Τα χαρακτηριστικά της ελληνικής γεωργίας καθιστούν αναγκαία κάθε μορφή συλλογικής δράσης και βεβαίως συνεταιριστικές οργανώσεις που με συνένωση της προσπάθειας και μέσα από κίνητρα, φορολογικά και άλλα, θα μπορούν να πετυχαίνουν οικονομίες κλίμακας στο κόστος παραγωγής και μεταποίησης και αυξημένη διαπραγματευτική ισχύ για ικανοποιητικές εμπορικές τιμές, με κλείσιμο της ψαλίδας αυτών των τιμών μεταξύ παραγωγού και καταναλωτή. Δεν αναφέρομαι, βεβαίως, σε παρωχημένες και αποτυχημένες μορφές αγροτοσυνεταιριστικής δράσης, που μέσα από κουλτούρα και πρακτικές αδιαφάνειας και ανορθολογισμού, λειτουργώντας μάλιστα και ως εκτελεστικοί βραχίονες κομμάτων, συσσώρευσαν τεράστια χρέη στις συνεταιριστικές οργανώσεις και, τελικά, στο ίδιο το κράτος, που προχώρησε στο παρελθόν σε «ρυθμίσεις» αυτών των χρεών κατά τρόπο που χρέωνε ανεύθυνα όλους τους Έλληνες και παραβίαζε την κοινοτική νομοθεσία με πολύ μεγάλο παρεμπίπτων κόστος για όλους πάλι τους Έλληνες. Αναφέρομαι στον αυτονόητο κανόνα ότι η πολιτεία δεν θα αναλαμβάνει καμιά ρύθμιση χρέους φορέα συλλογικής δράσης. Η οικονομική δραστηριότητα και η ευθύνη της δράσης θα αφορά αποκλειστικά όλους τους μετόχους. Γιατί τέτοιες πρακτικές που ζήσαμε στο παρελθόν πρέπει να απαγορευτούν σαφέστατα και με νόμο, αφού σε κάθε περίπτωση δεν συμβάλλουν στην ευημερία των Ελλήνων αγροτών. Έτσι πρέπει να προχωρήσουμε στη χώρα μας. Και, μάλιστα, επειγόντως.
Σάββας Τσιτουρίδης, πρώην υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης
