Συγκρίσεις παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας του αγροτικού τομέα

Συγκρίσεις παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας του αγροτικού τομέα

Το Πανεπιστήμιο Wageningen, πριν από λίγες ημέρες, δημοσίευσε την ετήσια έκθεση διεθνών συγκρίσεων του κόστους χοιροτροφίας. Το μέσο κόστος στην Ολλανδία ανέρχεται στο 1,60 ευρώ ανά κιλό ζώντος ζώου, χαμηλότερο από ό,τι σε χώρες όπως η Ιταλία, η Σουηδία και η Βρετάνια, αλλά σαφώς υψηλότερο από τις βασικές ανταγωνίστριες χώρες, όπως η Γερμανία, η Ισπανία, η Δανία, η Γαλλία ή το Βέλγιο. Η υστέρηση αυτή αποδίδεται, κατά περίπτωση, στο υψηλότερο κόστος ζωοτροφών, εργασίας, ή διαχείρισης των αποβλήτων, το οποίο αποτελεί γνωστό «εθνικό πρόβλημα» της Ολλανδίας.

Ωστόσο, η κοστολογική αυτή υστέρηση είναι ακόμη μεγαλύτερη, αν η Ευρώπη συγκριθεί με τους υπόλοιπους παγκόσμιους παίκτες. Όπως απεικονίζεται στο σχετικό διάγραμμα, το μέσο κόστος στην ΕΕ ανέρχεται στο 1,49 ευρώ το κιλό, ενώ στις περιοχές της Βραζιλίας μεταξύ των 0,94 ευρώ έως 1,17 ευρώ, στον Καναδά 1,25 ευρώ και στις ΗΠΑ 1,08 ευρώ. Οι διαφορές αυτές οφείλονται στο κόστος ζωοτροφών, στο υψηλό κόστος δανεισμού της Ευρώπης, στο εργατικό (με εξαίρεση τον Καναδά) και, πρωτίστως, στις υψηλές απαιτήσεις της ευρωπαϊκής νομοθεσίας σε ζητήματα προστασίας του περιβάλλοντος και ευζωίας των ζώων.

Όμως, το χαμηλό κόστος παραγωγής αποτελεί μόνο μία παράμετρο του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος μιας χώρας. Είναι ευρύτατα αποδεκτό ότι το πλεονέκτημα αυτό σχετίζεται με τα εξής:

  • Πρώτον και ίσως σπουδαιότερο, τον ανθρώπινο παράγοντα. Οι επιχειρηματικές, οι διευθυντικές και οι ζωοτεχνικές ικανότητες του παραγωγού, το εργατικό προσωπικό που διαθέτει και το πραγματικό κόστος απασχόλησης αποτελούν παράγοντες καταλυτικής σημασίας.
  • Δεύτερον, τη διάρθρωση μίας εκμετάλλευσης. Εάν, δηλαδή, είναι μεικτή ή εξειδικευμένη, για παράδειγμα, στην πάχυνση, τα χοιρίδια ή είναι κλειστού κύκλου.
  • Τρίτον, τους όρους χρήσης εισροών, όπως ζωοτροφές, επάρκεια κτηνιατρικής κάλυψης, χρηματοπιστωτική επάρκεια, ασφαλιστική κάλυψη.
  • Τέταρτον, τη λειτουργία της αλυσίδας της αγοράς, το μάρκετινγκ, την προώθηση, το επίπεδο τιμών, τη διαφάνεια που επικρατεί σε κάθε χώρα.
  • Πέμπτον, τη λειτουργία εξωγενών παραγόντων, όπως απαιτήσεις της κοινωνίας για θέματα προστασίας του περιβάλλοντος και διάθεσης αποβλήτων, ποιοτικές προδιαγραφές κρέατος, κρατικές πολιτικές, διαθεσιμότητα επιδοτήσεων.
  • Έκτον, το θέμα της συνεργασίας μεταξύ των παραγωγών, ιδίως σε θέματα εκτροφών, διάθεσης του προϊόντος και διάδοσης της γνώσης.

Είναι ακριβώς αυτός ο τελευταίος παράγοντας, δηλαδή η συνεργασία μέσω των διάφορων μορφών συνεργατισμού, που καθιστά, κατά την έκθεση, την ολλανδική χοιροτροφία παγκόσμια ανταγωνιστική, ενώ το κόστος παραγωγής της είναι σχετικά υψηλό.