Οι εορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι ταυτισμένες σήμερα με πολύχρωμα φωτεινά λαμπάκια, πλούσια μεσημεριανά τραπέζια και δώρα, πολλά δώρα. Όχι όμως και για όλα τα παιδιά του κόσμου, όχι όμως και για τα παιδιά άλλων εποχών.
«Οι γιορτινές αυτές ημέρες τα παλιά χρόνια στο χωριό, πριν από 70 χρόνια, ήταν τελείως διαφορετικές από ό,τι σήμερα. Υπήρχε μεγάλη φτώχεια και τα Χριστούγεννα δεν αποτελούσαν κάτι διαφορετικό για εμάς», θυμάται, μιλώντας στην «ΥΧ», η 82χρονη Αγαθή Γκόγκου από το χωριό Αυγή (Λουκαβίτσα) του Nομού Ηλείας.
Στα χωράφια
«Η σκληρή καθημερινότητά μας ήταν η ίδια. Έπρεπε να φροντίσουμε τα χωράφια και τα ζωντανά. Τη μισή μέρα την περνούσαμε στα γαλάρια (γεννημένα πρόβατα που κρατούν γάλα) στη στάνη. Υπήρχαν γέννες εκείνη την περίοδο και τα ζωντανά χρειάζονταν βοήθεια. Έτσι, το μεσημέρι τρώγαμε σπίτι και το βράδυ πάλι πίσω στη στάνη», διηγείται. «Και μη φανταστείτε, το φαγητό δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο. Ό,τι τρώγαμε τις καθημερινές».
Την Πρωτοχρονιά, θυμάται, «βράζαμε μια κότα και την κάναμε σούπα. Δεν υπήρχαν γλυκά και άλλα καλούδια που έχουμε σήμερα. Μπομπότα είχαμε, άντε και καμιά τηγανίτα που έφτιαχνε ή η μάνα μας, ή η όταν πηγαίναμε στη νονά μας. Θυμάμαι, πηγαίναμε να μας δώσει καμιά τρούπια δεκάρα. Όμως, υπήρχαν φορές που μας έδινε τηγανίτα και θέλαμε τόσο πολύ να της την πετάξουμε πίσω γιατί θέλαμε μία τρύπια δεκάρα….». Αν ήταν τυχερά, τα παιδιά μπορεί να έτρωγαν κάποιο κουραμπιέ «που έφτιαχναν οι συννυφάδες μας στον φούρνο του χωριού και μας έφερναν».
Για δώρα ούτε λόγος. «Ήμασταν ξυπόλυτες. Τα παπούτσια τότε ήταν είδος πολυτελείας. Τσαρούχια φορούσαμε στην καλύτερη περίπτωση, που τα έφτιαχναν στο χωριό από γουρούνια. Ήταν ανοικτά μπροστά και ήταν έξω τα δάχτυλά μας».
Από το χωριό η κα Αγαθή έφυγε όταν παντρεύτηκε, στα 19 της. «Τότε μετακομίσαμε στα Σαβάλια. Θέλω να πω ότι παρά τις δυσκολίες καταφέραμε να επιβιώσουμε και σήμερα είμαι πραγματικά πανευτυχής που ζω περιτριγυρισμένη από τα δισέγγονά μου».
