Στην πρώτη γραμμή των διεκδικήσεων και αυτή την Εργατική Πρωτομαγιά

Προβληματισμός και ανησυχία επικρατούν στις τάξεις των παραγωγών, μετά τα νέα «χτυπήματα» του παγετού, των χαλαζοπτώσεων και των λοιπών ακραίων καιρικών φαινομένων σε καλλιέργειες όλης της χώρας. Συνεπής στον ρόλο να ενημερώνει τους αναγνώστες της για όλες τις τελευταίες εξελίξεις, η «ΥΧ» σάς μεταφέρει και αυτή την εβδομάδα την αναλυτική εικόνα από τις αγροτικές περιοχές που βρέθηκαν εκτεθειμένες στον άστατο καιρό.

Μέσα σε αυτό το γκρίζο σκηνικό εντάσσεται και το θολό τοπίο των αποζημιώσεων, οι οποίες, όπως τονίζουν οι πληγέντες, θα πρέπει να καταβληθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα και συμπεριληπτικότερα για να καταφέρουν εκείνοι να ορθοποδήσουν και να ανταποκριθούν στα έξοδα που τρέχουν. Ωστόσο, κρίνοντας από την έκβαση παρόμοιων υποθέσεων στο πρόσφατο παρελθόν, τα περιθώρια αισιοδοξίας για την ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού είναι ελάχιστα. Άλλωστε, αυτή δεν είναι η πρώτη φορά που οι πληγέντες παραγωγοί βρίσκονται σε δυσμενή θέση, ούτε η πρώτη που οι αποζημιώσεις τους κινδυνεύουν να μείνουν στον «πάγο», μαζί με τις… καλλιέργειές τους.

Πάνω από ενάμιση χρόνο μετά τις θεομηνίες Daniel και Elias, όλοι γνωρίζουμε πώς… παραμένει η κατάσταση με τους πλημμυροπαθείς αγρότες της Θεσσαλίας, οι οποίοι εξακολουθούν να τελούν υπό καθεστώς αδιεξόδου. Ένα είναι, λοιπόν, το ασφαλέστερο, αλλά και καταθλιπτικότερο συμπέρασμα που μπορεί να εξαχθεί: Οι αγρότες παραμένουν εκτεθειμένοι, χωρίς έγκαιρη -ή καθόλου- στήριξη, χωρίς προοπτικές.

Με βάση την ανωτέρω αβεβαιότητα, οι παραγωγοί δεν θα μπορούσαν παρά να επιστρέψουν στους δρόμους, με αφορμή τις απεργιακές συγκεντρώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Σε αυτό το διεθνές ημερολογιακό ορόσημο, το οποίο αποτελεί σύμβολο αγώνα για όλους τους εργαζόμενους, οι αγρότες της Ελλάδας βρέθηκαν στις επάλξεις, τόσο για να αποτίσουν φόρο τιμής στους αγώνες της εργατικής τάξης και στις τεράστιες θυσίες του παρελθόντος, όσο και για να διεκδικήσουν το δικαίωμα στο παρόν, δηλαδή στο να επιβιώσουν σε άμεσο επίπεδο, αλλά και στο μέλλον, δηλαδή σε μια βιώσιμη και αξιοπρεπή προοπτική για να συνεχίσουν μακροπρόθεσμα την παραγωγική τους δραστηριότητα.

Υπό αυτό το πρίσμα, η μαζική συμμετοχή των ανθρώπων του πρωτογενούς τομέα στην απεργία της Πρωτομαγιάς, μετά και το κάλεσμα της Πανελλαδικής Επιτροπής Μπλόκων (ΠΕΜ), δεν ήταν απλώς μια αυτονόητη εξέλιξη. Ήταν επιβεβλημένη ανάγκη. Όπως και η Εργατική Πρωτομαγιά δεν είναι απλώς μια κούφια γιορτή. Είναι απεργία. Αφορά όλους, και μας αφορά περισσότερο από ποτέ.