τιμές ουσιαστικά κάτω του κόστους, τουλάχιστον αυτού που απαιτείται για την ύπαρξη βιώσιμης αιγοπροβατοτροφίας. Βιομηχανίες, που, ενώ προβάλλουν στα διαφημιστικά τους σποτ τις οικογενειακές εκμεταλλεύσεις, προωθούν τη σύσταση μονάδων 2.000-3.000 ζώων. Βιομηχανίες, οι οποίες «κόπτονται» για τη σύσταση της Διεπαγγελματικής Φέτας, υπό τον όρο βέβαια ότι αυτές θα διαθέτουν την απόλυτη πλειοψηφία της διοίκησής της.
