ΚΕΓΕ Νέας Κίου: Ένα εργαλείο αγροτικής ανάπτυξης σε πλήρη εγκατάλειψη

Αναξιοποίητο παραμένει το ΚΕΓΕ Νέας Κίου, που έχει αφεθεί στην τύχη του, με εμφανή τα σημάδια κατάρρευσης, λόγω της άρνησης του ΕΛΓΟ-ΔΗΜΗΤΡΑ να επενδύσει στον χώρο αυτόν.

Ο πρόεδρος του Συλλόγου Γεωπόνων Ελεύθερων Επαγγελματιών Αργολίδας, Δημήτρης Κοδέλας, υπογραμμίζει ότι «είναι ακατανόητο να μένει αναξιοποίητο ένα τέτοιο αξιοσημείωτο περιουσιακό στοιχείο, ενώ θα μπορούσε να προσφέρει πολλά στον αγροτικό κόσμο της Αργολίδας. Η χρησιμότητα του ΚΕΓΕ είναι δεδομένη και προφανής, αφού εκεί διενεργήθηκαν τα τελευταία χρόνια προγράμματα κατάρτισης νέων αγροτών, σεμινάρια και εξετάσεις πιστοποίησης ορθολογικής χρήσης γεωργικών φαρμάκων, εξετάσεις χορήγησης διπλώματος τρακτέρ κ.ά.». Και προσθέτει: «Σε αυτές τις εποχές, είναι απαραίτητη η μεταφορά γνώσεων στους παραγωγούς. Τα επόμενα χρόνια, η εκπαίδευση των αγροτών θα αποτελέσει μία αναπόφευκτη αναγκαιότητα και το ΚΕΓΕ Νέας Κίου έχει όλες τις δυνατότητες, εφόσον ενισχυθεί υλικοτεχνικά και με προσωπικό, να μετεξελιχθεί ως κύτταρο εκπαίδευσης και κατάρτισης των αγροτών».

Ινστιτούτο Εσπεριδοειδών

Σε ό,τι αφορά την επαναλειτουργία του Ινστιτούτου Εσπεριδοειδών στον Νομό Αργολίδας στο μέλλον, ο ίδιος επισημαίνει ότι «είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη η δημιουργία ενός ινστιτούτου επιφορτισμένου με τη διατήρηση υγιούς πολλαπλασιαστικού υλικού των καλλιεργούμενων ποικιλιών, την αξιολόγηση νέων εισαγόμενων ποικιλιών, την αντιμετώπιση του σημαντικού προβλήματος της ίωσης Τριστέτσα (θλίψη) των εσπεριδοειδών, την ενασχόληση με τις τεχνικές καλλιέργειας, την έρευνα σχετικά με τη φυτοπροστασία, τις λιπαντικές και αρδευτικές ανάγκες των εσπεριδοειδών». Ο κ. Κοδέλας τονίζει χαρακτηριστικά ότι «η λειτουργία του Ινστιτούτου Εσπεριδοειδών δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη, που προκύπτει από τα διαπιστωμένα προβλήματα της περιοχής». Ως τέτοια, προσδιορίζει «τις κρίσεις στις τιμές και στη ζήτηση των προϊόντων, που οδήγησαν και οδηγούν εκατοντάδες παραγωγούς σε μια ασχεδίαστη και άναρχη αναδιάρθρωση των καλλιεργειών τους. Ακόμη, τις φυσιολογικές διαταραχές, νέες ασθένειες ή παλιές, που επανέρχονται. Και, τέλος, τις νέες ποικιλίες, που υιοθετούνται χωρίς επαρκή γνώση των χαρακτηριστικών, των ιδιοτήτων τους και της προσαρμοστικότητάς τους». Όπως λέει ο ίδιος κλείνοντας, «μία τέτοια δομή μπορεί να παράγει και να μοιράζεται γνώση με την αγροτική κοινότητα, αλλά και να συνδέσει τα ζωτικά προβλήματα της εσπεριδοκαλλιέργειας με ερευνητικά και πανεπιστημιακά ιδρύματα».