Οι πρόσφατες αγροτικές κινητοποιήσεις στην Τουλούζη έχουν προκαλέσει ανησυχία στο στρατόπεδο του Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος δεν θα ήθελε να δει τους Γάλλους αγρότες να εξεγείρονται μαζικά, όπως οι συνάδελφοί τους στη Γερμανία. Σύμφωνα με ρεπορτάζ του Politico, αυτός ο φόβος είναι πιθανό να επηρεάσει την απόφαση του Γάλλου προέδρου για το ποιον θα επιλέξει ως πρόσωπο της εκστρατείας της φιλελεύθερης παράταξής του, ενόψει των ευρωεκλογών του Ιουνίου.
Ο Γάλλος πρόεδρος έχει πει στο υπουργικό του συμβούλιο να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στα πιθανά σημεία ανάφλεξης αναφορικά με τους εργαζομένους της υπαίθρου, προκειμένου να αποφευχθούν περαιτέρω διαδηλώσεις ή ακόμα και μια πιθανή αναζωπύρωση του κινήματος των Κίτρινων Γιλέκων, όπως δήλωσε ένας υπουργός στο έγκυρο μέσο. Υπενθυμίζεται ότι, πριν από μερικές μέρες, ένας ελεγχόμενος αριθμός αγροτών απέκλεισε τους αυτοκινητοδρόμους και προέβη σε διαδηλώσεις στη Νοτιοδυτική Γαλλία, προκειμένου να διαμαρτυρηθεί για ζητήματα όπως η αποθήκευση του νερού και ο φόρος στα καύσιμα των τρακτέρ.
Κίνδυνος να επωφεληθούν οι «ακραίοι»
Σύμφωνα με δημοσίευμα της Les Echos, ο πρόεδρος της Επιτροπής Περιβάλλοντος του Ευρωκοινοβουλίου (ENVI), Πασκάλ Κανφίν, έχει θέσει ισχυρή υποψηφιότητα για να αναλάβει τη θέση του επικεφαλής υποψηφίου για το μακρονικό κόμμα «Αναγέννηση» (Renaissance), το οποίο ηγείται της ευρωομάδας των φιλελευθέρων του Renew Europe («Ανανεώστε την Ευρώπη»).
Ωστόσο, το πρόβλημα για τον Μακρόν είναι ότι ίσως o πρώην επικεφαλής του γαλλικού παραρτήματος του WWF αποδειχθεί υπερβολικά ένθερμος υπέρμαχος της οικολογικής ατζέντας, την ώρα που ο Γάλλος πρόεδρος προσπαθεί να ρίξει γέφυρες προς τους αγρότες και να τους κατευνάσει. Ενδεικτικό είναι το γεγονός ότι, σε μια συνέντευξη το 2017 στο FranceInfo, ο Κανφίν είχε εξαπολύσει πυρά κατά της σημαίνουσας Εθνικής Ομοσπονδίας Αγροτικών Συνδικάτων της Γαλλίας (FNSEA), κατηγορώντας την ότι είναι «κολλημένη στο παρελθόν».
Εναλλακτική λύση
«Από την πλευρά του, ο Μακρόν θέλει να αποδείξει ότι είναι φίλος των αγροτών», αναφέρει το δημοσίευμα του Politico. Ο ίδιος, άλλωστε, υπογράμμισε πριν από λίγες μέρες τη δέσμευση να «βοηθήσει τους αγρότες» κατά τη μετάβαση σε μια πράσινη οικονομία και να «διασφαλίσει ότι δεν θα μείνουν ποτέ χωρίς κάποια λύση».
Σύμφωνα, λοιπόν, με αποκαλύψεις που έκανε ένα πρόσωπο που βρίσκεται κοντά στον Γάλλο πρόεδρο, εκείνος επιθυμεί να προκρίνει τον Ζουλιέν Ντενορμαντί, πρώην υπουργό Γεωργίας της κυβέρνησής του, ώστε να είναι εκείνος ο επικεφαλής της λίστας του Renaissance για τις ευρωεκλογές.
Το Politico αναφέρει ότι υπάρχουν και άλλα άτομα στον στενό κύκλο του Μακρόν που πιέζουν για την επιλογή του Ντενορμαντί, φοβούμενοι ότι, σε αντίθετη περίπτωση, η δυσαρέσκεια των αγροτών θα ευνοήσει το ακροδεξιό κόμμα Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λε Πεν. Να σημειωθεί ότι η κορυφή της λίστας υποψηφίων του Renaissance είναι κομβικής σημασίας, καθώς θέτει τον εκάστοτε υποψήφιο σε θέση ισχύος για να ηγηθεί της φιλελεύθερης ομάδας Renew Europe στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.
Ανησυχία προκαλεί η τάση που παρατηρείται σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, σύμφωνα με την οποία τα αγροτικά κινήματα χειραγωγούνται από ακροδεξιές πολιτικές δυνάμεις με τρόπους που παραπέμπουν σε σκοτεινές σελίδες της Ιστορίας.
Παρατάξεις όπως το γερμανικό εθνικιστικό κόμμα «Εναλλακτική για την Γερμανία» (AfD), η Εθνική Συσπείρωση (Rassemblement National) της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, το εθνικιστικό σουηδικό κόμμα «Σουηδοί Δημοκράτες» (Sverigedemokraterna), το Fidesz του ακροδεξιού Βίκτορ Ορμπάν στην Ουγγαρία, τα εθνικο-συντηρητικά «Αδέρφια της Ιταλίας» (FdI) της Τζόρτζια Μελόνι, το ακροδεξιό «Κόμμα για την Ελευθερία» (PVV), που επικράτησε προ μηνών στις γενικές εκλογές στην Ολλανδία, και άλλες ιδεολογικά συγκλίνουσες ομάδες σε όλη την Ευρώπη, εκμεταλλεύονται κυνικά τη δεινή κατάσταση των αγροτών και τις διαμαρτυρίες τους, χρησιμοποιώντας τες ως μέσο για να ανελιχθούν στο πολιτικό προσκήνιο.
Σύμφωνα με τον αρθρογράφο της Guardian, George Monbiot, ορισμένες από αυτές τις πολιτικές ομάδες διατείνονται ότι «οι αγρότες ενσαρκώνουν την ψυχή του έθνους, αλλά ξεριζώνονται από παγκοσμιοποιητικές δυνάμεις, οι οποίες επιδιώκουν να τους αντικαταστήσουν με μετανάστες». Όπως εξηγεί ο ίδιος, η αναζωπύρωση της ακροδεξιάς στην Ευρώπη τροφοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από αυτό που παλαιότερα ονομαζόταν «αγροτικός λαϊκισμός».
Το «αγροτικό προηγούμενο» των εισβολέων του Καπιτώλιου
Μάλιστα, ο Monbiot εντοπίζει ομοιότητες ανάμεσα στο ακροδεξιό κύµα που «χτυπάει» την Ευρώπη και κάποιες από τις τάσεις που παρατηρούνται στις ΗΠΑ. «Οι Oath Keepers και οι Three Percenters, δύο από τις πολιτοφυλακές που ηγήθηκαν της εισβολής στο Καπιτώλιο των ΗΠΑ τον Ιανουάριο του 2021, βρέθηκαν για πρώτη φορά στη δημοσιότητα το 2014, όταν συσπειρώθηκαν γύρω από μια αγροτική εξέγερση κατά των πολιτειακών και ομοσπονδιακών αρχών», σημειώνει. Και εξηγεί: «Αφότου ένας κτηνοτρόφος, ονόματι Cliven Bundy, διατάχθηκε να απομακρύνει τα βοοειδή του, τα οποία βοσκούσε παράνομα σε δημόσιες εκτάσεις στο Μπάνκερβιλ της Νεβάδα, βλάπτοντας το εύθραυστο οικοσύστημα της ερήμου, αυτές οι πολιτοφυλακές κατέφθασαν για να τον υπερασπιστούν. Αν και στην πορεία διέπραξαν εγκλήματα που υπό άλλες συνθήκες θα είχαν αντιμετωπιστεί ως τρομοκρατία, λίγοι διώχθηκαν ή συνελήφθησαν. Η ατιμωρησία τους στη Νεβάδα είναι πιθανό ότι ενθάρρυνε την επίθεσή τους στο Καπιτώλιο».
Όπως αναφέρει ο συντάκτης της Guardian, αυτά τα πολιτικά κινήματα εκμεταλλεύονται πραγματικές κρίσεις, όπως «η συσσώρευση πλούτου στα χέρια λίγων και η φτωχοποίηση των πολλών, η υπονόμευση των δικαιωμάτων των εργαζομένων και η στασιμότητα των μισθών, η δημόσια λιτότητα και οι πολλαπλές αποτυχίες στο κομμάτι των δημοσίων παροχών, οι ολοένα και πιο περιορισμένες πολιτικές επιλογές, καθώς τα μεγάλα κόμματα συγκεντρώνονται γύρω από το ιδεολογικό πλαίσιο του νεοφιλελευθερισμού, η κατάρρευση των μικρών επιχειρήσεων –συμπεριλαμβανομένων των μικρών εκμεταλλεύσεων– προς όφελος των μεγάλων και οι περιβαλλοντικές καταστροφές που σφυροκοπούν, πλέον, πολλές κοινότητες».
Και καταλήγει: «Στη συνέχεια, [τα ακροδεξιά πολιτικά κινήματα] χρησιμοποιούν αυτές τις κρίσεις ως όπλα ενάντια σε εκείνους που επιδιώκουν να τις αντιμετωπίσουν πραγματικά: Την αριστερά, τα “πράσινα” κόμματα και τα κινήματα διαμαρτυρίας».
