Οι καλλιτεχνικές επιλογές του Σάκη Ρουβά ποτέ δεν ήταν της αρεσκείας μου και ποτέ δεν με συγκίνησαν. Η ανακοίνωσή του, όμως, πριν από λίγες ημέρες, για την ενασχόλησή του με τον πρωτογενή τομέα είναι κάτι το διαφορετικό.
Στη νεότερη Ελλάδα, στην επαρχία και στην ύπαιθρο, η γεωργία αποτέλεσε συνήθως λύση ανάγκης και όχι συνειδητή επιλογή. Οι νέοι μπορούσαν να διαλέξουν είτε «το σχολείο και τα γράμματα», είτε «το χωράφι και την τσάπα». Μάλιστα, μέχρι σχετικά πρόσφατα, οι ελάχιστες επιτόπιες έρευνες που έχουν γίνει για το ζήτημα της διαδοχής καταδεικνύουν ότι ένας βασικός παράγοντας που απέτρεπε τους νέους από το να ενταχθούν στη γεωργία και, κυρίως, στην κτηνοτροφία ήταν ο ιδιότυπος κοινωνικός ρατσισμός, που θεωρούσε το επάγγελμα του αγρότη υποδεέστερο έναντι άλλων, όπως του υπαλλήλου, του δικηγόρου, του μηχανικού ή, βέβαια, του ανθρώπου του θεάματος.
Συνεπώς, η κίνηση Ρουβά, όπως εξάλλου και οι αντίστοιχες των «επωνύμων» του θεάματος σε πολλές άλλες χώρες, είναι πολλαπλά ωφέλιμη. Όχι τόσο γιατί ακολουθεί την ορθή διαδικασία, «πρώτα εντοπίζω τι ζητάει η αγορά και μετά το παράγω». Ούτε για τις τελικές επιλογές, της ανανεώσιμης ενέργειας, βοοτροφίας, υδροπονίας και την ενσωμάτωση τεχνολογικής και επιχειρηματικής καινοτομίας.
Αλλά, πρωτίστως, γιατί σε περίοδο υψηλής ανεργίας των νέων και αγωνιώδους αναζήτησης επαγγελματικού προσανατολισμού, ένα ιδιαίτερα προβεβλημένο άτομο, ή για κάποιους και πρότυπο, δηλώνει ότι, εκτός του χώρου του θεάματος και του φαίνεσθαι, υπάρχει και η Ελλάδα της παραγωγής, της γεωργίας και της κτηνοτροφίας, που μπορεί να μας βγάλει από την κρίση, που μπορεί να αποτελέσει μια ιδιαίτερα δημιουργική ενασχόληση.
Δημοσιεύτηκε στην “ΥΧ” στις 17/03/2017
