Ολοένα και αυξάνονται οι παραγωγοί στον θεσσαλικό κάμπο, οι οποίοι καλλιεργούν για χόμπι γιγάντιες κολοκύθες, που ξεκινούν από 20 και φτάνουν μέχρι τα 200 κιλά, αποσπώντας τον θαυμασμό συγχωριανών και τα κολακευτικά σχόλια των μέσων ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης.
Ο Ζήσης Μαλάκος, από τα Πλατανούλια Λάρισας, εδώ και 12 συνεχή χρόνια καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, αναφορικά με τις κολοκύθες γίγαντες, αν και φέτος δυσκολεύθηκε πολύ να βρει τον κατάλληλο σπόρο. Και αυτό, γιατί ο σπόρος εισάγεται από την Καλιφόρνια και είναι αποκλειστικά για τέτοια μεγέθη. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην αμερικάνικη αυτή πολιτεία, κάθε χρόνο διεξάγονται διεθνείς διαγωνισμοί, στους οποίους οι 3 νικητές που παρουσιάζουν τις μεγαλύτερες κολοκύθες, φεύγουν με σημαντικά χρηματικά ποσά.
Η προσπάθεια κάποιων παραγωγών να τη δώσουν σε κτηνοτρόφους ως ζωοτροφή έπεσε στο κενό, λόγω κόστους και πρακτικών δυσκολιών (μεταφορά, κοπή και διανομή).
Όσον αφορά στην καλλιεργητική διαδικασία, ο κ. Μαλάκος, μεταξύ των 5 στρεμμάτων που καλλιεργεί με καρπούζια, ξεχωρίζει έναν ειδικό χώρο, στον οποίο φυτεύει τους εισαγόμενους σπόρους. Το φυτό δεν απαιτεί ιδιαίτερη καλλιεργητική φροντίδα, παρά μόνον άφθονο νερό. Σχετικά με τη χρήση της κολοκύθας, αυτή προορίζεται προς ιδίαν χρήση ή καλύτερα –λόγω κιλών– προς μαζική, αφού κόβεται κομμάτια και δίνεται στις γυναίκες του χωριού, οι οποίες φτιάχνουν κολοκυθόπιτες και συνήθως μοιράζεται στη γιορτή αχλαδιού, που διοργανώνεται στα Πλατανούλια, μέσα Σεπτεμβρίου. Σε άλλες περιπτώσεις, χρησιμοποιείται στις μπατζίνες και σε σπάνιες περιπτώσεις ως κολοκύθι γλυκό.
Η καλλιέργεια της κολοκύθας δεν απαιτεί ιδιαίτερες φροντίδες, παρά μόνο άφθονο νερό. Μέρα παρά μέρα το φυτό χρειάζεται περίπου 150 λίτρα. Τον Απρίλιο ξεκινά η σπορά και τον Αύγουστο η συγκομιδή, ενώ στο μεσοδιάστημα ο παραγωγός κόβει με ψαλίδι τα κοτσάνια, ώστε σιγά-σιγά το φυτό να ψηλώνει και να αποκτά το προσδοκώμενο βάρος».
