Μπορεί η αγροτική ενασχόληση να μην ήταν το παιδικό της όνειρο, ωστόσο η Κρυσταλλία Κυρίτση δεν μετάνιωσε ποτέ για την απόφασή της να επιλέξει τη Γαλακτοκοµική Σχολή Ιωαννίνων. Σήμερα, η 19χρονη διανύει το 2ο έτος των σπουδών της και όντας πλέον τελειόφοιτη έχει την ευχέρεια να προβεί σε μια πρώτη αξιολόγηση της σημασίας των εξειδικευμένων γνώσεων που έχει λάβει.
Η Κρυσταλλία μεγάλωσε στο χωριό Αγναντιά του Νομού Τρικάλων, ενώ στη συνέχεια η οικογένειά της μετακόμισε στην κοντινή πόλη της Καλαμπάκας. Από πολύ μικρή ηλικία, θυμάται τους γονείς της να ασχολούνται ενεργά με τη γεωργία και την κτηνοτροφία, μια δραστηριότητα που συνεχίζεται απρόσκοπτα μέχρι σήμερα. «Στην κτηνοτροφική μας εκμετάλλευση έχουμε πρόβατα και κατσίκια. Επίσης, διαθέτουμε χωράφια, στα οποία ο πατέρας μου παράγει ζωοτροφές, όπως τριφύλλι και βρόμη», μας λέει.
Η ίδια είχε αναπτύξει τριβή με τα ανωτέρω επαγγέλματα από τα παιδικά της χρόνια, ωστόσο η αγροτική ενασχόληση δεν ήταν κάτι που ένιωθε ότι της ταίριαζε. «Για να είμαι ειλικρινής, η Γαλακτοκοµική Σχολή Ιωαννίνων δεν ήταν μία από τις αρχικές επιλογές μου, λόγω του ότι οι συγκεκριμένες δραστηριότητες δεν μου κέντριζαν το ενδιαφέρον. Την πρόταση να φοιτήσω εκεί την είχε κάνει ο πατέρας μου και στην αρχή δεν σας κρύβω ότι δεν ήθελα να πάω. “Μια γυναίκα” σκεφτόμουν, “θα πάει να ασχοληθεί με τόσο βαριές χειρωνακτικές εργασίες;” Όμως, σταδιακά οι αναστολές μου κάμπτονταν, μέχρι που στη Γ΄ Λυκείου είχα πλέον πειστεί να συνεχίσω στη συγκεκριμένη σχολή».
Επιπλέον εμπειρίες χάρη στον πλούσιο υλικοτεχνικό εξοπλισμό της σχολής
Το κομμάτι της πρακτικής γνώσης είναι αυτό που ξεχωρίζει τη Γαλακτοκοµική σε σχέση με άλλες σχολές. «Η πρακτική εφαρμογή των όσων διδασκόμαστε παίζει καθοριστικό ρόλο στον βαθμό κατανόησης της πληροφορίας. Και δεν εννοώ να παρακολουθείς τον καθηγητή να εφαρμόζει κάτι στην πράξη, αλλά να το κάνεις εσύ ο ίδιος. Είναι μία εμπειρία παραπάνω, η οποία μας προσφέρεται χάρη στον πλούσιο υλικοτεχνικό εξοπλισμό της σχολής. Στο τυροκομείο, μέχρι στιγμής, έχουμε φτιάξει φέτα, κεφαλοτύρι και γραβιέρα. Όσον αφορά τη γραβιέρα, κάτι που σίγουρα δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς την πρακτική εξάσκηση, είναι –για παράδειγμα– το απαιτητικό στάδιο της αναθέρμανσης του τυροπήγματος, το οποίο αποτελεί ένα σημαντικό μέρος της διαδικασίας τυροκόμησης».
Ούσα πλέον τελειόφοιτη, η Κρυσταλλία επεξεργάζεται τα επόμενα βήματά της. Άμεση προτεραιότητα για τη 19χρονη είναι να εξακολουθήσει να λαμβάνει πολύτιμες εμπειρίες από την τυροκόμηση, ωστόσο όνειρό της είναι να δημιουργήσει κάτι ολότελα δικό της.
«Προς το παρόν, θέλω να συνεχίσω να εντρυφώ στον τρόπο με τον οποίο λειτουργούν τα πράγματα σε ένα τυροκομείο.
Για τη συνέχεια, στόχος δικός μου, όπως πιστεύω και πολλών άλλων, είναι να ξεκινήσω τη δική μου επιχείρηση, ένα τυροκομείο, και να πορευθώ έτσι στο μέλλον, με τη βοήθεια και των γονιών μου.
Δεν θέλω ούτε να παραμείνω υπάλληλος, ούτε να ασχοληθώ με τα ζώα. Όπως καταλαβαίνετε, ένα τέτοιο βήμα προϋποθέτει στέρεες βάσεις. Παρότι, λοιπόν, όλοι οι ενδιαφερόμενοι γνωρίζουμε κάποια βασικά πράγματα από το σπίτι μας, όσον αφορά την παρασκευή του γιαουρτιού και του τυριού, θεωρώ ότι η Γαλακτοκοµική Σχολή μάς προσφέρει το κάτι παραπάνω, διδάσκοντάς μας πιο ολοκληρωμένα εκείνα τα πράγματα που γνωρίζουμε μονάχα στο περίπου. Δηλαδή, πώς θα γίνουν όλα σωστά, τι κανόνες πρέπει να υπάρχουν στην τυροκόμηση και άλλα πολλά. Για αυτούς τους λόγους, η φοίτηση σε μια τέτοια σχολή κρίνεται απαραίτητη».
«Πρέπει να οργανωθούμε όλοι μαζί, προκειμένου να δώσουμε στον κλάδο τη θέση που του αξίζει»
Όπως κάθε άλλος κλάδος, έτσι και ο τυροκομικός δεν έχει γλυτώσει από τις σοβαρές συνέπειες της οικονομικής κρίσης. Παρ’ όλα αυτά, οι σημαντικές προοπτικές παραμένουν και η Κρυσταλλία τονίζει ότι κανείς από τους άμεσα εμπλεκομένους δεν θα πρέπει να παραιτείται. «Στην εποχή που ζούμε, όλα είναι δύσκολα. Εάν, όμως, το βάζεις κάτω λόγω αυτών των συνθηκών, είναι βέβαιο ότι δεν θα καταφέρεις τίποτα. Ένας τέτοιος κλάδος, ο οποίος ανήκει στον πρωτογενή τομέα, είναι καταδικασμένος να επιβιώσει. Κανείς δεν θα σταματήσει να πίνει γάλα, να καταναλώνει γιαούρτι ή τυρί. Τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Αυτό, λοιπόν, που προέχει, αυτήν τη στιγμή, είναι να οργανωθούμε όλοι μαζί, προκειμένου να δώσουμε στον κλάδο τη θέση που του αξίζει».
