Μαθήματα θάρρους, δυναμισμού και επιμονής να κρατηθεί στον τόπο της και να επιβιώσει, παρά τις δυσκολίες της υπαίθρου, δίνει η κτηνοτρόφος Βιβή Τόλιου στους Γόννους Λάρισας, καθώς σχεδόν μόνη της συντηρεί την αγελαδοτροφική μονάδα που διαθέτει η οικογένειά της στις παρυφές του χωριού και παράγει γαλακτοκομικά προϊόντα, τα οποία πουλά σε τυροκομείο της περιοχής. Μέχρι τώρα, συναντούσαμε γυναίκες κτηνοτρόφους, οι οποίες συνήθως, δίπλα στον σύζυγο τους, βοηθούσαν στις δύσκολες συνθήκες εργασίας στον στάβλο, μοιράζοντας τον χρόνο τους ανάμεσα στο σπίτι και την μονάδα.
Η περίπτωση της Βιβής, όμως, είναι ξεχωριστή, καθώς ο σύζυγός της (ο οποίος εργάζεται στη Λάρισα ως μηχανικός αυτοκινήτου) είναι ο… βοηθός της, ο συνεργάτης της, ενώ η ίδια, ως κάτοχος της μονάδας από το 1998 και μέλος της Ένωσης Φυλής Χολστάιν Γαλακτοπαραγωγών Ελλάδας, ακολουθεί όλες εκείνες τις πρακτικές για την παραγωγή ποιοτικών προϊόντων και επίτευξης υψηλών αποδόσεων. Η μάχη της κτηνοτρόφου με τη σκληρή καθημερινότητα αποκτά ιδιαίτερη αξία, όταν, από τη συζήτηση που κάνεις μαζί της, διαπιστώνεις ότι η ενασχόλησή της με την αγελαδοτροφία αποτελεί συνειδητή απόφαση και παρά το κουραστικό 24ώρο της, το χαμόγελο δεν λείπει από τα χείλη της. Τελείωσε ως αριστούχος το Λύκειο και εισήχθη στο Τμήμα Δασοπονίας, από το οποίο σταμάτησε μόλις τον πρώτο χρόνο, καθώς η …καρδιά της χτυπούσε για το χωριό και το μυαλό της ήταν στην ύπαιθρο. Απόφαση για την οποία μέχρι σήμερα δεν έχει μετανιώσει.
Τη συναντήσαμε στη μονάδα της, η οποία αριθμεί 45 μάνες (αγελάδες), εκεί όπου περνά τις περισσότερες ώρες της ημέρας, τις περισσότερες μέρες του χρόνου, από τις 5 το πρωί μέχρι να νυχτώσει. Διότι, όπως λένε όλοι οι κτηνοτρόφοι, «τα ζώα, σαν ζωντανά που είναι, σε θέλουν μονίμως δίπλα τους». Η Βιβή μάς εξομολογείται ότι στην αρχή υπήρχαν μέρες που ζοριζόταν, που το μυαλό της ταξίδευε. Ημέρες γιορτινές, Σαββατοκύριακα, ημέρες με πολύ κρύο ή πολύ ζέστη (όσοι έχουν βιώσει συνθήκες καύσωνα στον κάμπο, προφανώς την καταλαβαίνουν). Χρόνο με τον χρόνο άρχισε να συνηθίζει, να δένεται περισσότερο με τα ζώα, ενώ άλλες φορές η πίεση του χρόνου ήταν τόσο αφόρητη που δεν της άφηνε περιθώρια για σκέψεις.
Την ρωτάμε πως είναι μια συνηθισμένη μέρα της, και μας απαντά: «Σηκώνομαι τα χαράματα και έρχομαι στη μονάδα για να ελέγξω τα ζώα, να τα περιποιηθώ και να ετοιμάσω τα μηχανήματα που θα χρησιμοποιήσω κατά τη διάρκεια της ημέρας. Λίγο μετά τις 7 θα επιστρέψω στο σπίτι, για να ξυπνήσω τα παιδιά και να τα ετοιμάσω για το σχολείο. Ευτυχώς υπάρχει και η πεθερά μου, που βοηθάει πολύ στις εργασίες του σπιτιού, αλλά το πρωί τα παιδιά σε θέλουν δίπλα τους. Ακολούθως θα επιστρέψω στην μονάδα, για να οδηγήσω τον ενσιροδιανομέα και να ταΐσω τα ζώα, να τακτοποιήσω τον σανό και άλλες διάφορες εργασίες. Το μεσημέρι επιστροφή στο σπίτι για την υποδοχή των παιδιών, μια σύντομη ενασχόληση με τα μαθήματα τους και πάλι πίσω στις αγελάδες. Η τροφή των ζώων είναι μια ολόκληρη διαδικασία. Καλαμπόκι, άχυρο, τριφύλλι, βιταμίνες».
Την βλέπεις πως φροντίζει τα ζώα, με πόση στοργή τους συμπεριφέρεται, ενώ από την άλλη κι αυτά μαζί της δείχνουν πολύ οικεία. Αναρωτιέσαι αν εκείνη την ώρα επικρατεί το ένστικτο της επαγγελματία αγελαδοτρόφου ή αυτό της μάνας, της γυναίκας της ελληνικής υπαίθρου.
Βέβαια, μια ημέρα ρουτίνας διαταράσσεται από την ξαφνική γέννα μιας αγελάδας. Όπως μας διηγείται η κτηνοτρόφος, «μόλις ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση, η μάνα αγελάδα σε χρειάζεται δίπλα της. Πριν από χρόνια χρειαζόμουν βοήθεια, περισσότερα χέρια. Εάν δεν ευκαιρούσε ο άντρας μου, ζητούσα τη συνδρομή συγγενών μου. Τα τελευταία χρόνια η τεχνολογία με έχει βοηθήσει πολύ. Υπάρχουν μηχανήματα (εξορκέας) που κάνουν πιο εύκολη τη διαδικασία του τοκετού. Βέβαια, έχουν προκύψει και άτυχες στιγμές, αλλά έχει συμβεί μόλις φτάσω στη μονάδα μαζί με τον κτηνίατρο, το μοσχαράκι να έχει γεννηθεί».
Η Βιβή έχει δίδυμες κόρες (14 ετών) και μια μικρότερη (8 ετών). Την ρωτάμε αν θα παρότρυνε τις κόρες της να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία. «Αν σκεφτόμουν με την καρδιά, ενδεχομένως να το έκανα, εφόσον το ζητούσαν οι ίδιες. Αν σκεφτώ με τη λογική και υπό τις παρούσες συνθήκες, θα τις απέτρεπα, αφού ο κλάδος φθίνει συνεχώς, τα προβλήματα ολοένα μεγαλώνουν, η πολιτεία είναι διαρκώς απούσα».
Χαριτολογώντας, όμως, η Βιβή θα μας πει: «Πολύ φοβάμαι ότι η μία από τις δίδυμες, η οποία όποτε βρίσκει χρόνο έρχεται στη μονάδα και φροντίζει τα ζώα, στο τέλος θα ασχοληθεί επαγγελματικά με την αγελαδοτροφία».
- Γιώργος Ρούστας
