Να ασχοληθεί ενεργά και με τις δύο μεγάλες του αγάπες, τη μαγειρική και την κτηνοτροφία, επιθυμεί διακαώς ο Νίκος Γαλανόπουλος. Ο 25χρονος, με καταγωγή από την Τρίπολη, διανύει το δεύτερο –και τελευταίο– έτος φοίτησής του στη Γαλακτοκοµική Σχολή Ιωαννίνων, έχοντας ήδη προβεί στα απαραίτητα βήματα, ώστε να καταρτιστεί στους τομείς προσανατολισμού του. Αυτή την περίοδο, μάλιστα, διατελεί πρόεδρος της μαθητικής κοινότητας της σχολής, αναπτύσσοντας πλούσια δραστηριότητα για την περαιτέρω βελτίωση των μαθησιακών διαδικασιών.
Έχοντας μεγαλώσει στην Αρκαδία, ο Νίκος ανέπτυξε από μικρή ηλικία τριβή με το κτηνοτροφικό επάγγελμα. «Ο μεγαλύτερος αδελφός μου και ο θείος μου διαθέτουν κτηνοτροφική μονάδα με ζωικό κεφάλαιο 400 πρόβατα και, όπως καταλαβαίνετε, πήγαινα συχνά εκεί για να βοηθήσω. Μεγαλώνοντας σε αυτό το περιβάλλον, εννοείται ότι ήθελα να ασχοληθώ και επαγγελματικά με το συγκεκριμένο αντικείμενο», αναφέρει στην «ΥΧ».
Η απόφαση φοίτησης στη Γαλακτοκοµική Σχολή είχε παρθεί από νωρίς. «Ήδη, από το Γυμνάσιο είχα ξεκαθαρίσει μέσα μου ότι θα ερχόμουν στη σχολή. Αυτό, αφενός διότι έβλεπα ότι το κτηνοτροφικό επάγγελμα έχει μέλλον και αφετέρου επειδή έχω παρόμοια ιδιοσυγκρασία με αυτήν του αδελφού μου και του θείου μου, οι οποίοι χαρακτηρίζονται από μεγάλο μεράκι για τη δουλειά τους και κυνηγούν το καλύτερο δυνατό σε αυτήν».
Το πτυχίο μαγειρικής, η φοίτηση στη Γαλακτοκομική Σχολή και η ευθύνη της μαθητικής κοινότητας
Ωστόσο, τα σχέδια του Νίκου ανατράπηκαν προσωρινά, όταν στη ζωή του εισέβαλε ένα νέο μεγάλο πάθος. Δεν ήταν άλλο από τη μαγειρική· τον αστάθμητο παράγοντα που άλλαξε δραστικά τις προτεραιότητές του. «Κάπως έτσι βρέθηκα στο Τμήμα Μαγειρικής Τέχνης της ΕΠΑ.Σ. Μαθητείας Τρίπολης – ΟΑΕΔ, από όπου και πήρα το πτυχίο μου. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι αναφέρω αυτόν τον εκπαιδευτικό ‘‘σταθμό’’, καθώς στο επαγγελματικό μου μέλλον φιλοδοξώ να συνδυάσω τις γνώσεις μου στη μαγειρική και την τυροκομία πάνω σε κάποιο είδος τυριού. Έχω, ήδη, εργαστεί ως μάγειρας, και σίγουρα είναι κάτι που μπορεί να μου χρησιμεύσει, ακόμα και ως εναλλακτική επιλογή σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά με την άλλη ενασχόληση».
«Η σχολή είναι μια ηλιαχτίδα στο γκρίζο τοπίο της σημερινής μας εποχής»
Μετά την αποφοίτηση από τη σχολή μαγειρικής και παρά την πληθώρα ξένων ερεθισμάτων που είχε λάβει ο 25χρονος, η Γαλακτοκοµική Σχολή συνέχισε να αποτελεί μονόδρομο για εκείνον. «Αργά ή γρήγορα, ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ερχόμουν στη σχολή», παραδέχεται, ξεκαθαρίζοντας ότι νιώθει απόλυτα δικαιωμένος για αυτή του την επιμονή. «Μέχρι στιγμής, έχω μάθει πολλά πράγματα που δεν μου περνούσαν καν από το μυαλό. Ένας φοιτητής, που έρχεται εδώ, παίρνει γνώσεις που τον βοηθούν να ορθοποδήσει στον χώρο της γαλακτοκομίας. Η σχολή λειτουργεί ως μέσο προώθησης συνεργασιών και δίνει εφόδια, ώστε οι φοιτητές να βελτιώσουν τα τυριά που φτιάχνουν. Ανοίγει ορίζοντες. Εμείς, αυτήν τη στιγμή, έχουμε μπει στη γραμμή παραγωγής μέσα από τα μαθήματα στο εργαστήριο, όπου ασχολούμαστε με τη φέτα, το ανθότυρο και άλλα προϊόντα».
Έχοντας πρόσφατα αναλάβει καθήκοντα προέδρου της μαθητικής κοινότητας της σχολής, ο Νίκος προΐσταται συλλογικών πρωτοβουλιών για την καλύτερη μάθηση μέσα από εκδρομές σε τυροκομεία και άλλους προορισμούς που έχουν να κάνουν με τον πρωτογενή τομέα, αλλά και σεμινάρια που βοηθούν τους σπουδαστές στο να εμπλουτίσουν τις γνώσεις τους. «Όνειρό μου είναι όταν με το καλό φύγω από την σχολή, να έχω αφήσει πίσω κάτι ως παρακαταθήκη στους μελλοντικούς μου συναδέλφους. Γι’ αυτό κάνω ό,τι μπορώ για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής στις εστίες, αλλά και στα εργαστήρια της σχολής, μέσα από συνεργασίες και εθελοντικές εργασίες διάφορων εταιρειών που προθυμοποιούνται να βοηθήσουν, αλλά και τη στήριξη του Δήμου Ιωαννίνων, της εκκλησίας και φυσικά των ίδιων των παιδιών που φοιτούν στη σχολή. Ό,τι και αν τους έχει ζητηθεί, δεν έχουν αρνηθεί ποτέ να το διεκπεραιώσουν, καθώς βλέπουν ότι αυτή η σχολή είναι μια ηλιαχτίδα στο γκρίζο τοπίο της σημερινής μας εποχής».
«Εμείς οι νέοι δεν έχουμε μάθει να το βάζουμε κάτω»
Ο Νίκος επισημαίνει την τάση αποκέντρωσης που παρατηρείται τα τελευταία χρόνια ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, με πολλούς νέους ανθρώπους να επιστρέφουν στα χωριά τους. «Θες για την κτηνοτροφία; Θες λόγω του αγροτουρισμού; Θες γιατί με όλα αυτά τα άσχημα που γίνονται στη χώρα μας οι νέοι χρειάζονται λίγο καθαρό αέρα για να ησυχάσουν από όλον αυτόν τον χαμό; Το θέμα είναι ότι η αγροτική ύπαιθρος και ο πρωτογενής τομέας αποτελούν πόλο έλξης για εκείνους. Μπορεί το κράτος να μη βοηθά, όμως εμείς δεν έχουμε μάθει να το βάζουμε κάτω».
Ο Νίκος ατενίζει το μέλλον του με προσήλωση και συνέπεια στους στόχους του. Μαζί με τον αδελφό του, σχεδιάζουν την άμεση έναρξη μιας περισσότερο ενεργού συνεργασίας. «Αυτήν τη στιγμή, παράγουμε φέτα, μυζήθρα και κεφαλοτύρι. Σιγά – σιγά, λέμε να εντάξουμε το γιαούρτι και ίσως άλλους δύο – τρεις κωδικούς προϊόντων γαλακτοπαραγωγής. Αρχικά, θα πορευτούμε στα μέτρα της παραγωγής μας, με λίγους κωδικούς και, στη συνέχεια, βλέποντας και κάνοντας. Πρώτα ο Θεός να πάρω το πτυχίο μου και τα υπόλοιπα έπονται!».
