Την επισήμανση ότι η διαπραγμάτευση για τη φέτα (σ.σ. όσον αφορά τη συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Νότιας Αφρικής) «έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση και όχι από το υπουργείο Εξωτερικών», έκανε με αποκλειστική δήλωσή του στην «ΥΧ», ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Κοτζιάς. Σύμφωνα, μάλιστα, με το ΥΠΕΞ, όσοι ανεύθυνα επιρρίπτουν ευθύνες στο υπουργείο για πλημμελή προάσπιση της ελληνικότητας της φέτας, στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για την εμπορική συμφωνία ΕΕ – Ν. Αφρικής, φαίνεται ότι έχουν κοντή μνήμη και ελλιπή ενημέρωση. Λησμονούν –σημειώνουν στελέχη του ΥΠΕΞ– ότι οι, μέχρι σήμερα, ρυθμίσεις για το καθεστώς προστασίας της φέτας προβλέπονταν στη συμφωνία ΕΕ – Ν. Αφρικής, που μονογραφήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή τον Ιούλιο του 2014, επί των ημερών της τότε κυβέρνησης.
«Η πραγματικότητα είναι ότι, και με πρωτοβουλία του υπουργού Εξωτερικών, Νίκου Κοτζιά, το ζήτημα ετέθη εκ νέου σε διαπραγμάτευση και υπάρχουν πλέον οι συνθήκες για την εξασφάλιση μιας ευνοϊκότερης ρύθμισης που θα προστατεύει με τρόπο πιο αποτελεσματικό τη φέτα, η οποία αποτελεί εθνικής σημασίας εξαγωγικό Προϊόν Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης», αναφέρει το ΥΠΕΞ.
Πού βρίσκεται, όμως, σήμερα το θέμα της φέτας, που πρώτη ανέδειξε η «ΥΧ»;
Σύμφωνα με όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας, αν η κυβέρνηση, και δη στο ανώτατο επίπεδο, δεν κινηθεί γρήγορα και αποτελεσματικά, δεν θα αποφύγουμε μια ακόμα «εθνική ήττα» –εκτός συγκλονιστικού απροόπτου– και σε αυτό το μέτωπο. Πλέον, η ναυαρχίδα της ελληνικής κτηνοτροφίας –όπως δικαίως τη χαρακτηρίζουν οι παραγωγοί– προστατεύεται μόνον εντός της ΕΕ ως ελληνικής παραγωγής, αφού, για παράδειγμα, στη Νότια Αφρική (και στον Καναδά, όπου το παιχνίδι έχει ήδη χαθεί επί προηγούμενων κυβερνήσεων) θα μπορεί να παρασκευάζεται με αγελαδινό γάλα (αντί για αιγοπρόβειο) και να φέρει την επωνυμία «φέτα». Παρ’ όλα αυτά, το ΥΠΑΑΤ, σε μια προσπάθεια εφησυχασμού, με ανακοίνωσή του ενημέρωσε την κοινή γνώμη πως στο τελευταίο Συμβούλιο Υπουργών Γεωργίας άνοιξε ένα (μικρό) παράθυρο αναθεώρησης του θέματος κατά τη διάρκεια της προσεχούς πενταετίας.
Χρήστος Διαμαντόπουλος
Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο στην “ΥΧ” που κυκλοφορεί
