Στο πλαίσιο της πρώτης Ευρωπαϊκής Εβδομάδας για την Ισότητα των Φύλων, το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο για την Ισότητα των Φύλων (EIGE) δημοσίευσε τον Δείκτη Ισότητας των Φύλων για το 2020. Το εργαλείο αυτό παρακολουθεί την πρόοδο που σημειώνεται κάθε χρόνο όσον αφορά την ισότητα των φύλων στην ΕΕ ανά κράτος-μέλος.
Στη νεότερη έκδοση, η Ευρώπη βαθμολογείται με 67,9% για το τρέχον έτος, σημειώνοντας αργή πρόοδο, μια και με βάση τον σημερινό ρυθμό θα χρειαστούν 60 χρόνια για να επιτευχθεί πλήρης ισότητα. «Είναι σαφές ότι η νόσος COVID-19 θα επιδεινώσει τις ανισότητες και θα θέσει σε κίνδυνο τα επιτεύγματα των τελευταίων δεκαετιών», δήλωσε η Αυστριακή Evelyn Regner, πρόεδρος της επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών, με αφορμή τη δημοσίευση του δείκτη. «Όλες οι προσπάθειές μας για την ανάκαμψη πρέπει να ενσωματώνουν τη διάσταση του φύλου, ώστε να μην οδηγηθούν οι ηρωίδες της πανδημίας σε μια μακροχρόνια κρίση μετά το πέρας της.
Οι διακρίσεις και τα βάρη της μη αμειβόμενης εργασίας, ο ανησυχητικός αριθμός βίαιων περιστατικών κατά γυναικών και η έλλειψη γυναικών σε θέσεις ευθύνης είναι φαινόμενα που δεν θα επιλυθούν από μόνα τους. Χρειαζόμαστε δράση από όλες τις χώρες της ΕΕ και δεσμευτικά μέτρα. Μπορούμε να προοδεύσουμε μόνο μέσω της γεφύρωσης του χάσματος στους τομείς της παροχής φροντίδας, των αμοιβών και των συντάξεων».
Σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου μας, οι γυναίκες της υπαίθρου εξακολουθούν να έχουν μικρότερη πρόσβαση και έλεγχο σε παραγωγικούς πόρους, τεχνολογίες, υπηρεσίες και ευκαιρίες σε σχέση με τους άνδρες, όπως επιβεβαιώνει νέα έκθεση της Πλατφόρμας Δράσης του Πεκίνου (BPfA) για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών.
Όπως διαπιστώνει το πρόγραμμα δράσης που έχει υιοθετηθεί από τα Ηνωμένα Έθνη, οι γυναίκες των αγροτικών περιοχών στερούνται αυτοεκτίμησης, άνεσης, διαπραγματευτικών και ηγετικών δεξιοτήτων και συχνά έχουν χαμηλότερα επίπεδα εκπαίδευσης συγκριτικά με τους άνδρες.
Πολλές γυναίκες της υπαίθρου και αυτόχθονες κάτοικοι αντιμετωπίζουν τεράστια εμπόδια στις αγροτικές αγορές εργασίας και περιορίζονται σε χαμηλά αμειβόμενες θέσεις, χωρίς νομική ή κοινωνική προστασία. Αυτό πρακτικά συνεπάγεται μηδαμινή πρόσβαση σε υπηρεσίες πρόνοιας και ανεπαρκή ή καθόλου υγειονομική περίθαλψη.
