Το µικρό µέγεθος και ο µεγάλος στόχος

γράφει ο Νίκος Λάππας

Σε περιόδους αγροτικών κινητοποιήσεων συνηθίζεται να προβάλλονται διάφορες απόψεις που έχουν ως στόχο την επεξήγηση της «κακοδαιμονίας» του αγροτικού τομέα.

Δύο τέτοιες επεξηγήσεις που κυκλοφορούν είναι ότι πρώτον ο αγρότης πρέπει να διαθέτει μόνος την παραγωγή του. Πρόσφατα, δημοσιεύτηκε από το Διεθνές Συμβούλιο Ελαιόλαδου η διακύμανση των τιμών παραγωγού σε τέσσερις αντιπροσωπευτικές περιοχές. Στην Τυνησία, ο ελαιοπαραγωγός έλαβε 10% περίπου υψηλότερη τιμή από ό,τι ο παραγωγός των Χανίων.

Στην Ισπανία, έλαβε 20% υψηλότερη. Τέλος, στο μπάρι της Ιταλίας έλαβε διπλάσια τιμή.
Άρα, είτε το ελαιόλαδο που παράγουμε δεν αξίζει (άποψη με την οποία διαφωνούμε) είτε πολλοί από όσους διακινούν, προωθούν και διαχειρίζονται τις τύχες του ελαιοκομικού τομέα δεν τα έχουν καταφέρει.

Η δεύτερη άποψη, που προσπαθεί να εξηγήσει την κακοδαιμονία μας, ισχυρίζεται ότι «το μικρό μέγεθος του αγρότη καθιστά μη ανταγωνιστικό το σύνολο του αγροδιατροφικού τομέα». Ωστόσο, αν συγκρίνουμε τα στοιχεία που δημοσιεύει ο ευρωπαϊκός σύνδεσμος των επιχειρήσεων τροφίμων και ποτών, οι ελληνικές επιχειρήσεις, εξαιρώντας μάλιστα τις μικρές, έχουν τη μικρότερη προστιθέμενη αξία ανά μονάδα κύκλου εργασιών και ανά απασχολούμενο σε όλη την Ε.Ε.. Και για αυτή την εικόνα δεν ευθύνονται βέβαια οι αγρότες.

Άρα, μάλλον η λύση δεν είναι να πουλάει ο αγρότης το προϊόν μόνος του. Η λύση είναι να το διαθέτει μέσα από ισχυρά, βιώσιμα, επιχειρηματικά σχήματα στα οποία ο ίδιος θα είναι και συνέταιρος. Έτσι, όχι μόνο θα δυναμώσει τη δική του θέση, αλλά θα συμβάλλει και στη βελτίωση του ανταγωνισμού του συνόλου της βιομηχανίας τροφίμων, ποτών, καπνού, υφαντουργίας.