Δύο πολύτιμα φυτά του ελλαδικού χώρου, τόσο για τη θεραπευτική τους αξία, όσο και για την οικονομική/επιχειρηματική τους σημασία, αναδεικνύονται για ακόμη μία φορά ο σιδερίτης και ο κρόκος. Καθώς και τα δύο φυτά, εκτός από το ότι φύονται σε διάφορες περιοχές της χώρας καλλιεργούνται και εκτενώς, με τον κρόκο Κοζάνης να αποτελεί από τα σημαντικότερα εξαγωγικά προϊόντα της Δ. Μακεδονίας, οι όποιες νέες επιστημονικές μελέτες προστίθενται στο οπλοστάσιο των θεραπευτικών ιδιοτήτων τους τους προσδίδουν επιπλέον προστιθέμενη αξία.
Σύμφωνα με την αναπληρώτρια καθηγήτρια Φαρμακευτικής στο Πανεπιστήμιο Πατρών, Φωτεινή Λάμαρη, ο σιδερίτης, ή ευρέως γνωστός ως Τσάι του Βουνού, εντοπίζεται με 16 αυτοφυή είδη σε ορεινές περιοχές της Ελλάδας. Μπορεί να χρησιμοποιηθούν τα εναέρια τμήματά του ως φυτικό φαρμακευτικό προϊόν βασισμένο στην παραδοσιακή χρήση για την αντιμετώπιση διαταραχών του πεπτικού συστήματος και για την ανακούφιση από τον βήχα που συνδέεται με το κοινό κρυολόγημα.
«Από τις έρευνες που κάνουμε για τη χημική σύσταση του σιδερίτη διαπιστώνουμε ότι χαρακτηρίζεται από μεγάλη χημειοποικιλότητα. Ωστόσο, το είδος clandestina, που φύεται μόνο στην Πελοπόννησο, δεν έχει ακόμη μελετηθεί. Παλαιότερες μελέτες μάς έχουν δείξει ότι ενισχύει την αντιοξειδωτική άμυνα, δεν περιέχει καφεΐνη και μπορεί να είναι καταπραϋντικό, ηρεμιστικό και αγχολυτικό, ενώ οι υπό εξέλιξη μελέτες σε πειραματικά μοντέλα της νόσου Alzheimer δείχνουν ευεργετική δράση», επισημαίνει η κα Λάμαρη.
Την ίδια ώρα, πολλές μελέτες έχουν δείξει τη νευροπροστατευτική δράση του εκχυλίσματος των στιγμάτων του κρόκου και πολλούς μηχανισμούς δράσης των συστατικών του. «Τον κρόκο Κοζάνης τον αναλύουμε πάνω από 15 χρόνια και διαπιστώνουμε ότι έχει μια καλή και σταθερή ποιότητα. Οι κλινικές μελέτες δείχνουν ότι σε συγκεκριμένη δοσολογία είναι αποτελεσματικός στην καθυστέρηση της νόσου Alzheimer και ευεργετικός για την κατάθλιψη, για καρδιαγγειακές παθήσεις κ.ά.» τονίζει η καθηγήτρια.
Ταυτόχρονα, προσθέτει πως οι μελέτες δείχνουν ότι το εκχύλισμα του κρόκου αποτρέπει την εμφάνιση καταρράκτη σε επίμυες και παρέχει σημαντική προστασία και στην πειραματική διαβητική αμφιβληστροειδοπάθεια.
