Ο Κομοτηναίος Σταύρος Παπασάββας εκπλήρωσε το όνειρό του να εισαχθεί στο Τμήμα Γεωπονίας Φυτικής Παραγωγής και Αγροτικού Περιβάλλοντος στη Σχολή Γεωπονικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και σχεδιάζει να ξεδιπλώσει τα σχέδιά του στα πέντε χρόνια φοίτησης στον Βόλο.
«Δήλωσα αποκλειστικά και μόνο Γεωπονικές Σχολές. Δεν μ’ ενδιέφερε καμία άλλη», δηλώνει στην «ΥΧ», εξηγώντας ότι ο πατέρας του είναι γεωπόνος και ταυτόχρονα στην οικογένειά του ασχολούνται με τον πρωτογενή τομέα. Η επιλογή της γεωπονίας οφείλεται στους επαγγελματικούς ορίζοντες που δημιούργησε ο πατέρας του και βέβαια η προσωπική του σχέση με τη γη. «Η γεωπονική επιστήμη είναι κατά βάση πράξη, αν και έχει θεωρία», σχολιάζει.
| Παρακολουθώντας κατά το δυνατόν τις εξελίξεις, ο Σταύρος ενδιαφέρεται να αναζητήσει τις νέες καλλιεργητικές τεχνικές και, μάλιστα, μέσα από χρηματοδοτικά εργαλεία. |
Η επαφή του με τα χωράφια άρχισε τα τελευταία χρόνια. «Εδώ και τρία χρόνια αποφάσισα ν’ ασχοληθώ με τη γη, όχι αποκλειστικά ως αγρότης, αλλά ν’ ανέβω ένα επίπεδο». Οι ρίζες της οικογένειας με τη γη είναι βέβαια πολύ παλαιότερες. Οι καλλιέργειες που έχουν είναι βαμβάκι και σιτηρά, πλην όμως εκείνος στέκεται με σκεπτικισμό απέναντι στη βαμβακοκαλλιέργεια που διαδραματίζει πρωταγωνιστικό ρόλο στον τόπο του.
«Θα ήθελα να ανακαλύψω κάτι άλλο. Τα χωράφια είναι στη Μέση του Νομού Ροδόπης και η περιοχή δεν έχει πολύ μέλλον, γιατί τα εδάφη αντιμετωπίζουν προβλήματα υφαλμύρωσης. Στη σκέψη μου είναι ν’ ασχοληθώ με την καλλιέργεια της ελιάς», εξομολογείται, βλέποντας δυσοίωνα την προοπτική της βαμβακοκαλλιέργειας και λόγω των χαμηλών τιμών που λαμβάνουν οι παραγωγοί, ειδικά φέτος που προοιωνίζεται μια δύσκολη χρονιά.
Ευφυής γεωργία
Παρακολουθώντας κατά το δυνατόν τις εξελίξεις, ο Σταύρος ενδιαφέρεται να αναζητήσει τις νέες καλλιεργητικές τεχνικές και, μάλιστα, μέσα από χρηματοδοτικά εργαλεία.
«Είναι καλό να παρακολουθεί ο παραγωγός το χωράφι του, να καταγράφει τα δεδομένα και να γνωρίζει πότε και πόσο το χωράφι χρειάζεται πότισμα και λίπανση. Με αυτόν τον τρόπο, η καλλιέργεια γίνεται ευκολότερη και η σοδειά είναι καλύτερη», περιγράφει ως νεαρός υπέρμαχος της έξυπνης γεωργίας, με σκοπό την προστασία της περιουσίας που αντιπροσωπεύουν η γη και οι καρποί της.
Κοντά στον πατέρα του μαθαίνει πολλά γύρω από τις καλλιέργειες, αλλά θεωρεί το πανεπιστήμιο απαραίτητο. Σχολιάζει, μάλιστα, πως πέρα από τις βασικές θεωρητικές αρχές θα τού παράσχει και ενός είδους ειδίκευση. Δυστυχώς, στα σχολικά έδρανα δεν παρέχονται οι βασικές γνώσεις όχι μόνο γύρω από τις καλλιέργειες, αλλά και για την περιβαλλοντική κρίση και την κλιματική αλλαγή.
Ο Σταύρος είναι αποδέκτης του συγκεκριμένου γνωστικού κενού, αφού όπως ο ίδιος αναφέρει «το κοντινότερο μάθημα στα φυτά ήταν η Βιολογία της Γ’ Λυκείου και σε κάποια βαθμό η Χημεία».
Εστιάζοντας το ενδιαφέρον του στο Πανεπιστήμιο του Βόλου, εξηγεί ότι θα αναζητήσει το επόμενο διάστημα το περιεχόμενο σπουδών, αλλά αυτό που φαίνεται να τον αγγίζει περισσότερο είναι τα πρακτικά μαθήματα στο αγρόκτημα και η προοπτική έρευνας που ανοίγεται τον ενθουσιάζει.
Ο ίδιος δείχνει ενδιαφέρον να συνεχίσει τις σπουδές του ενδεχομένως στο εξωτερικό, αφού πρώτα ολοκληρώσει τα πέντε χρόνια σπουδών, που παρέχουν πλέον έναν ενιαίο τίτλο σπουδών μεταπτυχιακού επιπέδου (integrated master).
Ο 18χρονος φοιτητής ξεκινάει τώρα την προσωπική του ακαδημαϊκή διαδρομή, έχοντας ισχυρές αποσκευές από την οικογένεια. Το θετικό πρότυπο του πατέρα δημιούργησε την αγάπη για τη γη και την επιστημονική προσέγγιση. «Δεν το επέλεξα από ανάγκη, αλλά γιατί μού άρεσε» καταλήγει.
