Πρωταγωνιστής του πρωτοχρονιάτικου ρεβεγιόν, το ρόδι, ως σύμβολο καλοτυχίας και ευημερίας, κρατάει τα σκήπτρα εθίμων που διατηρούνται σε βάθος χρόνου. Σπάζοντας το ρόδι για τη νέα χρονιά, στον τόπο μας, ζητήσαμε από τον Παναγιώτη Αθανασιάδη, υπεύθυνο πωλήσεων στον Αγροτικό Συνεταιρισμό Παραγωγών Οπωροκηπευτικών Αγίου Αθανασίου Δράμας, να μοιραστεί τα μυστικά του καρπού της ευτυχίας, της αφθονίας και της καλοτυχίας.
«Διαχρονικά και διαπολιτισμικά, το σπάσιμο του ροδιού αναφέρεται στη λαογραφία σε όλους τους λαούς. Αυτό συνδέεται με τις αντιλήψεις γύρω από το ρόδι αναφορικά με τη γονιμότητα, την αφθονία, την ευτυχία και την αναζωογόνηση, καθώς πρόκειται για νέα χρονιά, μια νέα αρχή. Στην Ελλάδα, το έθιμο έρχεται από τη Μικρά Ασία, από την Ιωνία. Από τις 14 Σεπτέμβρη, στην ημέρα του Σταυρού, βάζουμε το ρόδι στο εικονοστάσι και το σπάμε την Πρωτοχρονιά. Το πετάμε δυνατά πίσω από την πόρτα, έτσι ώστε να γεμίσει το σπίτι με τους σπόρους του ροδιού, που είναι άφθονοι, ευεργετικοί και έχουν πλούσιους συμβολισμούς».
Ο συνεταιρισμός
Το ρόδι, ως πρωταγωνιστής στη δραμινή καθετοποιημένη μονάδα ροδιάς που συγκεντρώνει περίπου 1.000 παραγωγούς-μέλη από όλη την Ελλάδα, γίνεται χυμός και μαρμελάδα. «Ο συνεταιρισμός έχει καταφέρει μετά από 15 χρόνια λειτουργίας να βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στα ράφια 18 χωρών και βέβαια στην ελληνική αγορά. Το μόνο θέμα που δεν απασχολεί τον συνεταιρισμό είναι οι πωλήσεις, καθώς το ρόδι, ως ο βασιλιάς των αντιοξειδωτικών, στο πλαίσιο της υγιεινής διατροφής και του υγιεινού τρόπου ζωής, έχει ζήτηση».
Ο κ. Αθανασιάδης εξηγεί πως το μυστικό της επιτυχίας τους κρύβεται στο ότι ο χυμός τους, τόσο ο βιολογικός όσο και ο συμβατικός, είναι απόλυτα φυσικός, χωρίς κανένα συντηρητικό. Μπονους στις πωλήσεις δίνει η συνεταιριστική προέλευση του προϊόντος.
Βέβαια, το πρόβλημά τους, όπως και όλων των μεταποιητών, συνδέεται με την άνοδο στο κόστος παραγωγής. «Η φιλοσοφία μας βασίζεται στην παραγωγή ελληνικών προϊόντων και δη υπερτροφών. Δυστυχώς, στην Ελλάδα, όλα τα υλικά συσκευασίας είναι εισαγόμενα». Οι εισαγωγές των υλικών επομένως καθιστούν τα προϊόντα μη ανταγωνιστικά, εξαιτίας του πολύ υψηλού κόστους.
Σημειώνει, μάλιστα, ότι οι ανατιμήσεις στο κόστος μεταποίησης αγροδιατροφικών προϊόντων ανέρχεται στο 100%, αύξηση που δεν μπορεί να μετακυλήσει στην αγορά.
Οι ίδιοι επιχειρούν, μέσα από καλύτερη οργάνωση και καινοτόμες διαδικασίες στην παραγωγή και στην καλλιέργεια, να διατηρήσουν την ανταγωνιστικότητά τους. Τονίζει ότι πρέπει να ξεφύγουμε από τη λογική των επιδομάτων ως χώρα και να περάσουμε στη μείωση του κοστολογίου στην ενέργεια. Με εξαίρεση τον χυμό ροδιού, όλα τα άλλα στο μπουκάλι είναι εισαγόμενα προϊόντα.
«Η οικονομική πολιτική μας πρέπει να είναι στην κατεύθυνση της παραγωγικής ανασυγκρότησης», καταλήγει.
