Έλεγχοι: «Έχει βουίξει ο τόπος περί πλαστών πιστοποιητικών βιολoγικής μελισσοκομίας», λένε παράγοντες της αγοράς

Έχει βουίξει ο τόπος για το πώς δίνονται τα πιστοποιητικά βιολογικής μελισσοκομίας, αλλά πέρα από διαπιστώσεις και απλές ενδείξεις, απτές αποδείξεις δεν υπάρχουν για πλαστά έγγραφα ή απουσία ελέγχων από την πλευρά των φορέων πιστοποίησης βιολογικών προϊόντων. Αυτό τουλάχιστον λένε στην «ΥΧ» παράγοντες της αγοράς, που θέλουν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Οι ίδιοι, όμως, έχουν απευθυνθεί στο ΥΠΑΑΤ, εφιστώντας την προσοχή των αρμοδίων εδώ και περίπου ενάμιση χρόνο, με αιχμή:

• Τον χαμηλό αριθμό προσωπικού και
• το χαμηλό κόστος πιστοποίησης, που εμφανίζουν ορισμένοι φορείς και έχουν αποκτήσει σημαντικό μερίδιο της αγοράς με αυτές τις μεθόδους.

Μάλιστα, επικροτούν την απόφαση του ΥΠΑΑΤ να προχωρήσει σε ενδελεχή έλεγχο των αιτήσεων για το νέο πρόγραμμα ενίσχυσης της βιολογικής μελισσοκομίας, στο οποίο παρουσιάζεται πολύ μεγάλη αύξηση ενδιαφερομένων από την Κρήτη. Απευθύνουν, δε, έκκληση προς πάσα κατεύθυνση: «Δεν πρέπει να καούν μαζί με τα ξερά και τα χλωρά».

Τρία χρόνια ισχύει ο νέος κανονισμός

Από την πλευρά του, σε επώνυμη επιστολή σχετικά με τα ευρύτερα ζητήματα, που αντιμετωπίζει η ελληνική βιολογική γεωργία, ο πρόεδρος του φορέα πιστοποίησης «Φυσιολογική», Κωνσταντίνος Ιγνατιάδης, θέτει ακόμα μία παράμετρο: «Ο σαρωτικός, διαχρονικά ανακεφαλαιωτικός, σχολαστικός Κανονισμός 848/2018 ΕΕ ανέλαβε δράση μόλις πριν από τρία χρόνια. Και αυτό μετά από μία σχεδόν 7ετούς διάρκειας νομοπαρασκευαστική κυοφορία. Όλοι πίστευαν πως με την εφαρμογή του ο 848/2018 ΕΕ θα επέβαλλε επιτέλους μια “σωστή βιολογική γεωργία” σε όλα τα κράτη-μέλη της ΕΕ».

Και συμπληρώνει πως «ήδη στο σύντομο αυτό διάστημα εφαρμογής, μπορεί άνετα να διαπιστώσει κανείς ότι ο εδώ και τουλάχιστον 20 χρόνια –από πολλές απόψεις– διαβρωμένος τρόπος ελέγχου-πιστοποίησης στη βιολογική γεωργία και, κυρίως, στην ελληνική εκδοχή της, έγινε ακόμη χειρότερος. Ειδικά και όσον αφορά στη βελτίωση της “εσωτερικής ποιότητας”, δηλαδή της καθαυτό διαδικασίας βιολογικής παραγωγής».

Ο ίδιος καταγγέλλει στο τέλος της επιστολής: «Ο απροκατάληπτος αναγνώστης εύκολα μπορεί να αντιληφθεί γιατί ο “ελληνικός βιολογικός αγροτροφικός τομίσκος” επί εδώ και 35 χρόνια λειτουργούσε ψευδεπίγραφα, υποκριτικά εξαπατητικά, με αποτέλεσμα η βιολογική γεωργία, εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες να καταντήσει ένα πανενωσιακό θέατρο ψεύδους και παραλογισμού, που παίζεται από τις “πάνω” μέχρι τις “κάτω” βαθμίδες του κατά επίφαση συστήματος».

Και καταλήγει: «Βεβαίως, με προεξάρχοντες και άμεσους πρωταγωνιστές τούς ΟΕΠ (σ.σ. φορείς πιστοποίησης), τα ποικίλα μεσαζοντικά “γραφεία”, μέχρι κάτω τον τελευταίο “διαθέσιμο και πρόθυμο” –αν πρόκειται έστω και για 1 ευρώ παραπάνω επιδότηση– “δήθεν βιοπαραγωγό”».