«Η κυβέρνηση να επικεντρωθεί στην παραγωγή πλούτου», συστήνει ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του Ποταμιού και βουλευτής Ηρακλείου, Σπύρος Δανέλλης, ο οποίος χαρακτηρίζει ως κλειδί, για τη βελτίωση της ζωής των παραγωγών, τα συλλογικά σχήματα. Ο Ηρακλειώτης πολιτικός κατακεραυνώνει τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, μιλά για «άγαρμπη απομάκρυνση Φίλη», σημειώνει ότι η επίτευξη της συμφωνίας ΤΤΙΡ είναι πιο δύσκολη λόγω της εκλογής Τραμπ και υποστηρίζει ότι οι ευρωπαϊκές συμφωνίες με Καναδά – Δημοκρατίες της Ν. Αφρικής βάζουν κανόνες.
Πώς είδατε τον ανασχηματισμό και κυρίως τις αλλαγές στο υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης;
Πέραν της δημιουργίας εντυπώσεων, της διασκέδασης αποτυχιών και της υπέρβασης αδιεξόδων, ο εν λόγω ανασχηματισμός σφραγίζεται από την «άγαρμπη» απομάκρυνση Φίλη, λόγω της απαράδεκτης, δημόσιας, μάλιστα, παρέμβασης Ιερώνυμου. Μεταξύ των νέων προσώπων υπάρχουν ελπιδοφόρες επιλογές –μήνυμα συμφιλίωσης με την πραγματικότητα–, αλλά και κάποιες ακατανόητες. Το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης πρέπει ν’ αποκτήσει όραμα και στρατηγική, που δεν μπορεί, παρά να «κουμπώνει» στην ευρωπαϊκή στρατηγική για την αγροτική ανάπτυξη και την ανάπτυξη της υπαίθρου. Με βάση αυτήν τη στρατηγική, πρέπει να ιεραρχήσει τις προτεραιότητες και να αναδιοργανώσει τις δομές, που θα τις υποστηρίξουν.
Είναι εφικτή η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας υπό τόσο ασφυκτικές συνθήκες;
Για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο του συνεχούς δανεισμού, μονόδρομο αποτελεί η δημιουργία προϋποθέσεων ανάπτυξης υγιούς επιχειρηματικότητας, μακριά από αμφιθυμίες και κοροϊδίες εαυτών και αλλήλων. Αντί η κυβέρνηση να προσπαθεί να διαχειριστεί τη φτώχεια, θα πρέπει να επικεντρωθεί στην παραγωγή πλούτου, που με τη σειρά της θα οδηγήσει σε στέρεες θέσεις εργασίας. Η καθυστέρηση δεκαετιών στις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, κυρίως της αναδιάρθρωσης του κράτους και του ρόλου του, κοστίζει πανάκριβα.
Πώς μπορούμε να μειώσουμε πρακτικά το κόστος παραγωγής;
«Κλειδί» είναι τα ισχυρά συλλογικά σχήματα (ομάδες παραγωγών, Ενώσεις). Μόνο υγιή και ισχυρά τέτοια σχήματα μπορούν να εξασφαλίσουν οικονομία κλίμακας. Επιπλέον, ακόμη και στα χρόνια της κλιμακούμενης κρίσης, κάποιοι αγρότες – επιχειρηματίες κατάφεραν, κόντρα στις αντιξοότητες και τη μιζέρια, να κάνουν μικρά θαύματα. Υιοθέτησαν καινοτόμες μεθόδους, παρήγαγαν υψηλής ποιότητας επώνυμα και εξωστρεφή προϊόντα, με αποτέλεσμα να βρουν τον δρόμο τους στις αγορές του εσωτερικού και του εξωτερικού. Εστιάζοντας σε αυτά τα επιτυχημένα παραδείγματα, παρατηρούμε πως δίνεται έμφαση στην προστιθέμενη αξία του προϊόντος. Όσο ποιοτικό κι αν είναι ένα προϊόν, βιώσιμο οικονομικά θα είναι μόνο αν ο παραγωγός του δεν αποξενώνεται από αυτό, στην πρωτογενή του μορφή. Λέξεις-κλειδιά είναι τυποποίηση – μεταποίηση.
Υπήρξαν διάφορες ζυμώσεις στο Ποτάμι, αλλά ο κόσμος δείχνει αποστροφή προς τα κόμματα. Πώς θα μπορούσε ν΄ ανακτήσει την εμπιστοσύνη του στον πολιτικό κόσμο;
Τα κυριότερα «πολιτικά προϊόντα» του Ποταμιού είναι η σύνεση και ο ορθολογισμός, και δυστυχώς και τα δύο σήμερα δεν είναι ευπώλητα. Πριν ο κόσμος ανακτήσει την εμπιστοσύνη του στον πολιτικό κόσμο, ο πολιτικός κόσμος θα πρέπει ν’ ανακτήσει την εμπιστοσύνη του στον εαυτό του. Η κρίση των θεσμών είναι δεδομένη και αυτό φαίνεται από το δικό μας «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα, το Brexit, την πρόσφατη νίκη του Ντόναλντ Τραμπ, την άνοδο των ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη. Όλα αυτά αποδεικνύουν πως η τεχνοκρατική προσέγγιση δεν απαντά στα πραγματικά προβλήματα των πολιτών, με αποτέλεσμα αυτοί να στρέφονται στον αντισυστημισμό, στον λαϊκισμό και στον ανορθολογισμό».
Η εκλογή Τραμπ απομακρύνει την ολοκλήρωση της ΤΤΙΡ
Θεωρείτε πως η εκλογή Tραμπ διαφοροποιεί την προοπτική ολοκλήρωσης της TTIP;
Το ήδη αβέβαιο μέλλον της εμπορικής συμφωνίας μεταξύ ΗΠΑ – ΕΕ, λόγω των μεγάλων αποκλίσεων σε βασικά θέματα, όπως η προστασία των υψηλών προδιαγραφών – προτύπων της ΕΕ, καθίσταται ακόμη πιο αχνό, γνωρίζοντας τις απόψεις περί απομονωτισμού και οικονομικού προστατευτισμού του Ντόναλντ Τραμπ.
Για τις διευρωπαϊκές συμφωνίες με Καναδά – Αφρική είπατε «καλύτερα μια συμφωνία, παρά καθόλου συμφωνία». Γιατί;
Η περίφημη παγκοσμιοποίηση, μας αρέσει ή όχι, συντελείται και, μάλιστα, με απόλυτη ανυπαρξία κανόνων, ελέγχου και ρύθμισης. Συνεπώς, κάθε προοδευτική πολιτική δύναμη έχει υποχρέωση να συνειδητοποιήσει πως «καλύτερα μια συμφωνία, παρά καθόλου συμφωνία». Στο παράδειγμα της φέτας, οι διμερείς συμφωνίες, με τον Καναδά και τις Δημοκρατίες της Ν. Αφρικής, ουσιαστικά, επεκτείνουν τη δυνατότητα προστασίας διάφορων ευρωπαϊκών προϊόντων ΠΟΠ, μεταξύ των οποίων και η φέτα, σ’ αυτές τις τρίτες χώρες. Χώρες, οι οποίες σε αντίθετη περίπτωση, θα συνεχίσουν να παράγουν, ανεξέλεγκτα, ομοειδή προϊόντα και να οικειοποιούνται τις εντός της ΕΕ προστατευόμενες ονομασίες. Με τις συμφωνίες αυτές κατ’ ουσίαν μπαίνει τέλος σε μια κατάσταση, η οποία έτεινε να καταστεί ανεξέλεγκτη και αφορούσε, όχι μόνο τη φέτα, αλλά και πολλά ευρωπαϊκά προϊόντα.
Μερικές φορές, υπάρχει η αίσθηση ότι Ελλάδα και Ευρώπη μιλούν άλλη γλώσσα…
Η ιδέα του «κοινού ευρωπαϊκού σπιτιού» στηρίζεται στο δίπολο αλληλεγγύη – υπευθυνότητα. Οι Έλληνες πρέπει να καταλάβουμε πως ο σεβασμός των κοινών κανόνων και η επανοικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης αποτελούν προϋπόθεση συνεννόησης. Οι, δε, κρατούντες στην Ένωση είναι καιρός να αντιληφθούν πως η εμμονή στις στενές δημοσιονομικές πολιτικές εμποδίζει την ανάκαμψη, αφυδατώνει την οικονομία και στραγγαλίζει την κοινωνία.
