Ποιος θέλει το απολίθωμα της ΠΑΣΕΓΕΣ;

Είναι πολλοί καινοτόμοι νέοι συνεταιρισμοί, που δεν έγιναν ποτέ μέλη της ΠΑΣΕΓΕΣ. Όχι γιατί δεν πιστεύουν στην αναγκαιότητα της κεντρικής εκπροσώπησης, αλλά γιατί απεχθάνονται αυτούς που μέχρι τώρα την εκφράζουν. Αυτοί τώρα όλοι πρέπει να συναντηθούν.

Το παλιό φεύγει, το νέο είναι εδώ!

Ο αγροτικός συνεταιρισμός καλείται να γίνει βασικό μέσο και φορέας εκσυγχρονισμού της αγροτικής οικονομίας, «για τη μετατροπή της μικρής αγροτικής παραγωγής σε μεγάλη, με δίκαιο τρόπο. Για την αύξηση και την ποιοτική βελτίωση της αγροτικής παραγωγής. Για τη μείωση του κόστους παραγωγής και την καλύτερη αξιοποίηση της αγροτικής παραγωγής. Για την αύξηση του αγροτικού εισοδήματος. Για την βελτίωση των οικονομικών, κοινωνικών και πολιτιστικών συνθηκών ζωής στο χωριό. Για την ανάπτυξη και την άνθιση της ελληνικής υπαίθρου».

Το συμπέρασμα αυτό, μίας εκ των σπουδαιότερων ερευνών για τους συνεταιρισμούς, έγινε ευρύτατα αποδεκτό τα χρόνια της Μεταπολίτευσης και λίγο πριν την ένταξη στην τότε ΕΟΚ.

Και δεν ήταν λίγες οι συνεταιριστικές οργανώσεις που ανταποκρίθηκαν στα παραπάνω.

Ο συνεταιριστικός τομέας κέρδιζε σταδιακά αυτό που άλλες ευρωπαϊκές χώρες είχαν προ πολλού κατακτήσει: Να δείξει ότι οι επιχειρήσεις που ανήκουν στα μέλη του, μπορούν να αποφέρουν οικονομικά αποτελέσματα ίδια με αυτά των επιχειρήσεων που ανήκουν σε επενδυτές.

Η ΠΑΣΕΓΕΣ λειτούργησε ως ενοποιητικός αρμός των παραπάνω. Συντόνιζε τις ενέργειες των μελών της, σηματοδοτούσε προτεραιότητες των αγροτικών πολιτικών, παρείχε επιστημονική τεκμηρίωση με το υψηλού επιπέδου τμήμα μελετών της, ένα από τα πιο έγκυρα της Ελλάδας. Όλα αυτά της παρείχαν κύρος στον αγροτικό κόσμο και τον δημόσιο βίο ευρύτερα.

Με τη δημιουργία της Ενιαίας Αγοράς στην Ευρώπη και την άρση της κρατικής παρέμβασης στις αγροτικές εισροές στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, το συνεταιριστικό οικοδόμημα άρχισε να φθίνει.

Η κατάρρευση

Ενώ σε άλλες χώρες δημιουργήθηκαν ισχυρά επιχειρηματικά συνεταιριστικά σχήματα, τόσο στη μεταποίηση και τη διανομή όσο και στα αγροτικά εφόδια, με τον συντονισμό και την υποβοήθηση των κεντρικών οργανώσεων, στην Ελλάδα άρχισε η κατάρρευση. Σε καμία άλλη χώρα της Ευρώπης δεν είχε υποστεί σημαντικό μέρος συνεταιριστικού οικοδομήματος τόση φθορά όσο στην Ελλάδα, με την ΠΑΣΕΓΕΣ να αδυνατεί πλήρως να παρακολουθήσει τις εξελίξεις.

Σταδιακά, κυριαρχούν δύο πραγματικότητες στα συνεταιριστικά δεδομένα. Αφενός, μίας ομάδας οργανώσεων που, παρά τα όποια προβλήματα, αναπτύσσουν την αγροτική οικονομία, παράγουν πλούτο, ανταμείβουν τον κόπο του παραγωγού, ισχυροποιούν τη θέση του, ανοίγουν αγορές. Αφετέρου, μίας άλλης, που με επικεφαλής την ΠΑΣΕΓΕΣ, «ανακαλύπτει» ότι για την κατάρρευση ευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά κάποια εξωγενής αιτία: το κράτος, η Βουλή που δεν ψηφίζει τους κατάλληλους νόμους, οι κυβερνήσεις, και βέβαια πάνω από όλα τα κόμματα, ως θεσμοί και όχι κάποιοι «παράγοντές» τους.

Η ιστορία

Η σημερινή κατάσταση αντιγράφει εν μέρει όσα συνέβησαν με τη δημιουργία της κεντρικής οργάνωσης στην αρχή του προηγούμενου αιώνα! Ενώ η πρώτη «Πανελλήνιος Συνομοσπονδία Γεωργικών Συνεταιρισμών» ιδρύθηκε το 1921, η ΠΑΣΕΓΕΣ που τελικά λειτούργησε, ιδρύθηκε το 1935. Μία από τις αιτίες αυτής της καθυστέρησης ήταν η λειτουργία δύο παράλληλων σχημάτων και η μετατροπή της ίδιας παλαιάς οργάνωσης σε νέα. Στο διάστημα που μεσολάβησε, βέβαια, υλοποιήθηκαν ιδιαίτερα κρίσιμες αποφάσεις του κράτους χωρίς τον αντίλογο της συνεταιριστικής εκπροσώπησης, όπως η μετατροπή των πρωτοβάθμιων συνεταιρισμών ουσιαστικά σε παραρτήματα της νεοϊδρυθείσας ΑΤΕ.

Ποιος θέλει σήμερα την επανάληψη θλιβερών καταστάσεων του παρελθόντος;

Ποιος θέλει τη συνέχιση του κατακερματισμού και της ακύρωσης του πιο ζωτικού στοιχείου που διαθέτει ο συνεταιριστικός θεσμός, δηλαδή της λειτουργίας πολλών μονάδων με την ίδια κοινή στόχευση, με τη λογική του ομίλου και δικτύου επιχειρήσεων;

Ποιος θέλει το απολίθωμα της ΠΑΣΕΓΕΣ να προσπαθεί να αναπαραχθεί με κάθε τρόπο;

Ποιος αποσιωπά φαινόμενα απόλυτου ξεπεσμού που έφθασαν μέχρι και την εκποίηση ακινήτων που δημιούργησαν οι προηγούμενες γενιές συνεταιριστών, απλά και μόνο για να συνεχισθεί η χρηματοδότηση της λειτουργίας ανυπόληπτων διοικήσεων και ατόμων που δεν μπορούν να εκλεγούν νόμιμα ως αντιπρόσωποι ούτε στον τόπο καταγωγής τους;

Νέα αρχή

Ποιος δεν θλίβεται όταν ο βασικός ιδεολογικός δημόσιος υποστηρικτής, είναι «ρυπογόνος φαρμακοκόλακας» που μέχρι χθες μιλούσε για «ΜΑΣΕΓΕΣ»;

Ποιος θέλει σήμερα τη συνέχιση του φαινομένου, η Ελλάδα να έχει τις υψηλότερες τιμές εισροών στην ΕΕ, να μη λειτουργεί ο ανταγωνισμός, να συνθλίβεται η υγιής επιχειρηματικότητα, να γιγαντώνεται το φαινόμενο των ελληνοποιήσεων, και όλα αυτά, εκτός των άλλων, λόγω και της περιορισμένης δύναμης των συνεταιρισμών;

Σίγουρα, αυτοί που δεν θέλουν όλα τα παραπάνω είναι η μεγάλη πλειοψηφία που δεν πήγαιναν στις συνελεύσεις της ΠΑΣΕΓΕΣ. Είναι πολλοί καινοτόμοι νέοι συνεταιρισμοί, που δεν έγιναν ποτέ μέλη της ΠΑΣΕΓΕΣ. Όχι γιατί δεν πιστεύουν στην αναγκαιότητα της κεντρικής εκπροσώπησης, αλλά γιατί απεχθάνονται αυτούς που μέχρι τώρα την εκφράζουν.

Αυτοί τώρα όλοι πρέπει να συναντηθούν. Να διαμορφώσουν όλοι μαζί τη νέα κεντρική έκφραση του συνεταιριστικού οικοδομήματος, την αναγέννηση του συνεταιριστικού θεσμού. Να δώσουν οριστικό τέλος στο παλιό, που μας κρατάει καθηλωμένους.

  • ΥΠΑΙΘΡΟΣ ΧΩΡΑ