Το κρασί μπορεί, αν…

της Τάνιας Γεωργιοπούλου

«Στο Λονδίνο, τα ελληνικά κρασιά είναι ελάχιστα γνωστά. Υπάρχουν πολλά εστιατόρια και wine bars που ψάχνουν συνέχεια κάτι καινούριο να προσθέσουν στον κατάλογό τους και πολύ ευχαρίστως θα έβαζαν τα ελληνικά κρασιά». Αυτά μου ανέφερε, στο πλαίσιο συνέντευξης, η Jancis Robinson, η διεθνούς φήμης οινοκριτικός που διατηρεί στήλη για το κρασί στους Financial Times, ίσως ο άνθρωπος που έχει τη μεγαλύτερη επιρροή στο χώρο παγκοσμίως. Βρέθηκε στην Αθήνα για την παρουσίαση των «Μεγάλων Κρασιών» στη Μεγάλη Βρετάνια, λίγο πριν τις γιορτές, και έμεινε εντυπωσιασμένη από τις δυνατότητες που έχουν τα ελληνικά κρασιά, από το πόσο καλά ωριμάζουν.

Την ίδια στιγμή, εκείνοι που παράγουν την πρώτη ύλη για μερικά από τα καλύτερα ελληνικά κρασιά, που γίνονται από την ποικιλία Αγιωργίτικο, δεν κερδίζουν τίποτα από την υπεραξία του τελικού προϊόντος. Αυτό συμβαίνει γιατί κάποιος τους κοροϊδεύει;

Όχι. Συμβαίνει γιατί δεν έχουν σχέση με το κρασί που γίνεται από τα σταφύλια τους, όσο παράξενο και αν ακούγεται αυτό. Αυτοί παραδίδουν τα σταφύλια, πληρώνονται με το κιλό -άρα όσο περισσότερο τόσο καλύτερα-, παίρνουν τα χρήματα (συχνά με καθυστερήσεις) και σταματούν να ασχολούνται. Καλό θα γίνει το κρασί, αφορά τον οινοποιό. Κακό θα γίνει το κρασί, πάλι ο οινοποιός θα φέρει την ευθύνη. Και όμως, η Νεμέα, η μεγαλύτερη οινοπαραγωγός περιοχή της Ελλάδας, θα μπορούσε να παρομοιαστεί με την Τοσκάνη της Ιταλίας. Και οι αμπελουργοί της Νεμέας, ή, για να είμαι ακριβής, κάποιοι από αυτούς, δίνουν την πρώτη ύλη για πολύ καλά κρασιά.

Τη λύση έχει προτείνει ένας άνθρωπος που διαθέτει και τις δύο ιδιότητες, ο παραγωγός και οινοποιός Γιώργος Παλυβός, τονίζοντας ότι «μόνο αν ένας παραγωγός είναι και οινοποιός ενδιαφέρεται για την πρώτη ύλη, το σταφύλι που παράγει». Προτείνει, λοιπόν, να χωριστεί η Νεμέα σε μικρότερες ζώνες, ώστε παραγωγοί και οινοποιοί να έχουν τουλάχιστον πιο στενή σχέση.

Εύχομαι το κρασί να πάει ακόμα καλύτερα και να ανοίξει τον δρόμο και σε άλλα εκλεκτά ελληνικά αγροτικά προϊόντα.