Στην Ελλάδα, με τον μικρό κλήρο ανά εκμετάλλευση, το «συνεταιρίζεσθαι» δεν είναι «τοποθέτηση», αλλά αναγκαιότητα για την επιβίωση των αγροτικών εκμεταλλεύσεων. Άλλωστε, «ο συνεταιρισμός είναι ο γιος του φτωχού και ο πατέρας της ανάπτυξης». Το συνεταιριστικό κίνημα στη χώρα μας, ασφαλώς με κάποιες εξαιρέσεις, είναι αποδυναμωμένο. Τα λάθη, όμως, και οι παραλείψεις του παρελθόντος δεν πρέπει να είναι βαρίδια, αλλά μαθήματα για το μέλλον.
Οι συνεταιριστικές αρχές και αξίες πρέπει να αποκτήσουν σάρκα και οστά στις πρωτοβάθμιες συνεταιριστικές οργανώσεις, ώστε να καλλιεργηθεί σχέση εμπιστοσύνης με τους παραγωγούς και να γίνουν οι συνεταιρισμοί κύτταρα υγιούς επιχειρηματικότητας προς το συμφέρον των μελών τους.
Διαχρονικά, αλλά ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία, η ενιαία έκφραση του συνεταιριστικού κινήματος στην Ελλάδα είναι η μεγάλη πρόκληση, αλλά και η προϋπόθεση για να μπορέσει να έχει παρεμβατικό ρόλο.
Μέσα από ένα ενιαίο και ισχυρό συνεταιριστικό φορέα μπορούν να καλλιεργηθούν και να αναπτυχθούν συνέργειες τόσο μεταξύ των συνεταιριστικών οργανώσεων όσο και με άλλους φορείς του αγροτοδιατροφικού τομέα.
Η αγροτική παραγωγή, επειδή απευθύνεται στη διατροφή των ανθρώπων, και παρόν έχει και μέλλον. Το θέμα είναι ποιος θα παράγει και τι θα παράγει. Είναι ένας τομέας, στον οποίον επενδύουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Όταν όλοι οι άλλοι γύρω σου συνενώνονται και ισχυροποιούνται, αν δεν πάρεις το μήνυμα και δεν αντιδράσεις είσαι καταδικασμένος.
Μόνο ένα ενιαίο και ισχυρό συνεταιριστικό κίνημα, με παρουσία σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, θα μπορέσει να παρέμβει αποτελεσματικά σε θέματα ΚΑΠ, θα μπορέσει να αντιμετωπίσει φαινόμενα αθέμιτου ανταγωνισμού και να βοηθήσει στη βιωσιμότητα των αγροτικών εκμεταλλεύσεων προς το συμφέρον των αγροτών, αλλά και της κοινωνίας γενικότερα.
Γιάννης Χαραλαμπάκης, διευθυντής Συνεταιρισμού Τυμπακίου
