Στο χωριό Σοφικό Κορινθίας, μια μικρή ομάδα 50 ατόμων συνεχίζει την πορεία που χάραξαν προηγούμενες γενιές, συλλέγοντας τη ρητίνη από τα πεύκα, αποτελώντας παράλληλα την καλύτερη μονάδα φύλαξης των δασών της περιοχής.
Το 1985, ρητινοσυλλέκτες ήταν σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του Σοφικού, με την παραγωγή να φθάνει τότε τους 1.500 τόνους και η αμοιβή τους να ανέρχεται στις 7 δρχ./τόνο. Με τα χρόνια, όλα άλλαξαν και σήμερα η παραγωγή φτάνει μόλις τους 40 τόνους, με αρνητικές συνέπειες και στο εισόδημά τους.
Σήμερα, λοιπόν, ο τόνος πληρώνεται στα 20 λεπτά και σε αυτή την τιμή έρχονται να προστεθούν 35 λεπτά κρατικής επιδότησης. «Δυστυχώς, αν και η ρητίνη αποτελεί ένα πολύτιμο υλικό, φθάσαμε στο σημείο να απασχολεί πλέον λίγους, αφού η τιμή της δεν ανταποκρίνεται στους κόπους και στα έξοδά μας. Το μόνο στοιχείο που κρατά έστω και αυτούς τους λίγους που επιμένουν είναι τα ένσημα που κερδίζει ο ρητινοσυλλέκτης στην κατηγορία βαρέα και ανθυγιεινά», εξηγεί στην «ΥΧ» ο Γιάννης Κλέττας, ένας από τους παλαιότερους ρητινοσυλλέκτες της περιοχής. Τονίζει δε χαρακτηριστικά ότι «μας είπαν κάποια στιγμή ότι η τιμή δεν ανεβαίνει, γιατί παίρνουν ρητίνη από την Κίνα».
Η συλλογή της ρητίνης αρχίζει τον Μάιο και τελειώνει στις αρχές Οκτωβρίου. Όπως μας εξηγούν οι ρητινοσυλλέκτες, αυτό σημαίνει ότι εάν δεν υπήρχε αυτή η απαξίωση για το προϊόν μέσα στα 300.000 στρέμματα πευκοδάσους, κάθε χρόνο θα ανταποκρίνονταν δεκάδες «εθελοντές», που μαζί με την εργασία τους θα αναλάμβαναν και τη φύλαξη των δασών. Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί είναι ότι, ενώ κατά το παρελθόν λειτουργούσαν από δέκα εργοστάσια στη χώρα, τώρα πλέον έχει απομείνει μόνο ένα για να συγκεντρώνει το υλικό και να κατασκευάζει νέφτι.
Γεμάτος πληγές από τις εργασίες καθαρισμού που κάνει στο δάσος, ανοίγοντας μονοπάτια, εμφανίστηκε ο Γιώργος Μαργκέλης, που επιμένει να συγκεντρώνει ρητίνη παρά τις αντίξοες συνθήκες που επικρατούν. Αναφερόμενος στην κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, δηλώνει ότι «το κράτος οφείλει να στηρίξει τους ρητινοσυλλέκτες που αποτελούν και τον πλέον φυσικό σύμμαχο του δάσους. Σήμερα, που οι φωτιές απειλούν με εξαφάνιση μεγάλες δασικές εκτάσεις, είναι αναγκαίο όσο ποτέ να στηριχθούν οι εργάτες του δάσους, οι οποίοι μέσα από τη δράση τους υπηρετούν και τις ανάγκες φύλαξης». Και προσθέτει: «Κανείς δεν μπορεί να κατανοήσει πόσες πολύτιμες εργασίες γίνονται, ώστε να μη βρίσκει η φωτιά έτοιμη τροφή».
