Επένδυση απαραίτητη σχεδόν σε κάθε επαγγελματία που δραστηριοποιείται στον πρωτογενή τομέα και εν δυνάμει διαπραγματευτικό εργαλείο για την εξασφάλιση καλύτερων τιμών παραγωγού, ιδίως στα νωπά οπωροκηπευτικά και τα σιτηρά, συνιστούν οι σύγχρονοι αποθηκευτικοί χώροι.
Η δημιουργία τέτοιων υποδομών είναι, ωστόσο, και μια κοστοβόρα υπόθεση, τόσο για τους μεμονωμένους καλλιεργητές όσο και για συλλογικά σχήματα, όπως οι ομάδες παραγωγών και οι συνεταιρισμοί. Το βασικό ερώτημα που γεννάται για κάθε ενδιαφερόμενο, πόσω μάλλον εν μέσω οικονομικής κρίσης και αυξημένων φορολογικών και ασφαλιστικών επιβαρύνσεων, είναι πού θα βρεθούν τα αναγκαία κεφάλαια.
Ο παραγωγός-επενδυτής μπορεί να απευθυνθεί σε κοινοτικά προγράμματα, που έχουν ως στόχο τον εκσυγχρονισμό της αγροτικής παραγωγής, με σκοπό να καρπωθεί ο ίδιος την υπεραξία των προϊόντων που παράγει. Η διαδικασία από τη σύλληψη μέχρι την υλοποίηση της επένδυσης περιλαμβάνει τρία βήματα: Πρώτον, τον εντοπισμό του επιδοτούμενου προγράμματος, την τεχνική μελέτη και την επιλογή του εξοπλισμού και, τέλος, την επιλογή της τράπεζας για το χρηματοδοτικό σχήμα που καλύπτει τις δικές του ανάγκες, αλλά και το τραπεζικό προϊόν με το οποίο θα καλύψει την ίδια συμμετοχή.
Ποια είναι, όμως, τα προγράμματα που έχει στη διάθεσή του ο αγρότης ή ο συνεταιρισμός που επιθυμεί να επενδύσει στην ανέγερση μιας αποθήκης, ώστε να προστατέψει τη σοδειά του από οποιοδήποτε κίνδυνο αλλά και να την πουλήσει τη χρονική στιγμή που ο ίδιος θα κρίνει συμφέρουσα;
Για πρακτικούς λόγους, ας πάρουμε το παράδειγμα ενός μεμονωμένου παραγωγού οπωροκηπευτικών ή ενός συνεταιρισμού από την Αρκαδία. Τα επενδυτικά σχέδια περιλαμβάνουν την ανέγερση ενός σύγχρονου κτηρίου-αποθήκη, με συστήματα διασφάλισης ποιότητας, εξοπλισμό προστασίας του περιβάλλοντος, καθώς και εξοπλισμό πληροφορικής για την παρακολούθηση του προϊόντος με σκοπό τον περιορισμό μιας σκάρτης παραγωγής.
Διαβάστε περισσότερα στο φύλο της «ΥΧ» που κυκλοφορεί
