Την περίοδο αυτή, με τα συχνά αφιερώματα στην αγορά, τα γιορτινά τραπέζια και την κατανάλωση, έρχεται αναπόφευκτα στην επικαιρότητα το θέμα της λεγόμενης «ψαλίδας τιμών».
Μία πρόσφατη συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και η παράθεση στοιχείων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής δείχνουν το εύρος του προβλήματος: Για κάθε ένα ευρώ που κατέβαλε ο καταναλωτής για την αγορά τροφίμων το 1995, τα 31 λεπτά κατέληγαν στον αγρότη, τα επίσης 31 λεπτά στη βιομηχανία τροφίμων και τα 38 λεπτά στη διανομή-λιανικό εμπόριο.
Αντίθετα, σήμερα, ή για την ακρίβεια το 2011 που υπάρχουν τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, για κάθε ένα ευρώ αγορών, στον αγρότη καταλήγουν 21 λεπτά, στη βιομηχανία 28 λεπτά και στο εμπόριο τα 51 λεπτά.
Συμπεράσματα:
Πρώτον, με την πάροδο του χρόνου, η ενίσχυση της θέσης των αλυσίδων λιανικής διευρύνεται εις βάρος κυρίως του αγρότη, χωρίς να υποτιμούμε τα έστω μικρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει και η βιομηχανία τροφίμων.
Δεύτερον, μέτρα που λαμβάνονται για τη διαφάνεια στην αγορά, την αντιμετώπιση των στρεβλώσεων του ανταγωνισμού και την ανισότητα της διαπραγματευτικής δύναμης, είναι ανεπαρκή.
Τρίτον, στην Ελλάδα, όπου καταστρατηγείται και η νομοθεσία για τον τρόπο και τις πρακτικές πληρωμής των αλυσίδων λιανικής, το πρόβλημα γιγαντώνεται.
Τέταρτον, όσο δεν αντιμετωπίζεται η ισχυροποίηση των σούπερ μάρκετ και των επιχειρήσεων αγροτικών εφοδίων, που διαμορφώνουν το κόστος παραγωγής, η συνεχιζόμενη ανακατανομή εισοδήματος εις βάρος του αγρότη θα διαιωνίζεται και θα υπονομεύει κάθε προσπάθεια παραγωγικής ανάταξης.
